اسحان ثرور در مقالهای که در صفحه وبلاگ روزنامه واشنگتن پست منتشر شد، مینویسد: شما ممکن است فکر کنید که ایرانیها به دقت پیگیر اخبار مربوط به گفتگوهای هستهای کشورشان با گروه ۱+۵ که پشت درهای بسته در حال انجام بوده و مهلت آن نیز روز دوشنبه به پایان میرسد هستند؛ اما در حقیقیت شما کاملاً در اشتباه هستید.
میلیونها ایرانی، شاید یک چهارم جمعیت ۸۰ میلیونی ایران، روز یکشنبه مقابل تلویزیونهای خود خواهند نشست و مسابقه فوتبال دو باشگاه پرطرفدار تهرانی استقلال و پرسپولیس که در استادیوم آزادی در برابر دهها هزار طرفدار سرخ پوش پرسپولیسی و آبیپوش استقلالی برگزار خواهد شد، را خواهند دید.
رقابت بین این دو تیم در کشوری که فوتبال محبوبترین ورزش تلقی میشود، رقابتی اسطورهای است.
در بسیاری از کشورها شهرآوردها فراتر از صرفاً یک مسابقه ورزشی است. مثلا وقتی در اسکاتلند سلتیک با رنجرز بازی میکند، آن بازی مثل تقابل مذاهب کاتولیک و پروتستان است.
وقتی بوکاجونیورز در برابر ریورپلاته در آرژانتین قرار میگیرد، رویارویی بخش کارگری کارگران کارخانهها با طبقه مرفه متوسط در آن کشور است.
در تهران نیز رقابت بین این دو باشگاه به قبل از انقلاب بر میگردد. پیش از انقلاب ۵۷ باشگاه استقلال، «تاج» نام داشت و نزدیک به دربار شاه دیده میشد. در عوض پرسپولیس، که نام پایتخت ایران باستان است، عمدتا باشگاه هواداران طبقه کارگری تلقی میشود.
هر دو باشگاه، دولتی بوده و برخی از سیاستمداران معروف ایرانی از هواداران آن تلقی میشوند. مثلا گفته میشود محمد خاتمی رئیس جمهور پیشین ایران، هوادار تیم سرخپوش پرسپولیس و حسن خمینی نوه آیتالله خمینی، شدیداً استقلالی است.
البته از کُریهای طرفداران دو تیم هم نباید چشم پوشید. پرسپولیسیها فریاد شش تایی سر میدهند، ولی این استقلالیها هستند که طی چهار بازی اخیر برنده میدان بودهاند.
آنچه که در این بین نظام جمهوری اسلامی ایران را نگران میکند، تجمع تماشاچیان بعد از مسابقه فوتبال است، زیرا نحوه تعامل حکومت با تجمع هواداران ورزشی، به مانند تجمعات سیاسی است.
بنابراین، مدیران دو باشگاه از فرماندهان پیشین سپاه پاسداران انقلاب اسلامی هستند و معمولا نتیجه بازیها، به طور مشکوکی، برای حفظ آرامش در جامعه، مساوی تمام میشود.
اگرچه حضور بانوان در ورزشگاهها میتواند از کیزان خشونتها بکاهد، اما نه تنها از ورود بانوان به استادیومها جلوگیری میشود، بلکه برخی که ریسک رفتن به ورزشگاهها را به جان میخرند، بازداشت میشوند.
جعفر پناهی در سال ۲۰۰۶ میلادی در فیلم «آفساید» هزینه عشق بانوان به فوتبال را نشان داد.
