یکی از نشستهای اولین روز از کنفرانس سه روزه «به سوی فرهنگ آزادی های مدنی، حقوق بشر و دموکراسی در ایران» به جنبش زنان در ایران اختصاص داشت. سخنرانان این نشست، با عنوان «خاستگاه و سیرتکاملی جنبش زنان در ایران» مهناز افخمی، فرشته قاضی، فریده پورعبدالله و سهیلا وحدتی بودند.
مهناز افخمی، رئیس سازمان بین المللی زنان برای آموزش و مشارکت، اولین سخنران نشست «خاستگاه و سیر تکاملی جنبش زنان در ایران» به مروری بر روند مطرح شدن و تکامل خواسته ها و همچنین دست آوردهای زنان در صد ساله اخیر پرداخت.
وی در ادامه گفت، «آگاهی از گذشته ای که بسیار وارونه و غیرواقعی جلوه داده شده برای ساختن آینده اهمیت بسیاری دارد. آنچه مهم است و باید ادامه داشته باشد این است که حقوق زنان همان حقوق بشر و حقوق بشر همان حقوق زنان است.»
فرشته قاضی، روزنامه نگار، از جنبش زنان و به ویژه اهمیت و تاثیر گروه مادران عزادار در ایران گفت: در طول سالهای گذشته از بازداشت و دستگیری تا اعدام و اعتصاب غذای فعالین سیاسی و مدنی گفته شده اما تا قبل از تشکیل این گروه، از خانواده ها و مادران این افراد هیچگاه سخنی در میان نبود.
فرشته قاضی، گفت، «اما موثرترین کاری که شاید ما، اگر صدها برابر هم می نوشتیم این تاثیر را نمی گذاشت، این بود که مادری لباس سیاه بپوشد و به پارک برود و با سکوت خود درد خودش را و از دست دادن فرزندش را اعلام کند.»
اما شرکت بی سابقه، گسترده و مؤثرزنان در تظاهرات سال ۲۰۰۹ و همچنین کمپین یک میلیون امضا از جمله مواردی بود که فریده پورعبدالله، مؤسس جامعه ایرانی حقوق بشر در کالیفرنیا، به آن اشاره کرد.
فریده پورعبدالله گفت، «این جنبش برخلاف میل حکومت سازمانگری می کند دست به تجمعات اعتراضی می زند به خیابان و کوچه ها می رود و چهره به چهره با زنان و مردان گفتگو می کند.»
آخرین سخنران این نشست، سهیلا وحدتی، پژوهشگر، نویسنده و فعال حقوق زنان و بشر، معتقد است جنبش زنان را باید از زاویه واقعیتهای موجود دید، تنها در این صورت است که می توانیم واقعیت را تغییر دهیم. سهیلا وحدتی بر تعریف دوباره فمینیسم در ایران تاکید کرد.
وحدتی گفت، «حتی اگر ما بیاییم تمام مطالب فمینیستی به زبان انگلیسی و زبانهای دیگر را به فارسی ترجمه کنیم برای جنبش زنان در ایران کافی نیست. چرا؟ چون ما تاریخ خودمان را داریم؛ فرهنگ خودمان را داریم؛ ذهنیت خودمان را داریم؛ مذهب خودمان را داریم؛ شرایط اجتماعی خاص ایران را داریم. ما تئوری فمنیستی مطابق با شرایط ایران می خواهیم؛ دیدگاه جنسیتی خودمان را می خواهیم. دگرگونی وضعیت زنان ارتباط مستقیم دارد با آگاهی، توانمندسازی زنان و برنامه ریزی. یعنی بدون داشتن دیدگاه جنسیتی ما نمی توانیم انتظار داشته باشیم که وضعیت زنان بهبود پیدا کند.»
این جلسه با پرسش و پاسخ شرکت کنندگان و سخنرانان پیرامون جنبش زنان پایان یافت.
