«آموزش جرم نیست» نام کمپینی است که هدف خود را اطلاع‌رسانی و روشنگری درباره تبعیض آموزشی علیه بهاییان در ایران اعلام کرده و این روزها با اجرای برنامه‌های هنری و فرهنگی در آمریکای شمالی توجه زیادی را به خود جلب کرده است.
مازیار بهاری روزنامه‌نگار و نویسنده ایرانی، سرپرست این کمپین است. او در گفت‌وگو با صدای آمریکا می گوید، «از سال ۱۳۵۷ و پس از انقلاب بهاییان از دانشگاه های ایران پاکسازی شدند و بنابر مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی آنان نه می توانند در دانشگاه ها درس بدهند و نه درس بخوانند.»
بهاری می گوید: «این یک مصوبه مخفی است، اما کپی آن در اینترنت موجود است و هرگز به صورت یک سیاست رسمی مطرح نشده بلکه غیررسمی است.»
کمپین آموزش جرم نیست می‌گوید که علیه این «آپارتاید آموزشی» فعالیت می‌کند و می‌خواهد که از طریق هنر و خلاقیت درباره آن اطلاع‌رسانی کند.
فعالان این کمپین سعی می کنند از طریق هر یک از نقاشی های خیابانی که تمرکز آن در محله هارلم نیویورک است، درباره موضوع کمپین بحث و گفتمان ایجاد کنند تا به تدریج درباره دیگر تابوهای جامعه نیز صحبت شود.
بهاری درباره تکیه کمپین بر محله هارلم می گوید، «اتفاقی که برای بهاییان در ایران می افتد شبیه آن چیزی است که قبل از ۱۹۶۴ و تصویب قانون مدنی برای سیاهان آمریکا می افتاد. آن زمان نیز بسیاری از آمریکایی های آفریقایی تبار امکان تحصیل در دانشگاه و بسیاری از مدارس را نداشتند.»
رشته کنسرت‌های «گروه شنبه‌زاده» به سرپرستی سعید شنبه‌زاده که در هفته‌های اخیر در شهرهای سانفرانسیسکو، نیویورک در آمریکا و همچنین در شهر تورنتو کانادا برگزار شد، نیز بخش دیگری از این کمپین است.
آقای شنبه‌زاده در این برنامه‌ها با تلفیق موسیقی بوشهری گروه خود، با آواز بلوچی رستم میرلاشاری و دو نوازنده سیاهپوست نیویورکی- یکی نوازنده جاز و دیگر کنترباس - موسیقی بدیعی را پدید آورده است.
بهای تبعیض
یکی از آثار تبعیض علیه بهاییان در ایران محروم شدن جامعه بزرگ ایران از خدمات این قشر از جمعیت کشور است.
مازیار بهاری که پیشتر فیلمی را با عنوان «شمعی روشن کن» درباره تبعیض علیه بهاییان ایران ساخته، به صدای آمریکا می گوید، «پزشکان خیلی خوب بهایی مجبور هستند از ایران مهاجرت کنند، مهندسان، وکلا و سرمایه گذاران بهایی ایرانی فراوانی در جهان هستند که از کار در ایران محرومند و مایلند که به کشور خودشان خدمت کنند.»
بهاری که پیشتر کمپین دیگری با نام «روزنامه نگاری جرم نیست» را تاسیس کرده، در سال ۲۰۰۹ هنگامی که برای کار روزنامه‌نگاری به ایران سفر کرده بود، بازداشت و به مدت ۱۱۸ روز زندانی شد. او می گوید، «امیدواریم روزی تحت فشار افکار عمومی، دولت ایران به خودش بیاید و این رویه را تغییر دهد.»
مازیار بهاری می گوید نه بهایی است و نه بهایی زاده، بلکه به عنوان یک ایرانی عادی که مانند بسیاری دیگر از ایرانیان که در داخل کشور از این رفتار با بهاییان ایرانی خبر نداشته تصمیم گرفته که در این اطلاع رسانی فعالیت کند، چرا که این تبعیض تنها از سوی دولت نیست و مردم نیز در آن مسئولند.
آقای بهاری می گوید اگر دولت ایران اجازه بدهد که بهایی ها مثل دیگران در دانشگاه درس بدهند و درس بخوانند یک حرکت عقلایی از سوی حاکمیت است و نه تنها می‌تواند تاثیر مهمی در جامعه بگذارد، نگرانی های جامعه بین‌المللی را نیز تا حد زیادی رفع می‌کند: «وقتی دولت های آرژانتین در زمان دیکتاتوری و آفریقای جنوبی در زمان آپارتاید روی برنامه اتمی کار می کردند کشورهای دیگر نگران آن بودند اما پس از آن که این دولت ها دمکراتیک شدند و حقوق بشر را به رسمیت شناختند، جامعه بین الملل ترسش از این دو حاکمیت ریخت. اگر جمهوری اسلامی مروری داشته باشد بر رفتار خود با بهائیان در این ۳۷ سال، هم به نفع دولت است و هم مردم ایران، و هم نگرانی جامعه بین الملل را رفع خواهد کرد.»
این ویدئوی یک دقیقه‌ای از کنسرت نیویورک شنبه‌زاده در چارچوب کمپین آموزش جرم نیست در سالن آپولوی محله هارلم است:
