ببر یا گرگ تاسمانی، یک پستاندار کیسه‌دار گوشتخوار راه راه به اندازه سگ که تیلاسین نیز نامیده می‌شود، زمانی در قاره استرالیا و جزایر اطراف آن زندگی می‌کرد.
ببر تاسمانی یک شکارچی در راس هرم غذایی بود که کانگورو و طعمه‌های دیگر را شکار می‌کرد.
بشر علت اصلی انقراض این گونه است.
ولی دانشمندان هنوز از یادگیری در مورد این حیوان منقرض شده دست نکشیده‌اند.
بنا بر گزارش آسوشیتدپرس، پژوهشگران روز سه‌شنبه ، ۲۸ شهریور، گفتند که برای اولین بار «آرانای» یا اسید ریبونوکلئیک - ماده ژنتیکی موجود در تمام سلول‌های زنده که از نظر ساختاری شباهت زیادی به «دی‌ان‌ای» دارد - را از پوست و ماهیچه خشک شده ببر تاسمانی که از سال ۱۸۹۱ میلادی (۱۲۷۰ هجری شمسی) در موزه‌ای در شهر استکهلم سوئد نگهداری می‌شد، بازیابی کرده‌اند.
دانشمندان قبلاً، در سال‌های اخیر، «دی‌ان‌ای» یا دئوکسی‌ریبونوکلئیک اسید را از حیوانات و گیاهان باستانی که قدمت بعضی از آن‌ها به ۲ میلیون سال پیش باز می‌گشت، استخراج کرده بودند. اما در این مطالعه، اولین بار بود که آرانای - که خیلی کمتر از دی‌ان‌ای پایدار است - از یک گونه منقرض شده بازیابی شده است.
با این که این مسئله تمرکز اصلی این پژوهش نبود، ولی توانایی استخراج، توالی‌یابی و تجزیه و تحلیل «آرانای» قدیمی می‌تواند تلاش‌های دانشمندان دیگر را برای بازآفرینی گونه‌های منقرض شده افزایش دهد. بازیابی آرانای از ویروس‌های قدیمی همینطور می‌تواند به رمزگشایی علت همه‌گیری‌های گذشته کمک کند.
بقایای ببر تاسمانی در موزه تاریخ طبیعی سوئد در حالت نیمه مومیایی شده بود، پوست، ماهیچه‌ها و استخوان‌ها حفظ شده اما اندام‌های داخلی آن از بین رفته بودند. سؤالاتی در مورد اینکه «آرانای» تا چه مدت می‌تواند در چنین شرایطی دوام بیاورد، وجود داشت.
لووه دالیان، استاد ژنتیک تکاملی در مرکز دیرینه‌شناسی سوئد، گفت: «بیشتر پژوهشگران تصور می‌کنند که آرانای فقط برای مدت زمان بسیار کوتاهی - مثل چند روز یا چند هفته - در دمای اتاق زنده می‌ماند. این احتمالاً وقتی که نمونه‌ها خیس یا مرطوب هستند درست است، اما ظاهراً برای وقتی که خشک می‌شوند صدق نمی‌کند.»
ببر تاسمانی به غیر از نوارهای راه‌راه ببر مانند روی پشتش، بیشتر شبیه گرگ بود. ورود انسان به استرالیا در حدود ۵۰ هزار سال پیش منجر به تلفات گسترده جمعیت این پستانداران شد.
ورود اروپاییان به استرالیا در قرن هجدهم میلادی، پس از مستعمره‌سازی آن، وضعیت را برای جمعیت باقیمانده این گونه که بیشتر در جزیره تاسمانیا متمرکز بودند، بدتر کرد. شکار بی‌رویه این حیوان که خطری برای دام‌ها شناخته می‌شد، اغلب با پاداش‌های دامداران همراه بود و دلیل اصلی انقراض این گونه دانسته می‌شود.
آخرین ببر شناخته‌شده تاسمانی در سال ۱۹۳۶ میلادی (۱۳۱۵ هجری شمسی) در باغ وحش تاسمانی از بیماری مرد.
