جاها دوکوریک، زن جوان مسلمانی از گامبیا که اینک ساکن آمریکاست، در نوزادی ختنه شده و در خردسالی ازدواج کرده، و می گوید فکر نمی کنم تجربیات تلخ و دردآور من به دستورات اسلامی ربط داشته باشد.
اما ختنه دختران هنوز هم در بیش از ۲۰ کشور در آفریقا، خاورمیانه و آسیا رایج است.
جاها یکی از نه زن فعال حقوق زنان است که شهامت به خرج داده و در فیلم مستندی با عنوان «دفتر خاطرات ناموسی» شرح وحشت آور آنچه را که در فرهنگ آنها تابوست و حرف زدن درباره اش قدغن است، به زبان آورده است. فیلم «دفتر خاطرات ناموسی» که به تازگی اکران شده، حاصل تلاش مشترک ۳۰ گروه فعال حقوق زنان است که از این سنت خشونت آمیز و راز مگو علناً حرف می زند.
همان طور که فیلم نشان می دهد، هر سال هزاران زن و دختر به اجبار به ختنه، ازدواج های ناخواسته، حمله و حتی قتل های توجیه شده تحت نام بی مسمای «حفظ شرف و ناموس خانواده و قبیله» تن می دهند. زنانی که این مستند بر محور خاطرات آنها می گردد، از مدافعان حقوق زنان هستند و پیشینه شان به کشورهای عمدتاً مسلمان برمی گردد. این فیلم همچنین حامی و مروج «قانون بین المللی منع خشونت علیه زنان» است.
جاها می گوید فکر نکنید این رسم مال گوشه های پرت افتاده دنیاست: «در کشوری که از همه جای دنیا مهاجر دارد، هر کسی رسم و رسوم کشورش را با خودش می آورد؛ و همین جا (در آمریکا) هم همین رسوم را درباره دخترانشان اجرا می کنند.
نباید به زبان بیاید
به گفته جاها، هرکجای دنیا که باشید، راه دگرگون کردن این رفتارها، آگاهی دادن و کشاندن پای مردم و نهادهای دولتی به ماجراست. او می گوید خدمات حمایتی برای دخترانی که قربانی این سنت های مخرب هستند، آنها را امیدوار می کند و آنها می فهمند که کسانی هستند که به وضع آنها توجه دارند.
«دفتر خاطرات ناموسی»، فراتر از یک فیلم مستند، جنبشی است برای توجه دادن به مردم سراسر دنیا در این باره. کارگردان فیلم می گوید:
«دلمان می خواهد که فیلم به همه زبانهای مورد استفاده در دنیای اسلام ترجمه و اکران شود. تا به حال آن را به عربی، فارسی و اردو ترجمه کرده ایم و امیدواریم در کشورهای هر چه بیشتری اکران شود. در آمریکا هم که می تواند پناهگاهی برای دختران و زنانی باشد که در معرض این خطرند، کمک مالی جمع می کنیم تا برای این زنان خط پیام و کمک راه بیاندازیم.
سازندگان «دفتر خاطرات ناموسی» امیدوارند این مستند کمک کند تا عده بیشتری سکوت خود را بشکنند و درباره مسأله خشونت علیه زنان به دیالوگ بنشینند – آنها می گویند این نخستین گام در راه ترویج دگرگونی است.
اما ختنه دختران هنوز هم در بیش از ۲۰ کشور در آفریقا، خاورمیانه و آسیا رایج است.
جاها یکی از نه زن فعال حقوق زنان است که شهامت به خرج داده و در فیلم مستندی با عنوان «دفتر خاطرات ناموسی» شرح وحشت آور آنچه را که در فرهنگ آنها تابوست و حرف زدن درباره اش قدغن است، به زبان آورده است. فیلم «دفتر خاطرات ناموسی» که به تازگی اکران شده، حاصل تلاش مشترک ۳۰ گروه فعال حقوق زنان است که از این سنت خشونت آمیز و راز مگو علناً حرف می زند.
همان طور که فیلم نشان می دهد، هر سال هزاران زن و دختر به اجبار به ختنه، ازدواج های ناخواسته، حمله و حتی قتل های توجیه شده تحت نام بی مسمای «حفظ شرف و ناموس خانواده و قبیله» تن می دهند. زنانی که این مستند بر محور خاطرات آنها می گردد، از مدافعان حقوق زنان هستند و پیشینه شان به کشورهای عمدتاً مسلمان برمی گردد. این فیلم همچنین حامی و مروج «قانون بین المللی منع خشونت علیه زنان» است.
جاها می گوید فکر نکنید این رسم مال گوشه های پرت افتاده دنیاست: «در کشوری که از همه جای دنیا مهاجر دارد، هر کسی رسم و رسوم کشورش را با خودش می آورد؛ و همین جا (در آمریکا) هم همین رسوم را درباره دخترانشان اجرا می کنند.
نباید به زبان بیاید
به گفته جاها، هرکجای دنیا که باشید، راه دگرگون کردن این رفتارها، آگاهی دادن و کشاندن پای مردم و نهادهای دولتی به ماجراست. او می گوید خدمات حمایتی برای دخترانی که قربانی این سنت های مخرب هستند، آنها را امیدوار می کند و آنها می فهمند که کسانی هستند که به وضع آنها توجه دارند.
«دفتر خاطرات ناموسی»، فراتر از یک فیلم مستند، جنبشی است برای توجه دادن به مردم سراسر دنیا در این باره. کارگردان فیلم می گوید:
«دلمان می خواهد که فیلم به همه زبانهای مورد استفاده در دنیای اسلام ترجمه و اکران شود. تا به حال آن را به عربی، فارسی و اردو ترجمه کرده ایم و امیدواریم در کشورهای هر چه بیشتری اکران شود. در آمریکا هم که می تواند پناهگاهی برای دختران و زنانی باشد که در معرض این خطرند، کمک مالی جمع می کنیم تا برای این زنان خط پیام و کمک راه بیاندازیم.
سازندگان «دفتر خاطرات ناموسی» امیدوارند این مستند کمک کند تا عده بیشتری سکوت خود را بشکنند و درباره مسأله خشونت علیه زنان به دیالوگ بنشینند – آنها می گویند این نخستین گام در راه ترویج دگرگونی است.
