دکتر ناصر طالب بیدختی، عضو هیات علمی دانشگاه شیراز تالاب‌های ایران را در آستانه انقراض کامل دانست و گفت که ایران با ۵ سایت تالابی در آستانه انقراض به همراه یونان در صدر لیست «کنوانسون رامسر» قرار دارد.
به گفته وی تالاب‌های واردشده به لیست سیاه کنوانسیون رامسر به این شرح است:
تالاب انزلی استان گیلان از سال ۱۹۹۳
انتهای جنوبی هامون پوزک استان سیستان و بلوچستان از سال ۱۹۹۰
هامون صابری و هامون هیرمند استان سیستان و بلوچستان از سال ۱۹۹۰
نی‌ریز و کمیجان استان فارس از سال ۱۹۹۰
شادگان، خورالامیه و خورموسی استان خوزستان از سال ۱۹۹۳
آقای بیدختی، تخلیه فاضلاب‌های شهری، صنعتی و ورود زه‌آب‌های ناشی از فعالیت‌های کشاورزی بدون تصفیه مناسب، تغییر کاربری اراضی در سطح حوضه آبریز، حاشیه و درون تالابها، دفع پسماندها و ضایعات در تالابها و معرفی و پرورش گونه‌های غیر بومی را از دیگر عوامل بحران تالاب‌های کشور خواند.
سیزدهم اردیبهشت ماه نیز مدیرکل سازمان حفاظت محیط زیست مازندران از بروز فاجعه محیط زیستی در میانکاله خبر داده و گفت که ۱۵ هزار هکتار از وسعت ۴۵ هزار هکتاری عرصه آبی تالاب میانکاله خشک شده است.
عطاء الله کاویان کاهش ۷۰ درصدی بارندگی و ترازی آبی دریای خزر را از جمله عوامل مؤثر در خشکی تالاب بین المللی میانکاله دانسته و گفته است که «درتلاش هستیم تا جریان آبی تالاب را برقرار کنیم.»
کنوانسیون رامسر پیمانی بین‌المللی درباره حفاظت از تالاب‌های جهان است و در سال ۱۹۷۱ در شهر رامسر ایران تهیه و به امضای نمایندگان ۱۸ کشور شرکت‌کننده رسید که مقر آن در شهر گلند سوئیس است.
تالاب‌های مشمول این پیمان با نام «تالاب رامسر» شهرت دارند و ۱۶۰ کشور عضو این پیمان هستند.
بهمن‌ماه سال گذشته نیز نسبت به بحرانی و نیمه خشک شدن تالاب‌های بین‌المللی «هامون، جازموریان و گاوخونی» که در بدترین وضعیت خود نسبت به چندین دهه گذشته هستند، هشدارهایی داده شد.
آرزو اشرفی‌زاده، مدیرکل دفتر حفاظت و احیای تالاب‌های سازمان حفاظت محیط زیست اعلام کرده بود: وضعیت هر تالاب «نشانگر و شاخص عملکرد ما» در مدیریت منابع آبی حوضه آبخیز مربوط به آن تالاب است.
او افزوده بود: یعنی اگر یک تالاب در آستانه «خشک شدن» قرار داشته باشد، این مساله نشان می‌دهد که «مدیریتی ناپایدار» در زمینه منابع و مصارف آبی آن حوضه آبخیز اعمال شده است.