در چهارچوب انتخابات سراسری آمریکا، به ویژه در انتخابات میان دوره ای آن که انتخاب رئیس جمهوری مطرح نیست، حمایت و نقش رئیس جمهوری وقت از کاندیداها بویژه کاندیداهای کنگره از اهمیت فراوانی برخوردار است زیرا رئیس جمهوری آمریکا در مقام رئیس حزب خود نیز عمل می کند.
به عبارت دیگر بسیاری از راًی دهندگان آمریکائی در صورت عدم رضایت از رئیس حزب خود یا رئیس جمهوری وقت به سراغ حزب مخالف میروند و با این عمل رئیس جمهوری وقت را برای اجرای برنامه هایش با مشکل مواجه می کنند.
یکی از بهترین نمونه های آن را می توان در انتخابات میان دوره ای آمریکا در سال ۲۰۰۶ میلادی که جمهوری خواهان اکثریت خود را در هر دو مجلس کنگره آمریکا از دست دادند، مشاهده کرد. در نتیجه شکست در انتخابات میان دوره ای بود که رئیس جمهوری وقت - جورج دابلیو بوش - با مشکلات عمده ای از جمله مخالفت با بثمر رساندن طرح ها و برنامه هایش بویژه در زمینه سیاست خارجی مواجه شد.
جمهوری خواهان که توانسته بودند در سال ۱۹۹۴ میلادی و پس از ۴۰ سال در انتخابات میان دوره ای آمریکا اکثریت را در کنگره – هم در مجلس سنا و هم در مجلس نمایندگان – بدست بیآورند؛ اکثریتی که نتیجه فوری آن حتی تغییر موضع حزبی یک سناتور مشهور – ریچارد شلبی – از حزب دموکرات به حزب جمهوری خواه بود. در سال ۲۰۰۶ با توجه به پیروزی انتخاباتی دموکرات ها موضع قدرت را از دست داده بودند.
ادامه این تغییر قدرت حزبی در انتخابات ریاست جمهوری گذشته – سال ۲۰۰۸ میلادی – نیز مشاهده شد. انتخاباتی که در آن جمهوری خواهان این بار کاخ سفید را نیز از دست دادند.
بسیاری از پژوهش گران و دست اندر کاران مسائل سیاسی آمریکا، حتی کاهش حمایت مردم را از رئیس جمهوری وقت – جورج دابلیو بوش – در شکست "جان مک کین" سناتور ایالت آریزونا و کاندیدای ریاست جمهوری آمریکا از حزب جمهوری خواه مهمترین عامل به حساب آورده اند.
... و اکنون شرایطی مشابه، دموکرات ها را نگران حفظ اکثریت و کنترل مجدد کنگره آمریکا کرده است.
در حال حاضر، ادامه مشکلات اقتصادی از جمله درصد بالای بیکاری مردم را بیشتر نگران کرده است.
در یک نظرسنجی سراسری که در کمتر از یک ماه پیش توسط روزنامه واشنگتن پست و شبکه خبری تلویزیونی ABC انجام شد، آنانی که برای دادن راًی ثبت نام کرده اند می گویند ترجیح می دهند جمهوری خواهان کنگره را بدست گیرند، پیام روشنی برای جمهوری خواهان و خطر از دست دادن کرسی های فعلی برای دموکرات ها.
اما این تنها دموکرات ها نیستند که در معرض خطر قرار گرفته اند. در یک نظرسنجی دیگر، ۶۲ در صد از پاسخ دهندگان می گویند که می خواهند فرد جدیدی به کنگره راه یابد نه کسانی که در حال حاضر بر کرسی های سنا یا مجلس نمایندگان نشسته اند.
بنظر میرسد که راًی دهندگان آمریکائی خسته از نمایندگان وقت خواهان چهره های جدیدی در خط کمربندی واشنگتن هستند. خطر کمربندی اصطلاحی است که برای سیاستمداران داخل محدوده واشنگتن بکار برده میشود، اصطلاحی که بسیاری آن را بصورت منفی می نگرند.
در بخش بعدی به استراتژی پرزیدنت اوباما برای حفظ اکثریت حزب دموکرات در کنگره آمریکا خواهیم پرداخت، اکثریتی که با از دست دادن آن نه تنها رئیس جمهوری نخواهد توانست سیاست های داخلی و خارجی خود را به آسانی دنبال کند بلکه با خطر پیروز نشدن در دوره دوم ریاست جمهوری اش نیز مواجه خواهد شد.
