انتشار آهنگ «خدانور» از بابک امینی و اردوان حاتمی، هنرمند جوان ساکن آلمان با واکنش‌های زیادی در فضای مجازی همراه بوده است.
آنها این پروژه متفاوت و تأثیرگذار موسیقایی را به مردم ایران، و تمامی انسان‌های آزادی‌خواه جهان تقدیم کردند.
اردوان حاتمی، علاوه بر اجرا، نویسنده ترانه و سازنده ملودی نیز هست، و بابک امینی ضمن گیتارنوازی، قطعه را تنظیم کرده است.
هم‌زمان با ادامه اعتراضات سراسری ایران، نماهنگ خدانور با حضور این هنرمندان در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد که کارگردانی آن را امیر سلیمانی برعهده داشت.
اردوان حاتمی درباره انگیزه خود از ساخت چنین قطعه‌ای به صدای آمریکا می‌گوید :«عاشق وطنم ایران، مردم ایران، و تاریخش هستم، و مهمترین انگیزه من از پرداختن به چنین موضوعی، همین عشق است.»
او در ادامه می‌افزاید که در ابتدا چهار بیت کوتاه از این شعر را در حساب کاربری خود در اینستاگرم منتشر کرد و از کاربران خواست تا در صورت تمایل آن را ادامه دهند. به گفته اردوان حاتمی، او بصورت شگفت‌انگیزی هزاران مصرع مختلف از مردم برای تکمیل شعر دریافت کرد که از میان آنها تعدادی را برگزید.
این هنرمند جوان تأکید دارد که شعر نهایی، حاصل سلیقه شخصی نیست، بلکه انتخاب ایرانیان است و او مصرع‌هایی را برگزید که اسامی و مفاهیم آن در پیا‌م‌های عده بیشتری تکرار شده بود، و مردم شاعر این شعر هستند.
اردوان حاتمی در ادامه می‌افزاید که البته ریتم و ملودی هم در گزینش مصرع‌ها نقش داشت و او باید به این مقوله نیز توجه می‌کرد.
اردوان حاتمی درباره همکاری با بابک امینی می‌گوید: «پس از تکمیل شعر، ملودی برای آن ساختم، همین موسیقی را که می‌شنوید، از همان هنگام صدای ساز و تنظیم استاد امینی را در ذهنم شنیدم، و باور داشتم که هیچ کسی نمی‌تواند این کار را به زیبایی او تنظیم کند.»
به گفته اردوان حاتمی، بابک امینی پس از شنیدن شعر، از این پروژه هنری استقبال کرد، و پذیرفت که در تولید خدانور همکاری کند.
این هنرمند جوان با اشاره به اینکه به دلیل مسافت جغرافیایی و اختلاف ساعت میان آلمان و کانادا، این همکاری با چالش‌های زیادی همراه بود، می‌گوید که یکی از دلایل مهم تأثیرگذاری این اثر، ایده‌ها، اجرا و تنظیم فوق‌العاده بابک امینی است.
به گفته اردوان حاتمی تمامی هنرمندان این رسالت را دارند که در بزنگاه‌های تاریخی، خوشی یا ناخوشی صدای مردم باشند. او تأکید می‌کند که هنرمندان نیز مانند پزشکان رسالتی در جامعه دارند و هنگامی که درد مردم را می‌بیند، یا فریاد آنها را می‌شنود، باید صدای آنها باشند.