نوشته شیرین هانتر، دانشگاه جرج تاون - واشنگتن
مسأله سه جزیره مورد مناقشه در خلیج فارس به دیپلماسی ضعیف ایران در اوایل دهه ۱۹۷۰ میلادی برمی گردد. از زمانی که انگلیس ها بر منطقه مسلط شدند، مناقشات ارضی ایران همواره با دولت انگلستان بود. اشتباه شاه ایران این بود که پیش از توافق با حل مسأله بحرین و تشکیل کشوری به نام امارات متحده عربی، مسأله مالکیت بر این جزایر – و این که آنها به ایران تعلق دارند یا امارات– را با انگلستان به روشنی حل و فصل نکرد.
عربستان سعودی در رفتاری کاملاً برعکس برخورد ایران، مناقشات ارضی اش را تا پیش از تشکیل امارات متحده عربی به نفع خود سر و سامان داد.
شاه به جای این کار، موافقت کرد طرح اعزام نیروهای ایران و اشغال فیزیکی این جزایر را به اجرا بگذارد که می دانست قدرت های بزرگ با آن مخالفتی نخواهند کرد.
این یک اشتباه بزرگ بود چون جایی برای مناقشه باقی گذاشت، و دست بازیگران اصلی را بازگذاشت تا هر زمان به اقتضای منافع خود، نظرشان را عوض کنند.
روی هم رفته، مسآله این جزایر میراث دیگر انگلیس است که هنگام ترک مستعمراتش، غالباً زخم های عمیقی در کشورهای منطقه برجا می گذاشت، که فلسطین و کشمیر نمونه هایی از آن ست. حال اگر مسأله این جزایر به اشتباه به شاهدی برای «ظن بیمارگونه مردم ایران به تئوری توطئه» تعبیر می شود، بگذارید چنین باشد.
علاوه بر این، با درنظر گرفتن این که دولت اسلامی ایران بارها اقدام شاه در دست کشیدن از بحرین را نکوهش کرده است، مشکل بتوان تصور کرد که با واگذاشتن این جزایر موافقت کند.
به نقل از سایت Gulf2000
مسأله سه جزیره مورد مناقشه در خلیج فارس به دیپلماسی ضعیف ایران در اوایل دهه ۱۹۷۰ میلادی برمی گردد. از زمانی که انگلیس ها بر منطقه مسلط شدند، مناقشات ارضی ایران همواره با دولت انگلستان بود. اشتباه شاه ایران این بود که پیش از توافق با حل مسأله بحرین و تشکیل کشوری به نام امارات متحده عربی، مسأله مالکیت بر این جزایر – و این که آنها به ایران تعلق دارند یا امارات– را با انگلستان به روشنی حل و فصل نکرد.
عربستان سعودی در رفتاری کاملاً برعکس برخورد ایران، مناقشات ارضی اش را تا پیش از تشکیل امارات متحده عربی به نفع خود سر و سامان داد.
شاه به جای این کار، موافقت کرد طرح اعزام نیروهای ایران و اشغال فیزیکی این جزایر را به اجرا بگذارد که می دانست قدرت های بزرگ با آن مخالفتی نخواهند کرد.
این یک اشتباه بزرگ بود چون جایی برای مناقشه باقی گذاشت، و دست بازیگران اصلی را بازگذاشت تا هر زمان به اقتضای منافع خود، نظرشان را عوض کنند.
روی هم رفته، مسآله این جزایر میراث دیگر انگلیس است که هنگام ترک مستعمراتش، غالباً زخم های عمیقی در کشورهای منطقه برجا می گذاشت، که فلسطین و کشمیر نمونه هایی از آن ست. حال اگر مسأله این جزایر به اشتباه به شاهدی برای «ظن بیمارگونه مردم ایران به تئوری توطئه» تعبیر می شود، بگذارید چنین باشد.
علاوه بر این، با درنظر گرفتن این که دولت اسلامی ایران بارها اقدام شاه در دست کشیدن از بحرین را نکوهش کرده است، مشکل بتوان تصور کرد که با واگذاشتن این جزایر موافقت کند.
به نقل از سایت Gulf2000
