کارگردان:
ژيانگ ايمو
بازيگران: گانگ لی
چين، ۱۹۹۰، رنگی، ۹۳ دقيقه
پس از موفقيت عظيم «ذرت سرخ» ژيانگ ايمو با طرح جمع و جور و فيلمبرداری خارق العاده «جو دائو» داستان پرقدرتی از هوای نفس و مجازات را بروی اکران آورد.
داستان از اين قرار است که صاحب يک کارگاه رنگرزی سنتی بنام «جين شيان» مرد خبيثی است که عادت دارد زنانش را تا دم مرگ شکنجه دهد. او در ضمن پسری هم دارد بنام « تيان کينگ» که بر خلاف پدر خوش نيت و پاک قلب است، و همه امور کارگاه را اداره می کند. بالاخره روزی جين شيان يک زن جوان و زيبايی را اختيار می کند بنام «جو دائو» و بلافاصله به آزار او می پردازد. تيان کينگ عاشق نامادری جديد خود می شود. جو دائو او را اغوا می کند و از وی صاحب پسری می شود که همه فکر می کنند مال چين شيان است ولی در حقيقت پدر واقعی او تيان کينگ است.
در اولين عقبگرد طرفه آميز فيلم می بينيم که پيوندهای سنتی از پيوندهای بيولوژيک قوی تر است. پسر بچه ساکت اما تند خو با جين شيان مانوس است و عليه پدرومادر طبيعی اش موضع می گيرد و به اين وسيله تبديل می شود به ابزار بی شائبه عدالت اجتماعی. ژيانگ در حاليکه اين فيلم گيرا و سخت تماشايی را بطرف پايان مسحور کننده اش می برد، داستان عشق تاريک نامادری را با جرقه هايی از طنز جگر سوز، شکوفايی زودگذر لحظات لذتبخش، و تنش خفيف جنسی روشن نگاه ميدارد.
اما بالاتر از همه اين تحليل ها، جوو دائو نشانگر سبک زيبايی از استاد بی نظير سينمای چين در پرداخت ريتم، صدا، و بکارگيری رنگ است که به اين داستان احساسی از وقار و دقت و ايجاز شعرگونه می بخشد، بطوريکه چنين سبکی را بعد از روبرت برسونکمتر در سينماگری ديده ايم. اگرچه که زمان داستان دهه ۱۹۲۰ است، اما مضمون ضد سنتی فيلم و پايان خانمانسوزش برای سانسورچيان دولتی بويژه پس از وقايع تين آن من گران آمد و آن را مشمول ممنوعيت کردند و دولت چين بيهوده تلاش کرد تا از نامزدی ««جو دائو» در قسمت فيلم های خارجی جشنواره اسکار جلوگيری به عمل آورد.
