خبرگزاری فرانسه از پاریس، در گزارشی درباره رویداد های هفته اخیر در نیویورک در زمینه سیاست خارجی مربوط به سوریه و ایران نوشته است: اگرچه ممکن است تهدید نظامی و تحریم های اقتصادی را نوعی موفقیت دیپلماتیک در زمینه حل بحران سوریه و ایران شمرد، اما تحلیل گران هشدار می دهند که این امر خود محدود بودن قدرت غرب را نیز آشکار می کند.
روز جمعه شورای امنیت سازمان ملل به اتفاق آرا با تصویب قطعنامه ای خواستار نابود سازی تسلیحات شیمیایی سوریه شد و حمله مرگبار با گاز سمی در حومه دمشق را محکوم کرد.
قدرت های عمده جهان سرانجام توانستند گرهی را که درکار اولین قطعنامه شورای امنیت در مورد جنگ سوریه پیش آمده بود بگشایند؛ جنگی که به گفته سازمان ملل بیش از یک صد هزار کشته داده است.
در همین حال، باراک اوباما و حسن روحانی با یکدیگر گفت و گویی تلفنی داشتند که ارتباطی تاریخی و نخستین تماس بین رهبران دو کشور از زمان انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹ تا کنون است.
باراک اوباما در بیانیه ای تلویزیونی گفت: «هم اکنون با حسن روحانی رئیس جمهوری اسلامی ایران گفت و گویی تلفنی داشتم». و به این ترتیب مهیج ترین بزنگاه را در روابط جمهوری اسلامی با ابرقدرتی که همواره آن را شیطان بزرگ می نامید، آشکار کرد.
این مذاکره تلفنی مهم هنگامی که وزیرخارجه آمریکا، جان کری، روز پنجشنبه در حاشیه جلسات سازمان ملل با محمد جواد ظریف، وزیر خارجه خنده روی ایران دست داد و با اودیداری کوتاه به عمل آورد، قابل پیش بینی بود.
پل فون مالتزان سفیر پیشین آلمان در ایران و معاون فعلی «انجمن آلمانی سیاست بین المللی» به خبرگزاری فرانسه دراین باره گفت: «اکنون ما به حسن نیت دو طرف اعتقاد بیشتری یافته ایم».
او افزود: «ما شاهد آغاز روند اعتماد سازی میان دو طرف بر مبنایی محکم تر هستیم».
دومینیک موازی، از «موسسه فرانسوی روابط بین الملل» معتقداست که: «می توانیم بگوییم تحریم های اقتصادی غرب علیه ایران کارساز بود و سوریه بشار اسد و روس ها هم خطر تهدید نظامی را جدی گرفتند و رفتارشان را عوض کردند».
از نظر پل راجرز، استاد مطالعات صلح در دانشگاه برادفورد، گیرایی شخصیتی هم نقش مهمی ایفا می کند.
«خوشبختانه ما کسانی چون کری و لاوروف را به عنوان رهبران این وضعیت داشته ایم که هر دوشان شخصیتی گیرا دارند». با این حال او هشدار داد که چیزهای نامنتظر هم ممکن است رخ دهد.
او گفت: «روی هم رفته در هردو مورد (ایران وسوریه) میزانی از خوش بینی محتاطانه ایجاد شده که یکی دوهفته پیش خبری از آن نبود».
خبرگزاری فرانسه می نویسد، به این ترتیب آیا می توان گفت که غرب به پیروزی، دست کم به پیروزی در دیپلماسی دست یافته است؟ کارشناسان در این باره چندان مطمئن نیستند.
دومینیک موازی می گوید:« گفتن این که "درست شد. بهشان نشان دادیم که از همه قویتریم وباید به خواست ما گردن بگذارند" با واقعیت جور درنمی آید».
«واقعیت آنست که در هردو مورد سوری ها هم مثل ایرانی ها و مثل روس ها می دانند که غرب واقعا توان حمله را ندارد. چماق ما دیگر خیلی ضعیف شده بنابراین هویج برای آن ها می تواند خیلی درشت تر شود».
تی یری کوویل، از «موسسه روابط بین المللی و استراتژیک»، معتقد است که: «آمریکایی ها به این نتیجه رسیده اند که حل بحران های منطقه – سوریه، عراق و افغانستان- بدون مذاکره مستقیم با ایران به جایی نمی رسد.»
« بحران سوریه همچنین چشم عده زیادی را باز کرده است. فهمیده اند که نمی شود از یک طرف گفت" ما خواستار راه حل سیاسی برای سوریه هستیم" و از طرف دیگر در قبال ایران موضع عقاب ها را گرفت».
اما در حالی که به نظر می رسد اعتماد قدرت های عمده به یکدیگر افزایش یافته، در سوریه بی اعتمادی بیشتر شده است.
جدایی ارتش آزاد سوریه و جنبش های افراطی عمیق تر و عمیق تر می شود و به گفته کریم امیل بیطار، تحلیل گر مسائل سوریه، «سوریه اندکی به لبنان سالهای ۱۹۸۰ شباهت یافته».
ما آیا موفقیت های یک دو هفته گذشته در زمینه دیپلماسی می تواند بزرگ ترین مشکل منطقه را حل کند و نوعی صلح میان اسرائیل و فلسطینیان بوجود آورد؟
دومینیک موازی می گوید:«همه این موردها به شدت به همدیگر مربوطند. آیا آمریکا که دربرابر ایران ضعف نشان داده، می تواند بر اسرائیل فشار شدید بیاورد؟»
فون مالتزان حرف آخر را می زند
« می توانیم از حرکت به سوی کاستن از بی اعتمادی متقابل سخن بگوییم». اما برای گفتن از پیشرفت چشمگیر «هنوز خیلی زود است».
روز جمعه شورای امنیت سازمان ملل به اتفاق آرا با تصویب قطعنامه ای خواستار نابود سازی تسلیحات شیمیایی سوریه شد و حمله مرگبار با گاز سمی در حومه دمشق را محکوم کرد.
قدرت های عمده جهان سرانجام توانستند گرهی را که درکار اولین قطعنامه شورای امنیت در مورد جنگ سوریه پیش آمده بود بگشایند؛ جنگی که به گفته سازمان ملل بیش از یک صد هزار کشته داده است.
در همین حال، باراک اوباما و حسن روحانی با یکدیگر گفت و گویی تلفنی داشتند که ارتباطی تاریخی و نخستین تماس بین رهبران دو کشور از زمان انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹ تا کنون است.
باراک اوباما در بیانیه ای تلویزیونی گفت: «هم اکنون با حسن روحانی رئیس جمهوری اسلامی ایران گفت و گویی تلفنی داشتم». و به این ترتیب مهیج ترین بزنگاه را در روابط جمهوری اسلامی با ابرقدرتی که همواره آن را شیطان بزرگ می نامید، آشکار کرد.
این مذاکره تلفنی مهم هنگامی که وزیرخارجه آمریکا، جان کری، روز پنجشنبه در حاشیه جلسات سازمان ملل با محمد جواد ظریف، وزیر خارجه خنده روی ایران دست داد و با اودیداری کوتاه به عمل آورد، قابل پیش بینی بود.
پل فون مالتزان سفیر پیشین آلمان در ایران و معاون فعلی «انجمن آلمانی سیاست بین المللی» به خبرگزاری فرانسه دراین باره گفت: «اکنون ما به حسن نیت دو طرف اعتقاد بیشتری یافته ایم».
او افزود: «ما شاهد آغاز روند اعتماد سازی میان دو طرف بر مبنایی محکم تر هستیم».
دومینیک موازی، از «موسسه فرانسوی روابط بین الملل» معتقداست که: «می توانیم بگوییم تحریم های اقتصادی غرب علیه ایران کارساز بود و سوریه بشار اسد و روس ها هم خطر تهدید نظامی را جدی گرفتند و رفتارشان را عوض کردند».
از نظر پل راجرز، استاد مطالعات صلح در دانشگاه برادفورد، گیرایی شخصیتی هم نقش مهمی ایفا می کند.
«خوشبختانه ما کسانی چون کری و لاوروف را به عنوان رهبران این وضعیت داشته ایم که هر دوشان شخصیتی گیرا دارند». با این حال او هشدار داد که چیزهای نامنتظر هم ممکن است رخ دهد.
او گفت: «روی هم رفته در هردو مورد (ایران وسوریه) میزانی از خوش بینی محتاطانه ایجاد شده که یکی دوهفته پیش خبری از آن نبود».
خبرگزاری فرانسه می نویسد، به این ترتیب آیا می توان گفت که غرب به پیروزی، دست کم به پیروزی در دیپلماسی دست یافته است؟ کارشناسان در این باره چندان مطمئن نیستند.
دومینیک موازی می گوید:« گفتن این که "درست شد. بهشان نشان دادیم که از همه قویتریم وباید به خواست ما گردن بگذارند" با واقعیت جور درنمی آید».
«واقعیت آنست که در هردو مورد سوری ها هم مثل ایرانی ها و مثل روس ها می دانند که غرب واقعا توان حمله را ندارد. چماق ما دیگر خیلی ضعیف شده بنابراین هویج برای آن ها می تواند خیلی درشت تر شود».
تی یری کوویل، از «موسسه روابط بین المللی و استراتژیک»، معتقد است که: «آمریکایی ها به این نتیجه رسیده اند که حل بحران های منطقه – سوریه، عراق و افغانستان- بدون مذاکره مستقیم با ایران به جایی نمی رسد.»
« بحران سوریه همچنین چشم عده زیادی را باز کرده است. فهمیده اند که نمی شود از یک طرف گفت" ما خواستار راه حل سیاسی برای سوریه هستیم" و از طرف دیگر در قبال ایران موضع عقاب ها را گرفت».
اما در حالی که به نظر می رسد اعتماد قدرت های عمده به یکدیگر افزایش یافته، در سوریه بی اعتمادی بیشتر شده است.
جدایی ارتش آزاد سوریه و جنبش های افراطی عمیق تر و عمیق تر می شود و به گفته کریم امیل بیطار، تحلیل گر مسائل سوریه، «سوریه اندکی به لبنان سالهای ۱۹۸۰ شباهت یافته».
ما آیا موفقیت های یک دو هفته گذشته در زمینه دیپلماسی می تواند بزرگ ترین مشکل منطقه را حل کند و نوعی صلح میان اسرائیل و فلسطینیان بوجود آورد؟
دومینیک موازی می گوید:«همه این موردها به شدت به همدیگر مربوطند. آیا آمریکا که دربرابر ایران ضعف نشان داده، می تواند بر اسرائیل فشار شدید بیاورد؟»
فون مالتزان حرف آخر را می زند
« می توانیم از حرکت به سوی کاستن از بی اعتمادی متقابل سخن بگوییم». اما برای گفتن از پیشرفت چشمگیر «هنوز خیلی زود است».
