قرص جدیدی که در مرحله آزمایش است، ممکن است سبب شود که سرطان خون دیگر نه یک بیماری مرگبار بلکه بیماری مزمن، اما قابل کنترلی – مانند فشار خون بالا – باشد. این قرص با ترکیب جدید در صورتی که برای معالجه نوع خاصی از سرطان خون به تأیید برسد، جایگزین داروهای سمی خواهد شد که در شیمی درمانی به کار می رود.
لوسمی مزمن لنفوئیدی – یا به اختصار سی ال ال – به سرطانی شدن لنفوسیت های «ب» سیستم ایمنی بدن اطلاق می شود که پادتن ها را می سازند. سلول های «ب» سربازان خط مقدم دفاعی بدن در برابر باکتری ها و ویروس های مهاجم اند. اما هنگامی که لنفوسیت های گروه «ب» سرطانی شوند، در اعضای بدن بیمار – از جمله در غدد لنفاوی – جمع می شوند. غدد لنفاوی نخودی شکل هستند و در زیر بغل و کشاله ران قرار دارند. کار آنها کمک به بدن در شناسایی و مبارزه علیه انواع عفونت هاست. در افراد مبتلا به لوسمی مزمن لنفوئیدی، این غده ها ورم می کنند و چند برابر بزرگتر از اندازه عادی خود می شوند.
ریچارد فرمن، پژوهشگر سرطان در کالج پزشکی دانشگاه کورنل نیویورک می گوید مصرف داروی جدید به نام ایدلالیسیب (idelalisib) دو بار در روز، سرطان را ذوب کرده و از بدن خارج می کند:
«وقتی می گویم ذوب می کند، منظورم این است که ظرف چند روز به معنای واقعی کلمه می بینید که غدد لنفاوی کوچک می شوند. این قرص به همین سرعت اثر می کند؛ واقعاً شگفت آور است.»
درمان استاندارد برای لوسمی مزمن لنفوئیدی دارویی تزریقی است به نام ریتوکسان (Rituxan)، که لنفوسیت های «ب» تخریب شده را از بین می برد – اما بیماری دوباره عود می کند. آقای فرمن می گوید بعد از چند دوره شیمی درمانی، سرطان خون دربرابر ریتوکسان مقاوم می شود و بیمار دیگر به درمان پاسخ نمی دهد. وقتی سرطان به این مرحله برسد، کشنده است.
تیم پژوهشگران به رهبری دکتر فرمن ۲۲۰ نفر از مبتلایان به لوسمی مزمن لنفوئیدی از سراسر جهان را (در نوزده مرکز پزشکی در آمریکا و پنج کشور دیگر) مورد آزمایش قرار دادند. یک گروه از بیماران تحت درمان با ترکیبی از ایدلالیسیب و ریتوکسان قرار گرفتند و به گروه دوم ریتوکسان و دارونما داده شد.
شش ماه بعد از شروع مطالعه، ۱۳% بیمارانی که تنها ریتوکسان دریافت کرده بودند، درمان شدند. در گروهی که در درمانشان ترکیب ایدلالیسیب به کار گرفته شده بود، ۸۱% بیماران معالجه شدند.
اختلاف میان دو گروه آنقدر چشمگیر بود که گروه تحقیق مطالعه را متوقف کرد تا بیماران گروه دوم را هم با ایدلالیسیب درمان کند. دکتر فرمن گفت:«با در اختیار داشتن عاملی مانند ایدلالیسیب، که بدن به نحوی فوق العاده آن را تحمل می کند و فوق العاده مؤثر است، امیدوارم بتوانیم لوسمی مزمن لنفوئیدی را به یک بیماری مزمن تبدیل کنیم، مثل فشار خون بالا، که بیماران با مصرف روزانه یک قرص و معاینه مرتب، آن را کنترل می کنند.
شرکت سازنده ایدلالیسیب از سازمان های نظارت آمریکا خواسته است که در شش ماه آینده این دارو را به تأیید برسانند تا در دسترس بیماران مبتلا به لوسمی مزمن لنفوئیدی قرار گیرد.
مقاله ای درباره ایدلالیسیب در نشریه پزشکی نیوانگلند به چاپ رسیده است.
لوسمی مزمن لنفوئیدی – یا به اختصار سی ال ال – به سرطانی شدن لنفوسیت های «ب» سیستم ایمنی بدن اطلاق می شود که پادتن ها را می سازند. سلول های «ب» سربازان خط مقدم دفاعی بدن در برابر باکتری ها و ویروس های مهاجم اند. اما هنگامی که لنفوسیت های گروه «ب» سرطانی شوند، در اعضای بدن بیمار – از جمله در غدد لنفاوی – جمع می شوند. غدد لنفاوی نخودی شکل هستند و در زیر بغل و کشاله ران قرار دارند. کار آنها کمک به بدن در شناسایی و مبارزه علیه انواع عفونت هاست. در افراد مبتلا به لوسمی مزمن لنفوئیدی، این غده ها ورم می کنند و چند برابر بزرگتر از اندازه عادی خود می شوند.
ریچارد فرمن، پژوهشگر سرطان در کالج پزشکی دانشگاه کورنل نیویورک می گوید مصرف داروی جدید به نام ایدلالیسیب (idelalisib) دو بار در روز، سرطان را ذوب کرده و از بدن خارج می کند:
«وقتی می گویم ذوب می کند، منظورم این است که ظرف چند روز به معنای واقعی کلمه می بینید که غدد لنفاوی کوچک می شوند. این قرص به همین سرعت اثر می کند؛ واقعاً شگفت آور است.»
درمان استاندارد برای لوسمی مزمن لنفوئیدی دارویی تزریقی است به نام ریتوکسان (Rituxan)، که لنفوسیت های «ب» تخریب شده را از بین می برد – اما بیماری دوباره عود می کند. آقای فرمن می گوید بعد از چند دوره شیمی درمانی، سرطان خون دربرابر ریتوکسان مقاوم می شود و بیمار دیگر به درمان پاسخ نمی دهد. وقتی سرطان به این مرحله برسد، کشنده است.
تیم پژوهشگران به رهبری دکتر فرمن ۲۲۰ نفر از مبتلایان به لوسمی مزمن لنفوئیدی از سراسر جهان را (در نوزده مرکز پزشکی در آمریکا و پنج کشور دیگر) مورد آزمایش قرار دادند. یک گروه از بیماران تحت درمان با ترکیبی از ایدلالیسیب و ریتوکسان قرار گرفتند و به گروه دوم ریتوکسان و دارونما داده شد.
شش ماه بعد از شروع مطالعه، ۱۳% بیمارانی که تنها ریتوکسان دریافت کرده بودند، درمان شدند. در گروهی که در درمانشان ترکیب ایدلالیسیب به کار گرفته شده بود، ۸۱% بیماران معالجه شدند.
اختلاف میان دو گروه آنقدر چشمگیر بود که گروه تحقیق مطالعه را متوقف کرد تا بیماران گروه دوم را هم با ایدلالیسیب درمان کند. دکتر فرمن گفت:«با در اختیار داشتن عاملی مانند ایدلالیسیب، که بدن به نحوی فوق العاده آن را تحمل می کند و فوق العاده مؤثر است، امیدوارم بتوانیم لوسمی مزمن لنفوئیدی را به یک بیماری مزمن تبدیل کنیم، مثل فشار خون بالا، که بیماران با مصرف روزانه یک قرص و معاینه مرتب، آن را کنترل می کنند.
شرکت سازنده ایدلالیسیب از سازمان های نظارت آمریکا خواسته است که در شش ماه آینده این دارو را به تأیید برسانند تا در دسترس بیماران مبتلا به لوسمی مزمن لنفوئیدی قرار گیرد.
مقاله ای درباره ایدلالیسیب در نشریه پزشکی نیوانگلند به چاپ رسیده است.
