رئیس اتاق مشترک بازرگانی ایران و چین می‌گوید تبادل تجاری دو کشور کاهش یافته است، چرا که به گفته او در مذاکره با طرف‌های چینی به دلیل «تحریم» در موضع ناچاری «قرار داریم.»
مجیدرضا حریری، رئیس اتاق مشترک بازرگانی ایران و چین در گفت‌وگو با خبرگزاری ایلنا که چهارشنبه ۱۷ آذر منتشر شد، عنوان کرد که ایران تا هفت، هشت سال پیش «شریک اول تجاری چین در منطقه خاورمیانه و آسیای غربی بود» اما این رتبه «سالانه در حال کاهش است» و اکنون «به زیر پنج رسیده است.»
او تصریح کرد: «همه تجارت خارجی ما از جمله تجارت با چین تحت تأثیر تحریم بوده و رفع تحریم‌ها برای ما یک دریچه جدید» است. وی افزود: «وقتی ما تحت تحریم هستیم در مذاکرات با طرف‌های چینی در موضع ناچاری هستیم.»
این فعال اقتصادی تأکید کرد: «تعیین تکلیف مذاکرات وین می‌تواند معادلات را در منطقه تغییر دهد.»
به گفته وزیر خارجه فرانسه قرار است دور هشتم این مذاکرات از روز پنجشنبه از سر گرفته شود. مقامات آمریکا و کشورهای غربی می‌گویند رویکرد ایران در دور اخیر این مذاکرات «غیرسازنده» بوده است.
بر اساس آمار اداره گمرک چین، این کشور رسما از آغاز سال ۲۰۲۱ میلادی واردات نفت خام از ایران را به دلیل تحریم‌های آمریکا متوقف کرده است. اما نفت ایران از طریق کشورهای عمان، امارات متحده عربی و مالزی به طرف‌های چینی فروخته می‌شود.
از سوی دیگر، خودداری جمهوری اسلامی ایران از پیوستن به «اف‌ای‌تی‌اف» مناسبات تجاری این کشور با جهان را با دشواری مواجه کرده است.
گروه ویژه اقدام مالی (اف‌ای‌تی‌اف) یک سازمان بین‌دولتی مستقر در پاریس و یکی از نهادهای ناظر بر تبادلات مالی جمهوری اسلامی ایران پس از امضای برجام است. اف‌ای‌تی‌اف وظیفه دیده‌بانی بر شفافیت مالی در نقل و انتقال‌های بانکی بین‌المللی، جلوگیری از پولشویی و تأمین مالی تروریسم را عهده‌دار است.
این سازمان بارها از جمهوری اسلامی ایران خواسته به کنوانسیون‌های پالرمو (کنوانسیون مبارزه با جرایم سازمان یافته فراملی) و سی‌اف‌تی (کنوانسیون مقابله با تامین مالی تروریسم) بپیوندد.
پیش از این، وب‌سایت اقتصاد آنلاین هم دوشنبه ۲۴ آبان به نقل از رضا شهرستانی، عضو هیئت مدیره انجمن تولیدکنندگان فولاد، گزارش داد که سوریه به واسطه ترکیه از ایران فولاد می‌خرد، چرا که به دلیل تحریم‌ها، سوریه چندان حاضر نیست «به صورت مستقیم از ایران فولاد بخرد»، بنابراین تاجرهای ایرانی ناچار می‌شوند فولاد را «با تخفیف زیاد به ترکیه بفروشند و ترکیه فولاد ایران را به سوریه صادر کند.»
