جمعی از فعالین دانشجویی دانشگاه تربیت مدرس در آستانه ۱۶ آذر طی بیانیه‌ای اعلام کردند که «امسال در شرایطی به استقبال روز دانشجو می‌رویم که دانشگاه یکی از خفقان‌آلودترین روزهایش را در تاریخ ایران تجربه می‌کند و مدیران امنیتی وزارت علوم می‌کوشند تا با سرکوب، درون ترس‌خورده و مضطرب‌شان را آرام نگه‌دارند.»
در این بیانیه آمده است: «وحشت از تکرار روزهای درخشان «زن، زندگی، آزادی» خواب را از چشمان مدیران امنیتی وزارت علوم و دانشگاه‌ها ربوده است.»
فعالین دانشجویی دانشگاه تربیت مدرس در این بیانیه تاکید می‌کند: «می‌کوشند تا با تصویب آئین‌نامه‌های انضباطیِ ضد دانشگاهی و تعلیق و اخراج دانشجویان و اساتیدِ معترض و افزایش ادوات نظارت و سرکوب، درون ترس‌خورده و مضطرب‌شان را آرام نگه‌دارند.»
این گروه از فعالین دانشجویی در بخشی از این بیانیه با توصیف ساختار حاکمیت به «ارگانیسمی» که فعالیت مغزی ندارد تاکید کردند که «بدنه رسمی دانشگاه امروز، مانند کلیت حکومت، همچون ارگانیسمی عمل می‌كند که مغزش از کار افتاده است.»
در این بیانه نوشته شده است: «دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس در جنبش مهسا (ژینا)، همراه با دیگر دانشگاه‌های کشور، یکی از شکوهمندانه‌ترین لحظات جنبش دانشجویی را رقم زدند.»
این بیانیه فرهاد دانشجو را به عنوان «مدیری امنیتی» و دیگر مدیران دانشگاه از جمله رسول هوشمند، رئیس بسیج دانشگاه، و مشاور امنیتی فرهاد دانشجو، محمدحسین پرکره را «در خدمت نهادهای امنیت‌ـ‌اطلاعاتی» برای سرکوب اعتراضات مدنی اعلام کرده است.
در این بیانیه سرکوب کنندگان دانشجویان «شعبان‌بی‌مخ‌هایی» نام گرفته‌اند که روزی هم‌دست کودتاچیان بودند و روزی دیگر شاعر و روشنفکر «سلاخی» کرده‌اند و امروز «کت‌وشلوار پوشیده و لقب دکتر گرفته‌اند و مدیر دانشگاهی شده‌اند.»
فشار بر دانشجویان، سرکوب و آزار و اذیت آنها به ویژه دانشجویان زن از اعتراضات سراسری «زن، زندگی، آزادی» شدت بیشتری گرفته است و عده زیادی از دانشجویان بازداشت و یا تعلیق شدند و استادانی که از آنها حمایت کرده بودند نیز به سرنوشتی مشابه دچار شدند.
فرمانده کل سپاه پاسداران، چهارم مهر ۱۴۰۲ ادعا کرده بود که «دشمنان»، دانشگاه را به عنوان «نقطه تمرکز تمام تلاش‌های خود» برای «تحریف ذهن‌ها، تسخیر قلب‌ها، تسلط بر فضای اندیشه و تفکر و باورهای جوانان ما» در نظر گرفته‌اند.
دانشجویان و اساتید بیش از ۱۲۰ دانشگاه ایران همزمان با اعتراضات سراسری سال ۱۴۰۱ در ایران، ضمن اعلام حمایت از مردم معترض، خواستار «براندازی» و حذف کلیت جمهوری اسلامی در ایران شده بودند.
