هر ١٧ سال یک بار اهالی شرق آمریکا مجبورند چند روزی را در کنار میلیاردها زنجره (از راستۀ نیم بالان، Hemiptera) زندگی کنند که از اعماق زمین بالا می‌آیند تا جفت گیری کنند و باز به زیر خاک بروند. این حشره در زبان انگلیسی «سیکِیدا» (cicada) نامیده می شود. زنجره آخرین بار در سال ١٩٩٦ در منطقه شرق آمریکا ظاهر شده و قرار است تا چند روز دیگر میلیاردها از آن از اعماق زمین به سطح برسند و فاصله ای ٩٠٠ مایلی از شمال جورجیا تا نیویورک را بپوشانند و مشغول جفت گیری شوند. این حشره حدود ٤ سانتیمتر است با چشم های برآمده قرمز رنگ، بدن سیاه و بالهای نارنجی.
علاوه بر ناخوشایندی و شمار میلیاردی این حشرات- به طوری که تمامی سطح زمین بویژه در مناطق جنگلی را می پوشاند- صدای جفت گیری آنها بسیار بلند و گوش‌آزار است. نرها با استفاده از غشاء دندانه‌ای بدنشان برای جذب ماده‌ها و ماده‌ها از طریق به‌هم زدن بالهایشان صدا تولید می کنند. این دوره حیرت انگیز چرخه حیات زنجره ها چندین روز طول می‌کشد.
خبرگزاری رویترز به نقل از کریس مایر، کارشناس حیات وحش در مرکز کشاورزی ایالت کانتیکت می گوید زنجره ها قرار است اواخر ماه مه یا اوایل ژوئن در مرکز کانتیکیت ظاهر شوند.
این سومین باری است که آقای مایر دوره جفت‌گیری زنجره ها را مورد مطالعه قرار می‌دهد. او قبلا یک بار در سال ١٩٧٩ و یک بار ١٩٩٦ شاهد دوره تولید مثل آنها بوده است. او می گوید دفعه بعدی که زنجره ها می آیند سال ٢٠٣٠ است و او ٨١ ساله خواهد بود.
مایر می گوید اولین دوره ثبت شده علمی زنجره ها نوع ٢ در سال ١٨٤٣ بود.
ورود ناگهانی و غافلگیرکننده آنها طوری است که همه جا را فرامی‌گیرند، از کناره درختان گرفته تا لبه دیوار ساختمان‌ها، باغچه‌ها، و حتی روی لاستیک اتومبیل‌ها.
تعداد زنجره های گونه ٢، نسبت به گونه های دیگر بسیار بیشتر است بطوری که در هر هکتار هزاران تا یک و نیم میلیون حشره مشاهده خواهد شد. تعداد حشرات آنقدر زیاد است که دشمنان آنان مثل پرندگان، عنکبوت‌ها، مارها، و حتی سگ های منطقه قادر به خوردن تمامی آنها نیستند.
حمله این حشرات بسیار مشمئز کننده است اما زنجره ها نیش نمی‌زند و به محصولات کشاورزی آسیب نمی‌رساند. این امکان وجود دارد که زنجره ها در صورت تغذیه بیش از حد از نهال‌ها یا بوته‌ها و یا تخمگذاری در میان شاخه‌ها به آنها آسیب بزنند.
پس از جفت‌گیری پرسرو صدای حشرات، ماده ها در میان شاخ و برگ گیاهان تخم می گذارند که کمی بعد کرم‌ها از تخم بیرون می‌آیند و برای ١٧ سال به اعماق زمین فرو می‌روند و از بافت چوبی گیاهان تغذیه می‌کنند اما این بافت چوبی ارزش غذایی زیادی ندارد و دانشمندان می‌گویند یک دلیل آهستگی دوران بلوغ لاروها، همین است.
هر ١٧ سال، چند هفته قبل از آن که زنجره ها به سطح زمین برسند، تونل هایی را از اعماق زمین تا بالا حفر می‌کنند. وقتی دمای خاک از ١٨ درجه سانتیگراد بیشتر شد، کرم‌ها معمولا پس از غروب آفتاب بالا می‌آیند و در کناره درختان و بوته‌ها ساکن می‌شوند تا آخرین تجربه بلوغشان را پشت سرگذارند.
