تظاهرات علیه بوکوحرام در پایتخت نیجریه ممنوع شد

تظاهرات در اعتراض به گروگانگیری دختران دانش آموز در شرق نیجریه - ایالت بورنو، بیستم مه

خانواده های بیش از ۲۰۰ دختر دانش آموز نیجریه ای که به اسارت شورشیان بوکو حرام درآمده اند، منع تظاهرات از سوی دولت را غیرقانونی می دانند.
سخنگوی دولت نیجریه در پیامکی به آسوشیتدپرس تصمیم دولت به جلوگیری از تظاهرات در ابوجا را تأیید کرد و دلیل آن را «مسائل امنیتی» خواند.

برپاکنندگان تظاهراتی که با عنوان «دختران ما را به خانه برگردانید» می گویند اقدام دولت مشروعیت ندارد، و احتمالاً انگیزه های سیاسی در پشت آن بوده است.

رئیس پلیس ابوجا گفته منع تظاهرات به خاطر تهدید «عناصر خطرناک» به نفوذ در میان تظاهرکنندگان است. قرار بود تظاهرات در محل موسوم به «چشمه وحدت» برگزار شود، و رهبر تظاهرات گفته به رغم منع پلیس، معترضان بار دیگر به خیابان ها می ریزند. وکیل گروه سازمان دهنده تظاهرات هم می گوید قرار است شکایتی در این باره تسلیم دادگاه کند، چون «براساس رأی دادگاه صالحه در سال ۲۰۰۷ (۱۳۸۶) برگزاری تظاهرات صلح آمیز در هر کجای کشور نیجریه نیازی به مجوز پلیس ندارد.»

روز یکشنبه شورشیان اسلامگرای بوکوحرام در شمال نیجریه به یک کلیسا حمله کردند و نه نفر را کشتند.

از ۱۴ آوریل (۲۵ فروردین) که گروه بوکوحرام شماری از دختران دانش آموز نیجریه ای را در روستایی در شرق کشور به اسارت گرفت، تقریباً هر روز در پایتخت و دیگر شهرهای آن کشور تظاهرات اعتراض آمیزی برگزار می شود. ۲۱۹ دختر هنوز در اسارت بوکوحرام هستند و ۵۷ نفر دیگر موفق به فرار شده اند.

کارزار مردم نیجریه برای بازگرداندن دختران دانش ابعاد بین المللی پیدا کرده و از مردم عادی تا رهبران کشورهای مختلف، بانوی اول آمریکا، دبیرکل سازمان ملل و پاپ فرانسیس رهبر کاتولیک های جهان خواستار آزادی آنها شده اند.

اما مقامات نزدیک به گودلاک جاناتان رئیس جمهوری نیجریه می گویند تظاهرات به جای شورشیان، به شکلی ناعادلانه دولت و نیروهای امنیتی را هدف گرفته است.


شورشیان اسلامگرای بوکوحرام از سال ۲۰۰۹ (۱۳۸۸) تا کنون هزاران نفر را در نیجریه به کشتن داده اند که بیشتر قربانیان را غیرنظامیان تشکیل می دهند.

نیروهای آمریکایی در چاد، کشور همسایه نیجریه عملیاتی را برای یافتن و نجات این دختران دنبال می کنند. اما چنین عملیاتی بسیار خطرناک است چون احتمال می رود گروگانگیران آن ها را به گروه های کوچک تقسیم کرده باشند. بیم از آن می رود که آزادسازی یک گروه و نجات جان آنان، جان بقیه را به خطر بیاندازد.