در حالی که ازدحام افغانستانی‌ها در فرودگاه کابل برای خروج از کشور همچنان ادامه دارد، مقام‌های ناتو می‌گویند تا کنون بیش از ۱۸ هزار نفر از آن فرودگاه تخلیه شده‌اند.
از سوی دیگر، دویچه‌وله آلمان می‌گوید، طالبان در جست‌وجوی خانه به خانه برای یافتن یکی از خبرنگاران این رسانه، یکی از بستگان او را به ضرب گلوله به قتل رسانده، و یک نفر دیگر را به‌شدت زخمی کرده‌اند.
کنترل پرواز و امنیت فرودگاه بین‌المللی کابل توسط سربازان آمریکایی مستقر در آن تامین می‌شود.
بیش از ۱۰ هزار شهروند افغانستانی در اطراف این فرودگاه جمع شده‌اند و خواستار خروج از آن کشورند، اما گفته می‌شود که اکثرا «مدارک معتبر» به همراه ندارند.
در همین حال، عفو بین‌الملل می‌گوید، طالبان در ماه ژوئیه ۹ مرد هزاره را به طور «دسته جمعی» در روستایی در شهرستان «مالستان» در غزنی کشته‌اند.
شاهدان عینی به خبرگزاری رویترز گفته‌اند گروه طالبان شش نفر از ساکنان روستای «موندرخت» را به ضرب گلوله و سه نفر را با شکنجه به قتل رساندند و یک مرد دیگر را هم با «دستمال گردن خودش» خفه کردند.
اگنس کالامارد، دبیرکل سازمان عفو بین‌الملل»، می‌گوید این قتل‌عام ظالمانه در نهایت خونسردی انجام شده و نشانه حاکمیت هولناک طالبان است.
وحید آرین، یک رادیولوژیست افغانستانی است که از ۱۵ سالگی در بریتانیا زندگی می‌کند. او که فارغ‌التحصیل دانشگاه کمبریج است، چند سال در اردوگاه آوارگان افغانستانی در پاکستان زندگی کرده، و این روزها به‌شدت نگران اعضای فامیل خود است.
دکتر وحید آرین، بنیانگذار خیریه آرین تله هیل، می‌گوید: «صادقانه بگویم، این اواخر حال بسیار بدی دارم و چندین بار گریه کرده‌ام. برادر بزرگم به همراه پدر و هفت خواهرم در افغانستان هستند. سعی می‌کنم به آنها دلداری بدهم و بگویم باید به آینده امیدوار باشند. اما وقتی مکالمه تلفنی‌مان تمام می‌شود، به‌شدت گریه می‌کنم، چون واقعا نمی‌دانم چه پیش می‌آید و چه به سر آنها خواهد آمد.»
یونسکو، سازمان آموزشی، علمی، و فرهنگی ملل متحد اعلام کرده است، تخریب یا آسیب زدن به میراث تاریخی و فرهنگی افغانستان با پیامدهای ناگوار همراه خواهد بود.
یونیسف یا صندوق کودکان سازمان ملل نیز از دبیرستان «پیر محمد کاکار» در کابل بعنوان محلی برای اسکان و کمک به بیش از ۲۳۰۰ نفر از آوارگان داخلی استفاده می کند.
شبنم خان دوران، گوینده خبر یکی از تلویزیون‌های افغانستان، هم با انتشار یک پست ویدئویی در شبکه‌های اجتماعی می‌گوید، هنگام مراجعه به محل کار به او گفته‌اند که «نظام» تغییر کرده و دیگر نمی‌تواند به کار خود ادامه دهد.
مسئول ارتباطات یونیسف در افغانستان می‌گوید: «بیش از ۴۰۰ خانواده مجبور به ترک خانه هایشان شده اند. این افراد از شمال و از مناطقی مانند سرپل، قندوز، بدخشان و تخار به کابل آمده اند. یونیسف برای آواره ها که این راه را با شکم گرسنه طی کرده اند، مواد خوراکی، تسهیلات بهداشتی، و اسکان موقت فراهم کرده، و به زنان و کودکان صدمه دیده از جنگ و آوارگی از لحاظ روانی کمک کرده است.»
در همین حال، برخی از کسبه و صاحبان فروشگاه‌ها در کابل، صورت و موی زنان در تابلو مغازه‌هایشان را با رنگ می‌پوشانند.
