جیمز مدیسون بین سالهای ۱۸۰۹ تا ۱۸۱۷ میلادی ریاست جمهوری امریکا را بر عهده داشت.
این دوران همزمان است با ۱۱۸۷ تا ۱۱۹۵خورشیدی و سالهای پایانی دومین دهه از سلطنت فتحعلی شاه قاجار. در همین سالها بود که قرارداد گلستان میان ایران و روسیه منعقد شد.
جیمز مدیسون، چهارمین رییس جمهوری ایالات متحده
جیمز مدیسون در سال ۱۷۵۱ متولد و در اورنج کانتی ویرجینیا بزرگ شد. مدیسون در دانشگاه پرینستون که در آن زمان کالج نیوجرسی نامیده می شد تاریخ ومطالعات دولتی خواند.
جیمز مدیسون مطالعات حقوقی گسترده ای داشت و زمانیکه ۲۵ ساله بود در تعیین چارچوب قانون اساسی ویرجینیا مشارکت کرد. وی پیش از آنکه به عنوان چهارمین رییس جمهوری ایالات متحده انتخاب شود، عضو کنگره قاره ای بود، ازاعضای شاخص شورای ویرجینیا به حساب می آمد وهمچنین در کابینه توماس جفرسون سمت وزیر امور خارجه آمریکا را برعهده داشت.
همکاری در تدوین قانون اساسی
زمانیکه نمایندگان ۱۳ مستعمره نشین آمريکايی در مجلس موسسان قانون اساسی در فیلادلفیا گرد هم آمدند، مدیسون ۳۶ ساله در جلسات حضوری فعال و موثر داشت و در بحث ها ومذاکرات شرکت می کرد.
جیمز مدیسون در تصویب قانون اساسی آمریکا نقشی عمده داشت. او به همراه الکساندر همیلتون و جان جی ناشر يک رشته مقالاتی بود که با نام مستعار «پوبليوس» در دفاع از ايجاد يک حکومت قوی فدرال منتشر شد. در سال های بعد وقتی او را «پدر قانون اساسی» نامیدند اعتراض کرد و گفت تدوین قانون اساسی آمریکا حاصل اندیشه و افکار یک مغز مجرد نبود بلکه نتیجه کار مشترک فکری و عملی گروهی بزرگ است.
پس از تصويب قانون اساسی فدرال، جیمز مدیسون به عضويت کنگره انتخاب شد و در تدوینمنشور حقوق مدنی موسوم به «بیل آو رایتز» و به اجرا در آوردن نخستین قانون مالیات با ديگر نمايندگان مردم نظير توماس جفرسون همکاری کرد.
زمانیکه جیمز مدیسون وزیر امور خارجه رئيس جمهوری توماس جفرسون بود، فرانسه و بریتانیا بر خلاف قوانین بین المللی کشتی های آمریکایی ها را مصادره میکردند، اما مدیسون با جنگ با بریتانیا و فرانسه مخالفت کرد.
لایحه تحریم ۱۸۰۷، که در زمان ریاست جمهوری جفرسون تصویب شد، چندان محبوبیت نداشت. این قانون نه تنها تغییری در روش و رفتار دولتهای متخاصم ایجاد نکرد، بلکه سبب رکود اقتصادی در ایالات متحده آمریکا شد.
در چنین شرایطی بود که جیمز مدیسون در سال ۱۸۰۸ به عنوان ریاست جمهوری آمریکا انتخاب شد. جمعیت ایالات متحده در آغاز دوره نخست ریاست جمهوری جیمز مدیسون هفت میلیون و ۲۳۹هزارو۸۸۱ نفر بود. پیش از آنکه مدیسون وارد دفتر ریاست جمهوری شود قانون تحریم ۱۸۰۷ لغو شد.
جنگ ۱۸۱۲
در نخستین سال کار دولت جیمز مدیسون تجارت با بریتانیا و فرانسه ممنوع شد، سپس در ماه مه ۱۸۱۰ کنگره مجوز تجارت با هر دو کشور را صادر کرد و برای رییس جمهوری این راه را باز کرد که اگر هر یک از این دو کشور موضع و حقوق بی طرفانه آمریکا را بپذیرد، تجارت با دیگری را ممنوع کند.
ناپلئون وانمود کرد که از این جریان تبعیت می کند. اواخر سال ۱۸۱۰ مدیسون عدم مراوده با بریتانیای کبیر را اعلام کرد. در کنگره گروه جوانی مشهور به « بازهای طرفدار جنگ» که در میان آنها هنری کلی و جان سی کالهون به چشم می خورد به رییس جمهوری آمریکا فشار آوردند تا سیاست های نظامی بیشتری را مد نظر قرار دهد.
بریتانیا در آن زمان دریانوردان آمریکایی را برای خدمت اجباری در نیروی دریایی به کار می گرفت و محموله های آمریکایی را مصادره می کرد. همه اینها مدیسون را وادار کرد تا در برابر فشارها تسلیم شده و روز اول ژوئن ۱۸۱۲ از کنگره بخواهد اعلام جنگ کند.
کشور جوان آمریکا آماده جنگ نبود و نیروهای آمریکایی شکست فاحشی خوردند.
بریتانیایی ها وارد واشنگتن شدند و کاخ سفید و محوطه ساختمان کنگره (کاپیتول) را به آتش کشیدند. اما آمریکا پیروزی هایی هم بدست آورد که مهمترین آن پیروزی ژنرال اندرو جکسون در جنگ با ارتش بریتانیا در نیواورلئان بود.
این پیروزی آمریکایی ها را قانع کرد که جنگ ۱۸۱۲ موفقیتی باشکوه بوده است. نتیجه آن فراگیر شدن موجی از ملی گرایی بود. فدرالیست های نیو انگلند که مخالف جنگ بودند، و حتی سخن از جدا شدن ایالتهای جنوبی از ایالات متحده آمریکا نیز به میان آورده بودند، چنان از سوی جامعه طرد شدند که فدرالیسم به عنوان یک حزب ملی از بين رفت.
در دوران ریاست جمهوری مدیسون، لوییزیانا و ایندیانا به جمع ایالتهای آمریکا پیوستند.
جیمز مدیسون، دو دوره رییس جمهوری آمریکا بود. پس از پایان دوره دوم در املاک شخصی اش (مونت پلیه) دراورنج کانتی ايالت ویرجینیا روزهای بازنشستگی اش را آغاز کرد.
وی در دوران بازنشستگی در مخالفت با آن دسته ازحقوق ایالتی که در سالهای دهه ۱۸۳۰، یکپارچگی حکومت فدرال ايالات متحده را تهدید می کرد، سخن گفت.
جیمز مدیسون در یاداشتی که پس از مرگش و در سال ۱۸۳۶ انتشار یافت نوشت: «نظر قلبی وعمیقترین باورم این است که اتحاد ایالتها گرامی داشته می شود و تدوام می یابد.»
