اتحادیه آزاد کارگران ایران در نامه‌ای به «بخش بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری در جهان» از آنان خواست موارد مربوط به «سرکوب گسترده کارگران، معلمان، بازنشستگان و تمامی گروه‌های مزدبگیر زحمتکش و تشکل‌های مستقل» را به عنوان «تداوم نقض خشن و آشکار حقوق انسانی کارگران در ایران مد نظر قرار دهند.»
در این ارتباط، فواد کیخسروی، عضو هیئت مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران، درباره این نامه به صدای آمریکا می‌گوید: «عمق تضییع حقوق کارگران و سرکوب فعالین جنبش کارگری ابعاد بسیار فاجعه‌باری به خود گرفته است.»
اتحادیه آزاد کارگران ایران در نامه خود خطاب به این اتحادیه‌ها، خواستار برخورد جدی با مقامات جمهوری اسلامی در نهادهای بین‌المللی از جمله سازمان بین‌المللی کار، آی‌ال‌او، شد.
اتحادیه آزاد کارگران ایران با اعلام این‌که «عضویت جمهوری اسلامی در هیئت مدیره سازمان بین‌المللی کار از سوی کارگران ایران قابل قبول نیست» افزود: «حکومت باید به خاطر سرکوب کارگران ایران مورد مواخذه بین‌المللی قرار گیرد.»
در این نامه تاکید شده است که «سازمان بین‌المللی کار دیگر نباید هیئت اعزامی جمهوری اسلامی، تحت عنوان نمایندگان کارگری، را به رسمیت بشناسد و باید از فعالان مستقل و واقعی کارگران ایران دعوت گردد تا صدای واقعی کارگران ایران در مجامع جهانی باشند.»
این تشکل کارگری خطاب به اتحادیه‌های کارگری در جهان نوشته است: «ما همچنین انتظار داریم تا از هر طریق ممکن، به حکومت ایران فشار بیاورید تا کارگران، معلمان و فعالین اجتماعی و سیاسی زندانی را فوری و بدون قید و شرط آزاد نماید.»
در نامه اتحادیه آزاد کارگران ایران آمده است که «سرکوب سیستماتیک و تداوم بی‌وقفه آن» از سوی حکومت جمهوری اسلامی در شرایطی است که وضعیت «به غایت برده‌وار و ضدانسانی را به کل وضعیت زیست و کار کارگران تحمیل کرده و برای تداوم آن هیچ سطحی از فعالیت صنفی و مطالبه‌گری از سوی کارگران، معلمان، بازنشستگان و دیگر اقشار زحمتکش جامعه را برنمی‌تابد و با اتهامات و پرونده سازی‌های امنیتی اقدام به سرکوب، دستگیری و زندانی کردن کارگران، معلمان و بازنشستگان و حامیان طبقه کارگر می‌کند.»
به اعتقاد فواد کیخسروی، «اما نهادهای بین‌المللی از جمله سازمان بین‌المللی کار و همچنین برخی از کنفدراسیون‌ها و نیز اتحادیه‌های کارگری در کشورهای مختلف، به رغم پیگیری وضعیت کارگران در سطح بین‌المللی، تصویر روشنی از وضعیت کارگران در ایران ندارند که می‌شود آن از گزارش‌های این نهادها به خوبی فهمید.»
او در این ارتباط به گزارش سال جاری سازمان بین‌المللی کار اشاره کرد که «اسامی کشورهایی را منتشر کرد که ناقض حقوق کارگران یا کنوانسیون‌های آی‌ال‌او هستند و در کمال تعجب اسمی از ایران نیامده است.»
این عضو هیئت مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران با اشاره به دلایل این وضع به صدای آمریکا گفت: «چون حکومت هیچگاه اجازه ایجاد تشکل‌های مستقل کارگری و فعالیت آزادانه به فعالین جنبش کارگری نداده است، آمار، اطلاعات و گزارش‌های جامع، مدون و مستقلی از سوی معدود تشکل‌های مستقل کارگری به دست اتحادیه‌های کارگری کشورهای دیگر و نهادهای بین‌المللی نرسیده است.»
وی افزود: «جمهوری اسلامی، اعضای خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار که منصوبین حکومتی هستند، را تحت نام نمایندگان کارگری به اجلاس‌ها و نهادهای بین‌المللی اعزام می‌کند که همیشه تصویری غیر واقعی از وضعیت کارگران در ایران ارائه می‌دهند.»
فواد کیخسروی بر این اعتقاد است که «ارسال گزارش‌هایی از سوی تشکل‌ها و فعالین مستقل کارگری ایران و افشای تضییع حقوق کارگران و سرکوب خشن و گسترده فعالین کارگری توسط حکومت، خطاب به اتحادیه‌های کارگری در دنیا، هم می‌تواند تصویر واقعی از شرایط کارگران ایران به آنان ارائه دهد، و هم می‌تواند تلاشی در راستای افشای حکومت و اعمال فشار به آن در مجامع جهانی باشد.»
او تاکید کرد که «کارگران ایران مخالف حضور جمهوری اسلامی در هیئت مدیره سازمان بین‌المللی کار هستند و اساسا این حکومت به خاطر نقض گسترده حقوق کارگران و اِعمال خشن‌ترین سرکوب‌ها علیه کارگران، باید از آن سازمان اخراج شود.»
این عضو هیئت مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران با استقبال از «هم‌سویی تعدادی از اتحادیه‌های کارگری بزرگ در کشورهای مختلف با کارگران ایران» اشاره کرد که آنها درصدد هستند تا «با تمرکز بر چنین گزارش‌هایی و از طریق نهادهای بین‌المللی کارگری، جمهوری اسلامی را در سازمان بین‌المللی کار تحت فشار قرار دهند.»
اتحادیه آزاد کارگران ایران در نامه خود به بخش کارگری اتحادیه‌های کارگری در جهان به برخوردهای امنیتی قضایی با شماری از اعضای اشاره کرده است؛ از جمله نسرین جوادی، کارگر بازنشسته؛ ۶۶ ساله، که به رغم بیماری‌های متعدد و مصرف مکرر دارو و نظر پزشکان متخصص بیمارستان دولتی مبنی بر عدم توانایی تحمل حبس، بدون برخورداری از مرخصی پزشکی، در زندان به سر می‌برد.
این تشکل اشاره کرد که در سال‌های اخیر، جعفر عظیم‌زاده، شاپور احسانی‌راد، پروین محمدی، مظفر صالح‌نیا، شریف ساعدپناه، شیث امانی، حیدر قربانی، ناهید خداجو، فرهاد شیخی، جوانمیر مرادی، صدیق کریمی، خالد سواری، حسین قادری، جمیل محمدی، فواد کیخسروی، طیب ملایی، هادی سلیمانی، مهدی فخری، خلیل کریمی و تعداد زیاد دیگری از اعضای کنونی و سابقش به خاطر فعالیت‌های کارگری بارها بازداشت و زندانی شده‌اند.
در این نامه تاکید شده است که «دامنه تعرض و سرکوب کارگران در ایران تنها به اتحادیه آزاد کارگران ایران منتهی نشده و بسیار فراتر از آن، به تمامی تشکل‌های کارگری و معلمان و همچنین کارگران در مراکز مختلف تولیدی و خدماتی و حامیان کارگران نیز گسترش یافته است.»
اتحادیه آزاد کارگران ایران اضافه کرد: «در جریان اعتصاب کارگران پروژه‌ای در صنایع نفت، گاز و پتروشیمی در اردیبهشت ۱۴۰۲، تعداد زیادی از فعالین این اعتصاب بازداشت شدند و هنوز آمار و اطلاعات دقیقی از سرنوشت آنان در دست نیست.»
در این ارتباط هم به شماری از کارگران، معلمان و فعالان کارگری و معلمان اشاره شده که زندانی هستند؛ از جمله اسماعیل عبدی، رسول بداقی، عزیز قاسم‌زاده، جعفر ابراهیمی، اصغر امیرزادگان، فاطمه تدریسی، زینب همرنگ سید بگلو، فرزانه ناظران پور، ناهید شیرپیشه، انوش عادلی، محمود صدیقی‌پور، مهدی فتحی، محمود ملاکی، هاشم خواستار.
در این نامه، اسامی شمار دیگری نوشته شده است که از جمله آنها، جواد لعل محمدی، رضا شهابی، داوود رضوی، حسن سعیدی، آرش جوهری، عباس دریس، کیوان مهتدی، آنیشا اسداللهی، مهران رئوف، ناهید تقوی، سروناز احمدی، نرگس منصوری، کامیار فکور، علی آل‌اسحاق کارگر، سپیده قلیان، رفیق سلیمی و زرتشت احمدی‌راغب هستند.
اتحادیه آزاد کارگران ایران همچنین نوشت: تعداد زیاد دیگری از کارگران، معلمان و فعالین کارگری در ماه‌ها و سال‌های اخیر بازداشت شده‌اند و اکنون به قید وثیقه و به طور موقت آزاد هستند.
به نوشته این تشکل کارگری، این فعالین یا به احکام زندان محکوم شده‌اند یا پرونده‌های مفتوح قضایی دارند و هر لحظه احتمال اجرای حکم زندان علیه آنان وجود دارد؛ مانند سارا سیاهپور، مسعود فرهیخته، عاتکه رجبی، عرفان کهزاد، امیر چمنی، مریم وحیدیان، کامران ساختمانگر، امیرعباس آزرم‌وند، عسل محمدی، هیراد پیربداقی، اسکندر(سوران) لطفی، مسعود نیکخواه، محمد حبیبی، محمد ایران‌نژاد، پیمان فرهنگیان، ریحانه انصاری‌نژاد، ناهید خداجو، طاهره نقی‌ئی، فرهاد شیخی، شعبان محمدی، مختار اسدی، مازیار سیدنژاد، آرمین شریفه، مظفر صالح‌نیا، واله زمانی، روح اله (رادا) مردانی و عثمان اسماعیلی.
در همین حال، فدراسیون آموزش بین‌الملل در توییتی از مقام‌های جمهوری اسلامی خواست که جعفر ابراهیمی، از فعالان شناخته شده جنبش معلمان، تحت مراقبت‌های مناسب پزشکی قرار گیرد.
این فدراسیون همچنین بر ضرورت مرخصی استعلاجی آقای ابراهیمی از زندان اوین، با توجه به وخامت وضعیت سلامتی‌اش تاکید کرد.
پیشتر شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران در بیانیه‌ای از وخامت حال جعفر ابراهیمی، به دلیل مشکلات حاد گوارشی، در نتیجه عدم رسیدگی پزشکی تخصصی، خبر داده بود.
این شورا تاکید کرده بود که داروی تجویز شده توسط پزشک متخصص زندان، «مشروط به مصرف در شرایط ایزوله بوده و این امکان در زندان وجود ندارد.»
در این ارتباط، یکی از آشنایان جعفر ابراهیمی، بازرس شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران که در اوین زندانی است، در گفت‌و‌گو با صدای آمریکا با اشاره به تداوم بی‌توجهی مسئولان زندان اوین و قوه قضائیه نسبت به وخامت شرایط جسمانی او، این رفتار و سیاست حکومت را «نوعی آزار و اذیت او و خانواده‌اش» ارزیابی کرده است.
