دو پژوهش جدید نشان می دهد که دانشمندان آمریکا، مکزیک و سوئیس چگونه در آزمایشگاه اندام های تناسلی و غضروف بینی را می سازند، و به نحو موفقیت آمیزی آن را به بدن بیمار پیوند می زنند. این پژوهش ها در مقالاتی در نشریه بریتانیایی لانست به چاپ رسیده است.
در یک مورد پژوهشگران شرح داده اند که چگونه اندام های تناسلی چهار دختر نوجوان را – که در بدو تولد واژن و رحم نداشتند یا با اندام های ناقص به دنیا آمده بودند – با اندام هایی که در آزمایشگاه تولید شده جایگزین کردند.
در مورد دیگر، بخش هایی از بینی بیمارانی که تحت عمل جراحی برای برداشتن عضو سرطانی قرار گرفته بودند، در آزمایشگاه تولید و به بینی بیمار پیوند زده شد.
در هر دو مورد، دانشمندان مرمت بافت ناقص یا از بین رفته را با ایجاد یک داربست سه بعدی در ابعاد و شکل عضو مورد نظر شروع کردند. این به اصطلاح داربست از ماده ای ساخته شده که به تدریج و همزمان با رشد عضو، در آن حل و جذب می شود.
سپس با برداشتن قطعات کوچکی از ماهیچه و بافت، از سلول های آن برای رشد عضو یا نخاع در اطراف داربست استفاده کردند و بافتی را ساختند که بعداً به بدن بیمار پیوند زده شد. این پیوندها هیچ مشکلی برای بیمار به وجود نیاورده است.
مهندسی تولید بافت برای جایگزینی پوست سوخته، ماهیچه های پاره شده یا حتی کل یک اندام، رویداد تازه ای نیست. آنچه که پژوهش های اخیر را متمایز می کند، پیچیدگی مراحل مرمت بافت ناقص است.
دکتر ایوان مارتین، استاد مهندسی بافت در بیمارستان دانشگاهی شهر بازل سوئیس، و مؤلف همکار در پژوهش بافت غضروف بینی، در گفتگو با شبکه خبری سی ان ان این عمل را «گامی به جلو» خواند و گفت «همه این گام ها در نهایت نشان داده اند که امکان مهندسی بافت هایی که به بیماران کمک کند، وجود دارد.»
در یک مورد پژوهشگران شرح داده اند که چگونه اندام های تناسلی چهار دختر نوجوان را – که در بدو تولد واژن و رحم نداشتند یا با اندام های ناقص به دنیا آمده بودند – با اندام هایی که در آزمایشگاه تولید شده جایگزین کردند.
در مورد دیگر، بخش هایی از بینی بیمارانی که تحت عمل جراحی برای برداشتن عضو سرطانی قرار گرفته بودند، در آزمایشگاه تولید و به بینی بیمار پیوند زده شد.
در هر دو مورد، دانشمندان مرمت بافت ناقص یا از بین رفته را با ایجاد یک داربست سه بعدی در ابعاد و شکل عضو مورد نظر شروع کردند. این به اصطلاح داربست از ماده ای ساخته شده که به تدریج و همزمان با رشد عضو، در آن حل و جذب می شود.
سپس با برداشتن قطعات کوچکی از ماهیچه و بافت، از سلول های آن برای رشد عضو یا نخاع در اطراف داربست استفاده کردند و بافتی را ساختند که بعداً به بدن بیمار پیوند زده شد. این پیوندها هیچ مشکلی برای بیمار به وجود نیاورده است.
مهندسی تولید بافت برای جایگزینی پوست سوخته، ماهیچه های پاره شده یا حتی کل یک اندام، رویداد تازه ای نیست. آنچه که پژوهش های اخیر را متمایز می کند، پیچیدگی مراحل مرمت بافت ناقص است.
دکتر ایوان مارتین، استاد مهندسی بافت در بیمارستان دانشگاهی شهر بازل سوئیس، و مؤلف همکار در پژوهش بافت غضروف بینی، در گفتگو با شبکه خبری سی ان ان این عمل را «گامی به جلو» خواند و گفت «همه این گام ها در نهایت نشان داده اند که امکان مهندسی بافت هایی که به بیماران کمک کند، وجود دارد.»
