کارگردان:
ژيانگ ايمو
بازيگران: گانگ لی
چين / هنگ کنک، ۱۹۹۲، رنگی، ۱۲۵ دقيقه
زمانی که ژيانگ «فانوس قرمز را بالا ببر» را ساخت در اوج قدرت سينمايی بود و استاد مسلم سينمای مدرن بشمار می رفت. اين فيلم يکی از بهترين آثار اين سينماگر مجرب و مهم دهه ۱۹۹۰ شمرده می شود. ژيانگ در «فانوس قرمز را بالا ببر» حوزه وسيع سياسی -اجتماعی فيلم ديگرش ذرت سرخ را با سبک کنترل شده جو دائو در هم می آميزد.
داستان فيلم از آنجا شروع می شود که دختر ۱۹ ساله ای بنام «سونگليان» بر طبق آيين سنتی چين به عقد ازدواج يک مرد متمول (ارباب) در می آيد. زمان فيلم دهه ۱۹۲۰ ميلادی است و سنت خريدو فروش همسر هنوز به قوت خود پابرجاست. سونگليان بزودی درمی يابد که او چهارمين همسر شوهرش است. خانه ای که او در آن بسر می برد يکی از چهار خانه هائيست که همه در نزديکی هم قرار دارند و هوو های وی هر کدام يکی از آن خانه ها را اشغال کرده اند. هرشب ارباب پيش يکی از زنانش می رود و اين واقعه به اصطلاح افتخاری محسوب می شود که بوسيله بالابردن فانوس های قرمز بر سر در آن خانه از پيش اعلام می شود تا هوو های ديگر حساب کار دستشان بيايد و آن شب را منتظر ارباب بيدار نمانند.
سونگليان بزودی در می يابد که چيزی بيش از يک شيئی يا وسيله تفريح در کلکسيون ارباب نيست. وی همچنين دستگيرش می شود که با هووهای زرنگ تر و با تجربه تری سروکار دارد و در واقع بدون اختيار خودش با آنها وارد جنگی شديد و موذيانه شده است، جنگی که هر يک از «خواهران» اش با هزار کلک و حقه بر سر مقامی که نزد ارباب پيدا می کند به پيش می برند. سونگليان طبيعتا از وضعيت خودش ناراضی است و احساس نا امنی و پارانوئيا می کند. او خود را بصورت طعمه ای می يابد که در تارعنکبوتی از ابريشم گيرافتاده است بطوريکه در هر بندی تله ای کار گذاشته شده و در پس هر تبسمی خيانتی نهفته، تا جائيکه بالاخره تصميم می گيرد همه زندگيش را به قمار بزرگی بگذارد.
علاوه بر زرق و برق بصری و توجه افسون کننده به جزئيات تاريخی، «فانوس قرمز را بالا ببر» داستان اخلاقی برانگيزنده ايست درباره قدرت، روش های بازتوليد دائمی قدرت، و تاکتيک های شناخته شده تفرقه اندازی.
نظام اداری خانه ارباب سيستم بسيار پيچيده ايست با جزئيات ظريف از آداب و قواعد سنتی که بر طبق آن هر عملی از کانال ها و صافی های متعددی چون اتيکت و سمبوليسم پر طمطراق و توخالی می گذرد. اما بخوبی نشان داده می شود که هرگاه اين آئين سنتی کاری از پيش نمی برد، حاکمان بدون تعارف دست به زور می زنند و با توسل به خشونت کار خودشان را پيش می برند. با توجه به اينکه «فانوس قرمز را بالا ببر» دو سه سالی پس از وقايع ميدان تين آن من ساخته شده بود، اشارات فيلم به سياست های دولت از چشم سانسورچيان مخفی نماند، بطوريکه از پخش آن در کشور جلوگيری به عمل آوردند.
