فیلم «پری دریایی» ساخته سودابه مرادیان، سینماگر ایرانی آمریکایی، برای نخستین بار در شهر لس‌آنجلس در جنوب ایالت کالیفرنیا اکران شد.
در این اثر سیاه و سفید به زبان انگلیسی، آسیه ضیایی، ناتالی دو وینستیس، تام میلر، مری فرای، و جرمی شیندر، به هنرنمایی پرداختند.
پری دریایی، ماجرای دختر مرموزی با بازی ناتالی دو وینستنیس را به تصویر می‌کشد که توسط خانواده‌ای که در یک خانه متروک ساحلی زندگی می‌کنند، از غرق شدن نجات می‌یابد.
رابطه عجیب خانواده با این دختر ابتدا صمیمی است، اما در ادامه پیچیده میشود و در نهایت به نقطه‌ای می‌رسد که راه بازگشتی ندارد.
فیلم‌برداری این اثر در سال ۲۰۲۳ در «سیراکیوز» نیویورک انجام شد و پس از پایان تدوین به مرحله اکران رسیده است.
آسیه ضیایی، هنرمند ساکن لس‌آنجلس در این فیلم نقش یک شخصیت ایرانی به نام دریا را بازی می‌کند که نخستین تجربه سینمایی او در نقش اول است.
آسیه ضیایی از چهره‌های شناخته شده در تئاتر، سینما و تلویزیون ایران، پس از خروج اجباری از کشور به آمریکا مهاجرت کرد و فعالیت‌های هنری خود را در کالیفرنیا ادامه می‌دهد.
او به صدای آمریکا می‌گوید از مدتها پیش درباره چند پروژه سینمایی با سودابه مرادیان در تماس بود و درباره شخصیت‌های داستانی مختلف گفت‌و‌گو می‌کرد، و در نهایت برای بازی در پری دریایی انتخاب شد.
آسیه ضیایی هنرنمایی در نقش دریا را تجربه «ارزشمندی» توصیف می‌کند و می‌گوید بازی در نقش نخست یک فیلم سینمایی، به ویژه در آمریکا، رویای هر بازیگر حرفه‌ای است.
او در ادامه می‌افزاید پری دریایی یک فیلم «هنری غیرتجاری» است و از نظر سینمایی اثری «عمیق و پرمعنا» محسوب میشود.
پوستر فیلم «پری دریایی
سودابه مرادیان، کارگردان فیلم، که سابقه ساخت چند اثر مستند و داستانی را در کارنامه حرفه‌ای خود دارد، به صدای آمریکا می‌گوید پری دریایی را بر اساس داستان کوتاهی از نغمه ثمینی نوشته است.
او می‌افزاید داستان اصلی در ایران اتفاق می‌افتد، ولی او محل ماجرا را به آمریکا تغییر داد و پس از چند مرحله بازنویسی با نغمه ثمینی، فیلم‌نامه پری دریایی تکمیل شد. در این فرآیند مری فرای، هنرمند آمریکایی، نیز در نگارش دیالوگ‌های انگلیسی فیلم مشارکت داشت.
به گفته خانم مرادیان، پری دریایی در ابتدا قرار نبود اثری ترسناک، اسرارآمیز یا دلهره‌آور باشد، ولی در مراحل نگارش و پیش تولید، و با توجه به کشش داستان و شخصیت‌ها، سبک سینمایی «روان‌شناختی وحشت» را برگزید.
این کارگردان درباره سیاه و سفید بودن فیلم می‌گوید که داستان در یک خانه دورافتاده در کنار آب اتفاق می‌افتد و این خانواده ارتباطی با جهان اطراف ندارد. او توضیح می‌دهد که سیاه و سفید بودن فیلم به شکل بهتری فضای رمزآلود ماجرا و محیط دلهره‌آور خانه را به تصویر می‌کشید.
سودابه مرادیان می‌گوید الگوهای تصویری مانند آثار برگمان و هیچکاک را نیز در ذهن داشت و علاقمند بود تا پری دریایی در چنین قضایی شکل بگیرد.
او در ادامه می‌افزاید در فرآیند تولید با خلاقیت و نوآوری دست به ایجاد ساختار جدیدی زد و این اثر یک روایت تجربی نو در سینمای روان‌شناختی وحشت است.
خانم مرادیان با اشاره به این که بودجه فیلم از وام و کمک‌های مالی مختلف تأمین شده است، می‌گوید که نگران فشار سرمایه‌گذار نبوده و با خیال آسوده ایده‌های سینمایی و نظرات خود را در فیلم پیاده کرده است.
سودابه مرادیان ضمن ابراز خوشحالی از اکران پری دریایی در لس‌آنجلس، واکنش تماشاگران را رضایت‌بخش توصیف می‌کند که با فیلم، داستان چند لایه، فضای دلهره‌آور، یا شخصیت‌ها، ارتباط برقرار کردند.
آسیه ضیایی «دریا» را شخصیتی زیرساختی و چند لایه معرفی می‌کند که سرشار از عواطف و احساسات انسانی است.
به گفته او، دریا یک زن ایرانی و نویسنده است که به سرزمینی غریب مهاجرت کرده و با افرادی مواجه میشود که در ظاهر دوست او هستند، اما در ادامه می‌فهمد این یک تصور نادرست بوده است.
آسیه ضیایی در ادامه می‌افزاید که این زن در این مسیر با چالش‌های زیادی مواجه است و ضمن مبارزه با شرایط جدید، دچار شک و تردید میشود و باید به این پرسش پاسخ دهد که برای نجات خود بماند یا برود.
این هنرمند می‌گوید تارا، خواهر دریا، از شخصیت‌های کلیدی فیلم محسوب میشود که نقش او را غزل یوسفی بازی می‌کند. تارا به‌صورت مرموزی ناپدید شده است و این یکی از معماهای پیچیده داستان محسوب میشود که تماشاگر را در بخش‌های مختلف فیلم درگیر می‌کند.
آسیه ضیایی
به گفته خانم ضیایی، چارچوب فیلم و صحنه‌ها تلفیقی از واقعیت و رویا است که با مهارت جنبه‌های ناشناخته و اسرارآمیز داستان را برجسته می‌کند.
آسیه ضیایی ضمن ستایش سودابه مرادیان، او را «سینماگر شجاعی» توصیف می‌کند که در سینمای تجاری امروز جهان، چنین اثر نامتعارفی خلق کرده است.
او پری دریایی را فیلمی برای تماشاگرانی می‌داند که مشتاق تجربه سینمایی متفاوتی هستند تا ضمن ارتباط درونی با شخصیت‌ها، با آنها در این مسیر چالش‌برانگیز همراه شوند و به زندگی و سرنوشت آنها فکر کنند.