شورای بازنشستگان ایران در بیانیه‌ای به مناسبت سال نو تحصیلی و بازگشایی مدارس، از سیاست خصوصی‌سازی آموزشی و پولی شدن مدارس انتقاد کرد و نوشت: «فقر عمومی و سیاست‌های آموزشی، بخشی از کودکان را از مدارس جدا و راهی خیابان کرده است.»
این شورا با اعلام اینکه «اول مهر ماه برای دانش‌آموزان، معلمان، و خانواده‌ها، یکسان آغاز نمی‌شود»، افزود: «برای بخش‌هایی از جامعه، امکان ادامه تحصیل اساسا منتفی شده، و برای لایه مرفه یک درصدی، مدارس لاکچری صدها میلیون تومانی آغوش باز می‌کنند.»
در بیانیه این شورا آمده است: «تبعیضات گسترده و پردامنه در لایه لایه سیستم آموزشی ناکارآمد، بارها و بارها فریاد زده شده، ولی گوش شنوایی مگر برای احضار و بازجویی معترضان وجود ندارد.»
این تشکل صنفی اضافه کرد: «هرگوشه از این ساختار را که بنگریم، با دیوار بلندی از تبعیض‌های طبقاتی، جنسیتی، قومیتی، و دینی مواجه می‌شویم. آمار و ارقام نگران‌کننده کودکان محروم از همین تحصیلات نیم بند هم به جایی رسیده که نمایندگان مجلس و مدیران بالادستی برای حفظ کرسی‌های منحوس خود گاه‌گداری به آنها اشاره می‌کنند و اشک تمساح می‌ریزند.»
در سالیان گذشته، تشکل های صنفی معلمان و کارگران بارها از سیاست خصوصی شدن آموزش و پولی شدن مدارس انتقاد کرده‌اند.
آنها در این مورد به اصل سی‌ام قانون اساسی جمهوری اسلامی استناد می‌کنند که تاکید می کند: «دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا سر حد خودکفایی کشور به طور رایگان گسترش دهد.»
به گفته شورای بازنشستگان ایران، محتوای کتاب‌های درسی همچنان «سرشار از آموزه‌ها و کلیشه‌های جنسیتی، افسانه‌های غیرعلمی، و سیاست مغزشویی طبق آراء و فرهنگ حکومت است و با واقعیت موجود جامعه ایران و جهان فاصله‌ای نجومی دارد.»
این شورا نوشت: «حق آموزش به زبان قومیت‌ها همچنان نادیده گرفته می‌شود و تنها گرایش دینی معینی به شکلی تبعیض‌آمیز تبلیغ می‌شود.»
شورای بازنشستگان ایران با اشاره به خصوصی سازی آموزش نوشت: «خصوصی‌سازی‌ها و تبعات ناگزیر آن، می‌رود که دانش‌آموزان را بیش از پیش درگیر تفاوت و تبعیض نماید» و در این مورد به آمار افسردگی‌ها و گریز از محیط آموزشی اشاره کرد که «یکی از دستاوردهای این تبعیضات است.»
این شورا در بیانیه خود با تأکید بر اینکه «جای معلم زندان نیست»، نوشت: در سال ۱۴۰۱، معلمان، آگاه و متحد در صحنه انقلاب زن زندگی آزادی و در کنار دانش‌آموزان، کارگران، زنان و... حضور داشته و شعار اتحاد و همدلی سر دادند.»
در بیانیه گفته شده است که بازخرید و اخراج محمد حبیبی، سخنگوی کانون صنفی معلمان تهران، در اولین روز مهر ماه گواهی بر «سرکوب سیستماتیک» معترضان و کسانی است که علیه وضعیت «غیرقابل تحمل» کنونی به پاخاسته‌اند.
در حال حاضر، شماری از معلمان و فعالان صنفی آنان زندانی هستند.
عزيز قاسم زاده، محمود ملاکی، جعفر ابراهیمی، محمود صديقى‌پور، انوش عادلى، مهدى فتحى، هاشم خواستار، رسول بداقی، اسماعيل عبدى، اصغر امیرزادگان، ناهید شیرپیشه، زینب همرنگ و جواد لعل محمدی به اتهام های امنیتی در دادگاه های جمهوری اسلامی، به زندان محکوم شده اند.
همچنین شمار دیگری از معلمان و فعالان صنفی آنان، مانند سارا سیاه پور ، احکام زندان دریافت کرده و برخی دیگر با برخوردهای اداری مواجه شده و از طرح رتبه بندی نیز محروم شده اند.
این برخوردها با انتقاد سازمان های حقوق بشری و صنفی در جهان مواجه شده است. در این ارتباط، فدراسیون آموزش بین الملل نیز خواستار آزادی تمامی معلمان زندانی در ایران شده است.
شورای بازنشستگان ایران در پایان بیانیه خود «رفع تمامی تبعیض‌ها در ساختار آموزش و پرورش، پایان دادن به خصوصی‌سازی‌ها، ،آزادی بی قید و شرط همه معلمان و دیگر فعالین زندانی، ،برگشت به کار تمامی اخراجیان و بازنشسته‌شدگان پیش از موعد، تامین معیشت و درمان معلمان در حد بالاترین استاندارد جهانی، و حق تحصیل رایگان و با کیفیت برای همه» را از جمله مطالبات معلمان معرفی کرده است.
