جیمز جفری، رئیس برنامه خاورمیانه در «مرکز بین المللی وودرو ویلسون» و سفیر پیشین آمریکا در عراق و ترکیه و نماینده ویژه آمریکا در امور سوریه، در یادداشتی در روزنامه «هیل» نوشته است دولت بایدن به درستی راهنمای استراتژیک امنیت ملی دوره گذار را برای شکل دادن به سیاست خارجی اش در بلندمدت صادر کرده است. این راهنما برای خاورمیانه شامل حمایت از اسرائیل و دیگر شرکای آمریکا، دفاع از نظم امنیتی جهان، حرکت فراگیر با ایران و مبارزه با تروریسم معقول به نظر می رسد. ارائه یک سیاست خاورمیانه ای رسمی بر مبنای این راهنما با توجه به چالش های تازه منطقه ای فوریت دارد. در غیر این صورت، واکنش آمریکا به رویدادها غیرقابل پیش بینی خواهد بود و سیاست آمریکا را واکنش های مقطعی رقم خواهد زد.
جفری می گوید در گام نخست، دولت بایدن باید بر روی مسائل استراتژیک مانند تهدید، منافع، و منابع برای پرهیز از تکرار اشتباهات پر هزینه در این منطقه تمرکز کند. تهدیدهای متعددی در منطقه خاورمیانه وجود دارد. نخستین آن بی ثباتی بومی عامل موثر تروریسم، کشورهای فروپاشیده و مداخلات خارجی است. تلاش های غرب برای رسیدگی به این بی ثباتی موفقیت آمیز نبوده است. ایران با تلاش فراوان برای هژمونی بر منطقه از طریق تروریسم، برنامه هسته ای، و توسعه موشکی منافع آمریکا را تهدید می کند. روسیه به دنبال نفوذ نظامی و دیپلماتیک در سوریه و لیبی است تا الگوی خود را در برابر نظم امنیتی مورد نظر ایالات متحده ارائه کند. تروریسم به جز افغانستان تا حدود زیادی مهار شده است.
آیا منافع ایالات متحده در چنین رویکردی نسبت به بی ثباتی تامین می شود؟ آیا آمریکا باید منابعی جدی برای حل مشکلات ریشه ای در منطقه از جمله مسائل اسرائیل و فلسطینیان اختصاص دهد؟ آیا ایران، آن طور که هنری کیسینجر زمانی پرسید، یک کشور است یا یک آرمان؟ پاسخ به این پرسش باید تعیین کننده ملزومات و اولویت ها در رسیدگی به چنین تهدیدهای چند وجهی باشد. آیا ایالات متحده باید به ورود روسیه به منطقه بی اعتنا یا در برابر آن مقاوم باشد؟ آیا ایالات متحده همچنان می تواند کارزار نظامی علیه تروریسم را با توجه به هزینه های آن رهبری کند؟
منافع آمریکا همان طور که در راهنما تصریح شده است شامل پیشبرد امنیت، رفاه و آزادی است. خاورمیانه امروز اهمیتی معادل آسیا یا اروپا برای آمریکا ندارد.
منبع دیپلماتیک اصلی ما در خاورمیانه تعامل مقام های عمده و منبع دیپلماتیک دوم ما شرکایمان هستند که شماری از آن ها روابط نظامی با ایالات متحده دارند.
آیا حضور نظامی و برنامه های ما برای حفاظت از منافع آمریکا کافی است؟ تعادل میان دسترسی نظامی در دیگر نقاط و هزینه ژئوپولتیک خروج از منطقه کجاست؟
رهبران ما برای کدام یک از مسائل متعدد خاورمیانه وقت و سرمایه صرف خواهند کرد؟ آیا واقع بینانه است که متحدان آمریکا در منطقه و اروپایی ها جای تلاش های آمریکا را پر کنند؟ آیا ایالات متحده می تواند بر سر دیگر منافع، شامل بهبود رفتار داخلی متحدان در منطقه، دست به مصالحه بزند؟ دولت بایدن برای صورت ظاهر موفقیت در خاورمیانه لازم است هر یک از این مسائل حیاتی را مورد رسیدگی قرار دهد.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
در همین مورد، یک دیدگاه دیگر را نیز بخوانید: