قرار است نشست سالانه سازمان همکاریهای اقتصادی حوزه اقیانوس آرام (APEC) در پائيز امسال در پکن برگزار شود. اعضای اين سازمان سفر آقای باراک اوباما، رئیس جمهوری آمريکا، را برای شرکت در اين نشست زير نظر دارند و بدنبال نشانه هایی هستند که رئيس جمهوری آمريکا هنوز هم به اجرای سياست «آسیا محور» خود متعهد است.
اين سياست، که وزیر سابق امور خارجه آمريکا، هیلاری کلینتون، در مقاله‌ای از آن پرده‌برداری کرد، از آن‌رو مورد توجه قرار گرفت که دولت اوباما اعتقاد پيدا کرد منطقه شرق آسیا و اقیانوس آرام به سرعت در حال تبديل شدن به نقطه مسلطی در صحنه جهانی است... و ایالات متحده باید در آنجا حضور داشته باشد.
آن‌طور که خانم کلینتون در مجله «سیاست خارجی» در اواخر سال ۲۰۱۱ نوشت، بيشتر تاریخ این قرن در آسیا رقم خواهد خورد، نه در افغانستان يا عراق.
وی می‌نويسد، «آسیا و اقیانوس آرام تبدیل به یک فاکتور کلیدی در سیاست جهانی شده است. اين منطقه که از شبه قاره هند تا سواحل غربی آمريکا را در برمی‌گيرد، شامل دو اقیانوس (اقیانوس آرام و هند) است که به‌طور فزاینده‌ای توسط کشتيرانی و ملاحظات استراتژيک به يکديگر مرتبطند ... چند کشور از متحدان کلیدی ما و چند قدرت بالنده نظير چين، هند و اندونزی در اين منطقه بسر می‌برند.»
کلينتون در مقاله مزبور استدلال کرد که ملاحظات نامبرده باعث می شود تا اين منطقه برای دولت اوباما به عنوان اولویت مطرح باشد.
پروفسور ديويد لمپتون، مدير مطالعات چين در دانشکده مطالعات پیشرفته بین‌المللی در دانشگاه جان هاپکینز، در اين رابطه گفت، «در دراز مدت، آسيا قطعا پویاترین منطقه اقتصادی جهان است. تعدادی از بزرگترین ارتش‌های جهان را در خود جای داده است. کره‌شمالی در اين منطقه است- یکی از بدترین بازیگران در جهان. بنابراین این گزاره کلی که ایالات متحده باید در طول زمان توجه بیشتری به آسیا کند، از نظر استراتژیک درست است.»
اما تجديد توازن پول، وقت و توجه آمریکا نيازمند معاملات تنگاتنگی با چین در حال برآمدن است. اقدامی ظریف از سوی ایالات متحده.
درگيری‌های پکن با چند متحد سنتی آسیایی آمریکا بر سر مرزهای دريايی سیاست آسيا محوری را پر از ريسک و خطرات بالقوه می‌کند
سياست دگرگون ساختن روند تمرکز آمريکا در قبال آسيا منادی تغيير آرايش نظامی قابل‌توجهی است. پيکربندی مجدد ساختار اقتدار نظامی ارتش آمريکا از تقسيم ۵۰-۵۰، که از ديرباز بين نيروهای مستقر در اقيانوس‌های آرام و آتلانتيک متداول بود، به آرايش ۶۰ به ۴۰ تغيير فوق‌العاده‌ای در چشم انداز حضور نظامی آمريکا در سطح کره زمين خواهد بود.
این حرکت، که بلافاصله موجب طعنه‌های پکن شد، این باور در میان مقامات آمریکایی را نشان داد که تحکیم حضور نظامی آمریکا در اقیانوس آرام، به عنوان وزنه تعادلی در برابر نيروی به طور فزاینده جسور چين، لازم است.
