نشریه فارین پالیسی در مقاله ای نوشته یوچی دریزن و جان هادسن، قانون گذاران دمکرات آمریکاو موسسه ایپاک، لابی اسرائیل در آمریکا، را به عنوان مهم ترین موانعی که بر سرراه دولت اوباما در مذاکرات با ایران وجود دارد، معرفی کرده است.
به نوشته نویسندگان این مقاله، مسئله تحریم ها، موضوع اصلی مذاکرات این هفته میان مقام های ارشدایران و آمریکاست. مذاکراتی که در نوع خود در سه دهه اخیر مهم ترین مذاکره میان دو دولت خصم بوده است. به نوشته نویسندگان، محمد جواد ظریف روز دوشنبه در سخنرانی ای به زبان انگلیسی و همراه با نمایش ویدیو، اولین ضربه را برای آغاز بازی وارد کرد. او در این سخنرانی در ازای برداشتن تحریم های غرب که اقتصاد ایران را تخریب کرده و ارزش پول این کشور رابشدت کاهش داده، محدودیت های تازه ای بر برنامه اتمی کشورش پیشنهاد کرد.
کاخ سفید تاکنون به صورت بالقوه از چنین معامله ای استقبال کرده است. اما طیف وسیعی از دمکرات ها در کمیسیون روابط خارجی سنا و مجلس نمایندگان با برداشتن تحریم ها - تا زمانی که تهران تن به دادن امتیازهای مورد نظر آنان، که بسیار فراتر از پیشنهاد های ظریف هستند، ندهد- بشدت مخالفت کرده است. در همین حال «کمیته روابط عمومی امریکا و اسرائیل» یا ایپاک که قوی ترین لابی اسرائیل در آمریکاست، گفته است تا آنجا که درتوان دارد، از هیچ تلاشی برای حفظ مجازات های تنبیهی علیه ایران فروگذار نخواهد کرد.
استیو ازرائل، سناتور دمکرات از نیویورک می گوید:«اگر رئیس جمهوری خواستار برداشتن تحریم های موجود شود حمایت از او برای سنا و مجلس نمایندگان کار بسیار دشواری خواهد بود». او افزود:«من به این حرف گوش می دهم، اما فکر می کنم که درخواست تضعیف یا کاهش تحریم های موجود در کنگره با استقبال روبرو نشود». سناتور دمکرات از پنسیلوانیا، باب کیسی، می گوید: «پاسخ من به این درخواست "نه" خواهد بود. هنوز برای آنکه آنها حسن نیت خود را نشان دهند و ما را به حرکت در مسیر سازش متقاعد کنند راه درازی مانده است. تحریم ها دست دولت را قوی کرده است».
این مقاله می گوید مخالفت نمایندگان دمکرات برای دولت اوباما بسیار جدی تر از یک دردسر سیاسی است. کنگره از قدرت تحمیل، تغییر یا برداشتن تحریم ها بدون توجه به خواست کاخ سفید برخوردار است و درگذشته شاهد تمایل کنگره به عبورکردن از دولت بوده ایم.
نویسندگان این مقاله می نویسند در حال حاضر روشن نیست که امتیازهایی که تهران در ژنو ارائه داده، برای آن که دولت امریکا به طور جدی کاهش یا لغو تحریم ها را مورد نظر قرار دهد، کافی باشد. دولت روحانی بر حقِ ادامه غنی سازی در خاک ایران تاکید دارد، که کاخ سفید با آن مخالف است. تهران هنوز علامت واضحی مبنی بر تمایل به از بین بردن تاسیسات هسته ای زیرزمینی و بسیار مستحکم خود در قم - که به خاطر نفوذ ناپذیر بودنش در برابر حملات هوایی بویژه مورد نگرانی اسرائیل و امریکاست - نشان نداده است. و حتی اگر روحانی تن به امضای چنین قراردادی بدهد آیت الله خامنه ای، می تواند آن را وتو کند.
با این حال وندی شرمن مذاکره کننده اصلی دولت اوباما پیش تر در جلسه ای در سنا گفته بود که کاخ سفید بالقوه مایل است که در صورتی که تهران «اقدام های عملی و مشخصی» در تعویق برنامه اتمی اش انجام دهد، برخی از تحریم ها را بردارد. شرمن همچنین از قانون گذاران خواسته بود که در پرداختن به دور جدید تحریم ها، تا روشن شدن نتیجه مذاکرات ژنو، دست نگه دارند.
سخنان شرمن البته خشم قابل پیش بینی جمهوری خواهانی چون کرک را برانگیخت که آن را نشانه درپیش گرفتن سیاست سازش طلبانه کاخ سفید درقبال تهران دانستند. اما بسیاری از دمکرات ها هم از این سخنان برانگیخته شدند. اد مارکلی سناتور دمکرات ازماساچوستس گفت: «تا زمانی که قصد ایران آشکار نشده آمریکا نباید حتی ذره ای عقب بنشیند». و تازه سخنان مارکلی در برابر دمکرات دیگری که می گوید کاخ سفید نه فقط نباید تحریم ها را تخفیف دهد بلکه باید تحریم های سخت تری هم تحمیل کند، نرم جلوه می کند. نمایندگانی که از هر دوحزب هفته گذشته به اوباما نامه نوشته اند، می گویند «هدف از تحریم ها وادار کردن ایران به متوقف و نابودکردن برنامه اتمی است». و یکی از متنفذ ترین آنان، سناتور دمکرات پتی مورای می گوید:«وقتی به صورتی واقعی، شفاف و مشخص به این هدف رسیدیم آنگاه آماده خواهیم بود که تحریم ها را به صورتی مرحله ای و موردی برداریم. اما در حال حاضر گزینه حمله نظامی همچنان معتبر است و ما تاکید می کنیم که تحریم های فعلی باید به شدید ترین نحوادامه یابد».
تریتا پارسی رئیس«شورای ملی ایرانیان امریکا» می گوید تهران بی تردید هرگونه درخواست برای نابودی کامل برنامه اتمی خود را رد خواهد کرد. او گفت : «این مانع تراشی سناتورها بکلی غیرواقع بینانه است. و گفتن این که تحریم های فعلی لغو نخواهند شد راهگشا نخواهد بود».
با این حال صداهای تندروهای ایران نمایندگان دمکرات کنگره را که موضعی نرم تر دارند، مانند جیم مک گاورن دمکرات ، و کیث الیسون جمهوری خواه، به سکوت واداشته است.
برخی این سکوت را ناشی از تعطیل دولت امریکا می دانند. دیوید پرایس نماینده مجلس از حزب دمکرات که در ماه ژوئیه، به سود ملتزم کردن دولت روحانی ۱۳۱ امضا جمع کرده بود، می گوید:«در حال حاضر به خاطر تعطیل دولت، کنگره در وضعیت عجیبی است و همه انرژی مان صرف جنگ در این جبهه می شود».
عده ای دیگری از آنان عدم حمایت دولت را به تمایل به سیاست «صبرکنیم و ببینیم» در مورد مذاکرات حمل می کنند.
به نظر دستیار یکی از سناتورهای ارشد دمکرات که به دسته کبوترها تعلق دارد، «روحانی هنوز برای همه نوعی معماست». او می افزاید: «از یک طرف ما این نمایش را قبلا هم دیده ایم ...که دولت های دیوانه اتمی مذاکره نمایی می کنند تا برای غنی سازی وقت بخرند( به سبک کره شمالی). اما این لحن آشکارا پذیرشگر روحانی به نظر می رسد از حمایت تلویحی آیت الله ها برخوردار باشد که خودش بُعد تازه ای به مذاکرات می افزاید و می تواند به برخی امتیازها منجر شود».
با این حال قانون گذارانی چون منندز، مورای و کرک هیچ نشانه ای از نرمش نشان نمی دهند. خواست آنها برای حفظ وضع موجود تاحدی بیانگر موفقیت لابی ایپاک است: مهم ترین گروه هوادار اسرائیل که اخیرا مخالفت هایش را با فروش گسترده تسلیحات نظامی امریکایی به عربستان سعودی و امارات متحد عربی به کنار گذاشته تا همه انرژی خود را صرف ایران کند.
در ماه مارس گذشته ایپاک در جریان کنفرانس سالانه خود صدها داوطلب به کنگره گسیل کرد تا به صورت چهره به چهره با قانون گذاران ایالت های خود در متقاعد کردن آن ها به سخت گیری بیشتر علیه ایران گفت و گو کنند. ایپاک همچنین نامه های آماده ای تهیه کرده که کافی ست قانون گذاران با گذاشتن نام خود آن را به کاخ سفید بفرستند و خواستار ادامه تحریم های ایران شوند.
ایران یکی از دو سه مسئله ایست که دمکرات ها و جمهوری خواهان از آن وقوف ندارند. از همین رو ایپاک تا حدی نقش راهنما و رهبر ارکستر را برعهده گرفته است. سناتور دمکرات، استیو ازرائل می گوید این گروه هنوز با او تماس نگرفته است زیرا دلیلی برای آن وجود ندارد.
« شاید علت این که با من حرف نزده اند این است که می دانند اطلاعات من دراین مورد زیاد و عمیق است.»
به نوشته نویسندگان این مقاله، مسئله تحریم ها، موضوع اصلی مذاکرات این هفته میان مقام های ارشدایران و آمریکاست. مذاکراتی که در نوع خود در سه دهه اخیر مهم ترین مذاکره میان دو دولت خصم بوده است. به نوشته نویسندگان، محمد جواد ظریف روز دوشنبه در سخنرانی ای به زبان انگلیسی و همراه با نمایش ویدیو، اولین ضربه را برای آغاز بازی وارد کرد. او در این سخنرانی در ازای برداشتن تحریم های غرب که اقتصاد ایران را تخریب کرده و ارزش پول این کشور رابشدت کاهش داده، محدودیت های تازه ای بر برنامه اتمی کشورش پیشنهاد کرد.
کاخ سفید تاکنون به صورت بالقوه از چنین معامله ای استقبال کرده است. اما طیف وسیعی از دمکرات ها در کمیسیون روابط خارجی سنا و مجلس نمایندگان با برداشتن تحریم ها - تا زمانی که تهران تن به دادن امتیازهای مورد نظر آنان، که بسیار فراتر از پیشنهاد های ظریف هستند، ندهد- بشدت مخالفت کرده است. در همین حال «کمیته روابط عمومی امریکا و اسرائیل» یا ایپاک که قوی ترین لابی اسرائیل در آمریکاست، گفته است تا آنجا که درتوان دارد، از هیچ تلاشی برای حفظ مجازات های تنبیهی علیه ایران فروگذار نخواهد کرد.
استیو ازرائل، سناتور دمکرات از نیویورک می گوید:«اگر رئیس جمهوری خواستار برداشتن تحریم های موجود شود حمایت از او برای سنا و مجلس نمایندگان کار بسیار دشواری خواهد بود». او افزود:«من به این حرف گوش می دهم، اما فکر می کنم که درخواست تضعیف یا کاهش تحریم های موجود در کنگره با استقبال روبرو نشود». سناتور دمکرات از پنسیلوانیا، باب کیسی، می گوید: «پاسخ من به این درخواست "نه" خواهد بود. هنوز برای آنکه آنها حسن نیت خود را نشان دهند و ما را به حرکت در مسیر سازش متقاعد کنند راه درازی مانده است. تحریم ها دست دولت را قوی کرده است».
این مقاله می گوید مخالفت نمایندگان دمکرات برای دولت اوباما بسیار جدی تر از یک دردسر سیاسی است. کنگره از قدرت تحمیل، تغییر یا برداشتن تحریم ها بدون توجه به خواست کاخ سفید برخوردار است و درگذشته شاهد تمایل کنگره به عبورکردن از دولت بوده ایم.
نویسندگان این مقاله می نویسند در حال حاضر روشن نیست که امتیازهایی که تهران در ژنو ارائه داده، برای آن که دولت امریکا به طور جدی کاهش یا لغو تحریم ها را مورد نظر قرار دهد، کافی باشد. دولت روحانی بر حقِ ادامه غنی سازی در خاک ایران تاکید دارد، که کاخ سفید با آن مخالف است. تهران هنوز علامت واضحی مبنی بر تمایل به از بین بردن تاسیسات هسته ای زیرزمینی و بسیار مستحکم خود در قم - که به خاطر نفوذ ناپذیر بودنش در برابر حملات هوایی بویژه مورد نگرانی اسرائیل و امریکاست - نشان نداده است. و حتی اگر روحانی تن به امضای چنین قراردادی بدهد آیت الله خامنه ای، می تواند آن را وتو کند.
با این حال وندی شرمن مذاکره کننده اصلی دولت اوباما پیش تر در جلسه ای در سنا گفته بود که کاخ سفید بالقوه مایل است که در صورتی که تهران «اقدام های عملی و مشخصی» در تعویق برنامه اتمی اش انجام دهد، برخی از تحریم ها را بردارد. شرمن همچنین از قانون گذاران خواسته بود که در پرداختن به دور جدید تحریم ها، تا روشن شدن نتیجه مذاکرات ژنو، دست نگه دارند.
سخنان شرمن البته خشم قابل پیش بینی جمهوری خواهانی چون کرک را برانگیخت که آن را نشانه درپیش گرفتن سیاست سازش طلبانه کاخ سفید درقبال تهران دانستند. اما بسیاری از دمکرات ها هم از این سخنان برانگیخته شدند. اد مارکلی سناتور دمکرات ازماساچوستس گفت: «تا زمانی که قصد ایران آشکار نشده آمریکا نباید حتی ذره ای عقب بنشیند». و تازه سخنان مارکلی در برابر دمکرات دیگری که می گوید کاخ سفید نه فقط نباید تحریم ها را تخفیف دهد بلکه باید تحریم های سخت تری هم تحمیل کند، نرم جلوه می کند. نمایندگانی که از هر دوحزب هفته گذشته به اوباما نامه نوشته اند، می گویند «هدف از تحریم ها وادار کردن ایران به متوقف و نابودکردن برنامه اتمی است». و یکی از متنفذ ترین آنان، سناتور دمکرات پتی مورای می گوید:«وقتی به صورتی واقعی، شفاف و مشخص به این هدف رسیدیم آنگاه آماده خواهیم بود که تحریم ها را به صورتی مرحله ای و موردی برداریم. اما در حال حاضر گزینه حمله نظامی همچنان معتبر است و ما تاکید می کنیم که تحریم های فعلی باید به شدید ترین نحوادامه یابد».
تریتا پارسی رئیس«شورای ملی ایرانیان امریکا» می گوید تهران بی تردید هرگونه درخواست برای نابودی کامل برنامه اتمی خود را رد خواهد کرد. او گفت : «این مانع تراشی سناتورها بکلی غیرواقع بینانه است. و گفتن این که تحریم های فعلی لغو نخواهند شد راهگشا نخواهد بود».
با این حال صداهای تندروهای ایران نمایندگان دمکرات کنگره را که موضعی نرم تر دارند، مانند جیم مک گاورن دمکرات ، و کیث الیسون جمهوری خواه، به سکوت واداشته است.
برخی این سکوت را ناشی از تعطیل دولت امریکا می دانند. دیوید پرایس نماینده مجلس از حزب دمکرات که در ماه ژوئیه، به سود ملتزم کردن دولت روحانی ۱۳۱ امضا جمع کرده بود، می گوید:«در حال حاضر به خاطر تعطیل دولت، کنگره در وضعیت عجیبی است و همه انرژی مان صرف جنگ در این جبهه می شود».
عده ای دیگری از آنان عدم حمایت دولت را به تمایل به سیاست «صبرکنیم و ببینیم» در مورد مذاکرات حمل می کنند.
به نظر دستیار یکی از سناتورهای ارشد دمکرات که به دسته کبوترها تعلق دارد، «روحانی هنوز برای همه نوعی معماست». او می افزاید: «از یک طرف ما این نمایش را قبلا هم دیده ایم ...که دولت های دیوانه اتمی مذاکره نمایی می کنند تا برای غنی سازی وقت بخرند( به سبک کره شمالی). اما این لحن آشکارا پذیرشگر روحانی به نظر می رسد از حمایت تلویحی آیت الله ها برخوردار باشد که خودش بُعد تازه ای به مذاکرات می افزاید و می تواند به برخی امتیازها منجر شود».
با این حال قانون گذارانی چون منندز، مورای و کرک هیچ نشانه ای از نرمش نشان نمی دهند. خواست آنها برای حفظ وضع موجود تاحدی بیانگر موفقیت لابی ایپاک است: مهم ترین گروه هوادار اسرائیل که اخیرا مخالفت هایش را با فروش گسترده تسلیحات نظامی امریکایی به عربستان سعودی و امارات متحد عربی به کنار گذاشته تا همه انرژی خود را صرف ایران کند.
در ماه مارس گذشته ایپاک در جریان کنفرانس سالانه خود صدها داوطلب به کنگره گسیل کرد تا به صورت چهره به چهره با قانون گذاران ایالت های خود در متقاعد کردن آن ها به سخت گیری بیشتر علیه ایران گفت و گو کنند. ایپاک همچنین نامه های آماده ای تهیه کرده که کافی ست قانون گذاران با گذاشتن نام خود آن را به کاخ سفید بفرستند و خواستار ادامه تحریم های ایران شوند.
ایران یکی از دو سه مسئله ایست که دمکرات ها و جمهوری خواهان از آن وقوف ندارند. از همین رو ایپاک تا حدی نقش راهنما و رهبر ارکستر را برعهده گرفته است. سناتور دمکرات، استیو ازرائل می گوید این گروه هنوز با او تماس نگرفته است زیرا دلیلی برای آن وجود ندارد.
« شاید علت این که با من حرف نزده اند این است که می دانند اطلاعات من دراین مورد زیاد و عمیق است.»
