یک مدیر منطقه‌ای آب با اشاره به کاهش ۳۱۴ میلیون مترمکعبی ذخیره سدهای تهران می‌گوید پایتخت ایران وارد مرحله جدیدی از «بی‌آبی» شده است و اگر به مدیریت مصرف توجه جدی نشود، در آینده نه‌چندان دور «مشکلات زیادی خواهیم داشت.»
کارشناسان حوزه محیط زیست بارها نسبت به بحران آب ناشی از سوءمدیریت در ایران هشدار داده‌اند. با این حال با ادامه سیاست‌های مدیریت آب، مناطق گسترده‌ای از کشور به مرحله بی‌آبی رسیده است.
خبرگزاری دانشجویان ایران با اشاره به هشدارهای سازمان هواشناسی کشور نسبت به کاهش بارش نسبت به سال گذشته به میزان ۹۷ درصد، نوشت وضعیت بحران آب تهران از «مرحله هشدار» گذشته است.
محمد شهریاری، «مدیر دفتر بهره‌برداری و نگهداری تأسیسات آبی و برق آبی شرکت آب منطقه‌ای تهران»، با تأکید بر کاهش ذخیره آبی سدهای طالقان و امیرکبیر (سد کرج) در غرب، و لار، لتیان، و ماملو در شرق تهران، گفته است در صورتی که به طور جدی به «مدیریت مصرف» توجه نشود، پایتخت در آینده‌ای نزدیک با «مشکلات زیادی» روبه‌رو خواهد شد.
به گفته این مقام دولتی، پایین بودن میزان بارندگی در فروردین سال جاری در ۵۳ سال گذشته «بی‌سابقه» بوده است. بدین ترتیب که بارش «حوضه آبریز سدهای استان تهران» در فروردین امسال ۲.۳ میلی‌متر بوده در حالی که در زمان مشابه در سال ۹۹ حدود ۱۳۷ میلی‌متر بارش داشته است.
شهریاری با مقایسه بارش ۲۰ روز نخست مهر ماه که ۰.۴ میلی‌متر بوده با میزان ۱۴.۳ میلی‌متر بارندگی زمان مشابه در سال گذشته به کاهش بارش «تقریبا ۹۷ درصدی» اشاره کرد و گفت که کاهش بارندگی متوسط بلندمدت ۹۳ درصد است.
در تابستان سال جاری بی‌آبی در خوزستان اعتراضات سراسری دو هفته‌ای در پی داشت که به استان‌های دیگر، از جمله تهران نیز کشیده شد. در جریان اعتراضات بی‌آبی چندین تن از جمله در خوزستان و لرستان کشته و بسیاری نیز در شهرهای مختلف بازداشت شدند.
پیش‌تر، نیک‌آهنگ کوثر، روزنامه‌نگار حوزه آب به صدای آمریکا گفته بود بحران آب در ایران جدی است و ممکن است به خشونت فیزیکی منجر شود.
سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا در گزارشی جدید نسبت به پیامدهای زیانبار گرمایش زمین، از جمله افزایش تنش‌های جهانی، هشدار داده‌اند.
گزارش ۳۷ صفحه‌ای محیط زیستی سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا می‌گوید که بحران آب و هوایی جهان در حال تغییرات ناخوشایندی است و بسیار پرشتاب‌تر از هر زمان دیگری می‌تواند بیش از هر چیز، امنیت غذایی، آب و اقتصاد انسان‌ها را تضعیف کند و در عین حال باعث مهاجرت اجباری، نابودی امکانات معیشتی، تضعیف دولت‌ها، بی‌ثباتی، و درگیری‌های سیاسی شود.
