روز جهانی کارگر، اول ماه مه، در شرایطی در ایران فرا رسیده است که شرایط وخیم معیشتی مانند دستمزدهای سه برابر زیر خط فقر، پرداخت نشدن به موقع دستمزدها، نبود امنیت شغلی، افزایش تورم و کاهش قدرت خرید خانوارها، ده‌ها میلیون تن از کارگران و خانواده‌های آنان را تحت فشار قرار داده است.
در این ارتباط، شماری از فعالان و تشکل‌های کارگری و بازنشستگان در بیانیه‌هایی به مناسبت روز جهانی کارگر، اول ماه مه، با انتقاد از «سیاست‌های ضد کارگری دولت»، بر لزوم «اتحاد عمل، تشکل‌یابی و سازمان‌یابی» کارگران و مزدبگیران برای تغییر وضعیت کنونی در ایران تاکید کردند.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه در بیانیه خود با اشاره به این‌که روز جهانی کارگر امسال در شرایطی گرامی داشته می‌شود که سه عضو سندیکا؛ «رضا شهابی، داود رضوی و حسن سعیدی، و صدها کارگر و معلم و مدافعان حقوق کارگران و زحمتکشان با احکام ناعادلانه در حبس و تحت تعقیب به سر می‌برند» افزود: «سرکوب و اذیت و آزار زحمتکشان و زنان و جوانان ایران بیشتر شده است.»
این تشکل در مورد مشکلات کارگران ایران به مواردی چون «نبود امنیت شغلی، قراردادهای موقت کار، گسترش شرکت‌های پیمانکاری، دستمزدهای معوقه و پرداخت نکردن مطالبات کارگران، اجرا نشدن طبقه‌بندی مشاغل، اجرا نشدن هم‌سان سازی حقوق و مزایای بازنشستگان و دستمزدهای سه برابر زیر خط فقر» اشاره کرد.
در این بیانیه همچنین از «هزینه‌های نجومی مسکن، و تورم و گرانی بی حد و حصر» که شرایط غیر قابل تحملی را بر بخش عظیمی از طبقه کارگر تحمیل کرده، انتقاد شده است.
به گفته این تشکل، «سقوط دوباره نرخ ریال اگر چه برای سرمایه‌داران، دلالان و صاحبان ارزهای جهانی نعمت است، برای ما کارگران، به معنای کاهش چشمگیر قدرت خرید و سطح معیشت‌مان بوده است.»
این سندیکا در بخشی از بیانیه خود اضافه کرد: «خصوصی‌سازی گسترده، فساد اداری و بی‌کفایتی در کلیه ارکان مدیریت در تمامی بخش‌ها، سرکوب تشکل‌ها و فعالین کارگری مستقل و کنترل کامل محیط‌های کار که امکان سازمان‌یابی مؤثر کارگران را به شدت محدود کرده، و اعمال نفوذ تشکل‌های وابسته دولتی که سوپاپ تخلیه نظام و مناسبات سرمایه‌داری حاکم و از موانع اصلی اعتراضات، اعتصابات و سازمان‌یابی کارگران هستند، تداوم این شرایط نا امن و ظالمانه اقتصادی و اجتماعی را امکان‌پذیر کرده‌اند.»
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه تاکید کرد: «تحت فشار قرار دادن کارگران پیشرو و حق طلب، تهدید و ارعاب آنان، اخراج، بازداشت، زندان و حکم‌های ظالمانه تبدیل به هنجارهای نظام حاکم شده است. اینها به کارگران حتی برای برگزاری مراسم مستقل روز جهانی کارگر رحم نمی‌کنند.»
در حال حاضر، به جز سه عضو این سندیکا، شمار دیگری از فعالان کارگری به اتهام‌های امنیتی در بازداشت هستند و یا در حال گذراندن دوره حبس خود هستند. در این مورد می‌توان به کیوان مهتدی، آنیشا اسداللهی، مازیار سیدنژاد، شریفه محمدی، ریحانه انصاری‌نژاد، نسرین جوادی، ناهید خداجو و عثمان اسماعیلی اشاره کرد.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه در این مورد نوشت: «اعضای سندیکا بارها در گذشته در روز جهانی کارگر بازداشت و ضرب و شتم» و «در چندین سال اخیر به دفعات احضار و تهدید شده‌اند که دست از فعالیت سندیکایی بردارند.»
این تشکل کارگری در مورد وضعیت سه عضو بازداشتی خود؛ داود رضوی، رضا شهابی و حسن سعیدی که «کماکان در حبس به سر می‌برند و دائما تحت فشار، تهدید و اذیت و آزار بازجویان و مقامات زندان اوین قرار دارند» افزود: «علی‌رغم شرایط وخیم جسمانی‌شان حتی اجازه مرخصی پزشکی به آنها داده نمی‌شود و با وجود بسته شدن پرونده‌های‌شان و تحمیل سال‌ها حبس بر آنها، بازجویان کماکان به هر مناسبتی مورد تهدید و اذیت و آزار قرارشان می‌دهند.»
این سندیکا ضمن تاکید براینکه «این فضای اختناق و این درجه بالا از سرکوب و اعمال فشار بر طبقه کارگر نمی‌تواند تداوم داشته باشد» با اشاره به روز جهانی کارگر نوشت: «استفاده ابزاری از این روز توسط مقامات جمهوری اسلامی در یک مکان کنترل شده و سربسته با دعوت خودی‌ها و دادن لوح تقدیر به آنها و رسانه‌ای کردن آن، نمایشاتی مضحک بیش نیستند که هیچ کارگری را فریب نمی‌دهند و دیر یا زود به پایان خود خواهد رسید.»
در روزهای اخیر، اخباری در مورد دیدار کسانی که رسانه‌های جمهوری اسلامی «کارگران» نامیده‌اند، با علی خامنه‌ای، رهبر، و همچنین شمار دیگری از مقام‌های جمهوری اسلامی منتشر شده است.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسراتی تهران و حومه با محکوم کردن «سرکوب کارگران، معلمان و دیگر فعالین جنبش‌های صنفی و مدنی» خواستار توقف اقدامات سرکوب‌گرانه حاکمیت و آزادی بدون قید و شرط حسن سعیدی، رضا شهابی، داود رضوی و دیگر فعالین کارگری زندانی، صنفی، سیاسی و عقیدتی شد.
این تشکل کارگری بار دیگر مخالفت خود را با مجازات اعدام اعلام کرد و خواستار متوقف شدن بدون قید و شرط اعدام زندانیان سیاسی و عمومی شد.
دراین بیانیه همچنین مطالبه «برقراری آتش‌بس فوری، پایان جنگ و کشتار جمعی مردم بیگناه غزه و نیز توقف تنش‌های نظامی و سیاست‌های جنگ‌طلبانه و میلیتاریستی» در منطقه و جهان مطرح شده و آمده است: «فرزندان ما همچون آقازاده‌ها نیستند که با اختلاس و چپاول اموال عمومی در اروپا و آمریکای شمالی زندگی مرفه و ایمن داشته باشند. بیشترین خسارات جانی، مالی و اجتماعی در یک شرایط جنگی متوجه ما کارگران و فرزندان‌مان خواهد شد که بیش از پیش سرکوب و تحت ستم و استثمار مضاعف قرار خواهیم گرفت.»
همچنین اتحادیه آزاد کارگران ایران در بیانیه روز جهانی کارگر با اشاره به گذشت نزدیک به دو سال از «خیزش انقلابی زن زندگی آزادی و سرکوب میدانی آن» نوشت: «زنان و توده‌های ستمدیده مردم ایران با در هم شکستن الگوهای حکومتی تفکر و زندگی، دو قطبی سازش‌ناپذیری را در سپهر سیاسی کشور خلق و آن‌را نهادینه کرده‌اند.»
این بیانیه می‌افزاید: در یک طرف این دو قطب «حکومت جمهوری اسلامی با تمام دم و دستگاه سرکوب و ماهیت ضد انسانی اش ایستاده و در سوی دیگرش، زنان و اکثریت توده‌های مردم آزادی‌خواه و برابری‌طلبی صف‌آرایی کرده‌اند که بنیان‌های ایدئولوژیک و هستی حکومت را نفی و زیست فکری- عقیدتی و اجتماعی - فرهنگی خود را آشکارا و در ابعادی میلیونی، آن‌گونه که خود می‌خواهند به منصه ظهور رسانده‌اند.»
این تشکل کارگری تاکید کرد که «حاکمیت به رغم هر درجه از سرکوب وحشیانه جنبش آزادی‌خواهی زنان و دیگر جنبش‌های اجتماعی، قادر نشده است اوضاع سیاسی و اجتماعی - فرهنگی کشور را به قبل از شهریور ۱۴۰۱ و سر آغاز خیزش انقلابی زن زندگی آزادی بازگرداند.»
به اعتقاد اتحادیه آزاد کارگران ایران، در این شرایط، «جمهوری اسلامی تلاش دارد با ماجراجویی‌های نظامی منطقه‌ای و وحشت‌آفرینی داخلی از طریق صدور و اجرای احکام ضد انسانی اعدام و تعرض ددمنشانه به زنان و دختران مخالف حجاب اجباری، موقعیت در حال احتضار خود را حفظ و سدی در برابر خیزش‌های محتمل و بنیان‌کن مردمی ایجاد کند.»
این تشکل در بیانیه خود خواستار آزادی فوری و بی قید و شرط فعالان صنفی و مدنی دربند و زندانیان سياسی و عقیدتی شد و ضمن تاکید بر تحقق مطالبات کارگران و مزدبگیران ایران، «هر گونه جنگ‌افروزی در منطقه و کشتار غیر نظامیان و زنان و کودکان فلسطینی و اسرائیلی» را محکوم کرد.
در این بیانیه تاکید شده است که «تنها یک انقلاب اجتماعی - سیاسی مردمی و شکل‌دهی به حکومتی سکولار و دموکراتیک و مبتنی بر آزادی و برابری و نفی استثمار می‌تواند برای همیشه به شرایط ضد انسانی موجود در کشور و بحران و جنگ افروزی و انسان کشی در منطقه خاورمیانه نقطه پایانی بگذارد.»
علاوه بر این، چهار تشکل کارگری و بازنشستگان در بیانیه مشترکی با اشاره به «سلطه نظام سرمایه‌داری اسلامی» نوشتند که نتیجه آن «تداوم و تشدید فقر و سیه‌روزی کارگران و زحمتکشان، افزایش ساعات کار، پایین بودن سطح دستمزدها، افزایش تورم و کاهش قدرت خرید و معیشت خانوار کارگران، سرکوب جنبش‌های اجتماعی- دموکراتیک زنان، معلمان، پرستاران، بازنشستگان، هنرمندان مترقی، جوانان و دانشجویان و خلق‌های زیر ستم بوده است.»
سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه، گروه اتحاد بازنشستگان، کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری و کارگران بازنشسته خوزستان تاکید کردند که «مبارزۀ طبقۀ کارگر برای دست‌یابی به خواست‌های اقتصادی و سیاسی امری ضروری است که در هر شرایط باید استمرار یابد.»
در این بیانیه مشترک بر لزوم «افزایش مزد، کاهش ساعات کار، منع کار کودکان، رفع تبعیض از کارگران مهاجر، تأمین بیمه‌های اجتماعی و آموزش و بهداشت و درمان رایگان، تأمین شغل برای جویندگان کار و تخصیص بیمه بیکاری به بیکاران، برابری زنان و مردان در زمینه استخدام، مزد و تصدی مسئولیت ها، آزادی بیان، تجمع، اعتصاب و تشکل و تحزب، آزادی زندانیان سیاسی و لغو مجازات های قرون وسطایی و اعدام، تامین مسکن مناسب برای همگان» تاکید شده است.
چهار تشکل کارگری و بازنشستگان: مبارزۀ طبقۀ کارگر برای دست‌یابی به خواست‌های اقتصادی و سیاسی امری ضروری است که در هر شرایط باید استمرار یابد
با این همه، به اعتقاد امضاکنندگان بیانیه، مبارزه برای تحقق این مطالبات به تنهایی کافی نیست و باید جهت‌گیری سیاسی - اقتصادی کارگران را به دنبال داشته باشد.
اتحاد بازنشستگان نیز در بیانیه‌ای با تاکید بر این موضوع که «شرایط امروز در ایران برای مزدبگیران بس اسفناک است» نوشت: «دستمزد اندک، تورم سنگین، گرانی مسکن، ناامنی شغلی، قراردادهای موقت و بهره‌کشانه، بیمه‌های ناکارآمد و دسترس‌ناپذیر، بی‌آیندگی فرزندان‌شان به دلیل آموزش بی‌کیفیت و کالایی شدن آموزش و تحصیل، هر روز بر مصائب این طبقه افزوده است.»
این تشکل بازنشستگان افزود: «کارگران در محیط کار امنیت جانی ندارند؛ کارگران بیش از مشاغل دیگر از حوادث ناشی از کار و ناامن بودن محیط صدمه دیده‌اند.»
خبرگزاری ایلنا روز دوشنبه دهم اردیبهشت، به نقل ازعلی ضیایی، رییس گروه بررسی صحنه جرم سازمان پزشکی قانونی کشور، نوشت: «در سال ۱۴۰۲ در حوادث ناشی از کار، ۲۱۱۵ تن جان خود را از دست دادند که در مقایسه با مدت مشابه سال قبل که آمار تلفات یک هزار و ۹۰۰ تن بود، ۱۱.۳ درصد افزایش داشته است.»
به اعتقاد شماری از فعالان کارگری، این آمار رسمی شامل کارگران غیر مشمول قانون کار و یا نیروهای شاغل در کارگاه‌های موسوم به «زیر پله‌ای» نمی‌شود.
اتحاد بازنشستگان در بیانیه‌اش بر لزوم ایجاد «تشکل و سازمان‌یابی» کارگران و مزدبگیران تاکید کرد و نوشت: این موضوع «می‌تواند از کارگران در مقام طبقه از آنان پشتیبانی کند؛ از همین روست که حکومت‌ها تمام قوه قهرآمیز خود را علیه تشکل‌ها و سازمان‌های مستقل به کار می‌گیرند.»
شورای بازنشستگان ایران نیز نوشت: «امسال در ادامه انقلاب زن، زندگی، آزادی در مصاف با تشدید سیاست سرکوب زنان در خیابان‌ها و شکل‌گیری همبستگی داخل و خارج علیه حکم اعدام توماج صالحی و برای آزادی او، در متن بی‌سابقه‌ترین نارضایتی عمومی و گسترش اعتصابات و اعتراضات کارگران، معلمان، بازنشستگان و سایر اقشار اجتماعی، جامعه در یک رویارویی قطبی برای تعیین تکلیف قرار گرفته است.»
به تاکید این شورا، اول ماه مه فرصت اعلام «نه به شرایط موجود» و تلاش برای «تغییرات بنیادین» است.
دوازده ۱۲ زندانی سیاسی در زندان اوین: زمان آن فرا رسیده است که طبقه کارگر ایران در میدان این مبارزات سرنوشت‌ساز قد علم کرده و جایگاه خود را بازیابد
۱۲ زندانی سیاسی در زندان اوین هم در نامه مشترکی نوشتند: ««امروز در برابر طبقه کارگر ایران، وظیفه‌ای بزرگ خودنمایی می‌کند؛ آگاهی از جایگاه خود به عنوان طبقه اجتماعی که وظیفه پیشبرد جامعه در جهت رسیدن به عدالت اجتماعی، رفع استثمار، ستم و تمامی تبعیض‌ها به ویژه تبعیض جنسیتی و اتنیکی، برقراری آزادی سیاسی، پیشگیری از تخریب محیط زیست و جلوگیری از جنگ ویرانگر منطقه‌ای را دارد.»
این نامه از سوی ناهید تقوی، فرح نساجی، گلرخ ایرایی، آنیشا اسداللهی، هستی امیری، سیامک ابراهیمی، شاهرخ احمدی، مهران رئوف، کیوان مهتدی، فواد فتحی، مازیار سیدنژاد و مرتضی پروین امضا شده است.
آنها همچنین می‌نویسند: «زمان آن فرا رسیده است که طبقه کارگر ایران در میدان این مبارزات سرنوشت‌ساز قد علم کرده و جایگاه خود را بازیابد.»
همچنین شورای هماهنگی اعتراضان پرستاران نوشت: «ما پرستاران که شیره جان‌مان در محیط‌های جهنمی کار در بیمارستان‌ها مکیده می‌شود و با اندک مزدی به بیگاری وا داشته می‌شویم در روز جهانی کارگر اعلام می‌کنیم: دیگر به بردگی تن نخواهیم داد.»
«اصلاح تعرفه‌گذاری و ثبت خدمات پرستاری به نام پرستاران، حذف اضافه‌کار اجباری و تصحیح حق‌الزحمه مربوط به اضافه‌کاری» از مطالبات مطرح شده از سوی این شورا است.
کانال تلگرام «منشور آزادی، رفاه، برابری» هم در بیانیه‌ای با اشاره به شرایط سیاسی - اقتصادی جامعه ایران در بیش از یک سده اخیر، وضعیت کارگران و «جنبش زن - زندگی - آزادی» در ایران نوشت: «جنبش کارگری نه تنها باید در مقاومت کنونیِ زنان، به ویژه دختران شجاع در برابر سرکوب وحشیانه جمهوری اسلامی فعالانه شرکت کند بلکه باید پرچم این جنبش را به دست گیرد و با سازمان‌یابی شورایی از موضع ضدسرمایه‌داری با استبداد دینیِ حاکم مبارزه کند و خواست‌های مردم یعنی آزادی، رفاه، و برابری را متحقق سازد.»
