یک فیلم مستند تازه، مبارزات فعالان حقوق بشر را در راه پایان دادن به عمل ختنه زنان، یک سنت دیرینه و خشونت بار که هنوز هم هر ساله بر روی میلیون ها زن و دختر جوان درآفریقا انجام می شود، نشان می دهد. فعالان حقوق بشری به ختنه زنان که به نام FGM یا بریدن آلت تناسلی زنان نیز شناخته می شود، به عنوان عملی در راه نقض حقوق اصلی انسانی نگاه می کنند. یکی از دلایل عمده این ناقص سازی جنسی زنان، کنترل یا کم کردن میل جنسی در آنان است. در بسیاری موارد عمل ختنه بر روی زنان موجب مرگ آن ها می شود و در مواردی دیگرآنان را ناقص العضو و مادام العمر دچار درد و ناتوانی می کند.
آگنس پاریو، یک فعال ضد ختنه زنان در کشورکنیا می گوید: «من ۱۴ساله بودم که آلت تناسلی مرا بریدند. در آن زمان من کوشیدم جلوی این کار را بگیرم. اطرافیانم مرا بزدل و ترسو خواندند. فشارهای زیادی از داخل جامعه و در میان دوستان نزدیکم وجود داشت که باعث می شد من بخواهم به آنان ثابت کنم که ترسو نیستم. اما من این عمل را نفرت انگیز یافتم. تمام سال های بعد این نفرت با من رشد کرد و بزرگ تر شد و تصمیم گرفتم نگذارم هرگز این عمل روی دختر من یا هر کسی که به حرف من توجه دارد انجام شود.
فعالیت های پاریو و همراهان او که در سومالی، تانزانیا، برکینا فاسو و مالی تحت عنوان «خیزش آفریقا» از یک دهکده به دهکده دیگری می روند و زنان و دختران را در مورد ناقص سازی جنسی زنان آگاه می کنند، یک جنبش مردمی است. جنبشی برای پایان بخشیدن به بریدن آلت تناسلی زنان که توسط «پائولا هردیا» برای به دست آوردن حقوق برابر و پیشبرد موارد حقوق بشری در آفریقا پایه ریزی شده است.
نخستین صحنه فیلم تازه ختنه زنان درآفریقا با داستان غم انگیزدختر ۱۴ ساله ای به نام «ماری سولیو» آغاز می شود که روز ختنه شدن خود را به یاد می آورد: «پدرم تصمیم گرفت مرا شوهر بدهد. من مخالفت کردم و گفتم می خواهم به درس خواندن ادامه بدهم. آن ها مرا کتک زدند. بعد تمام لباس هایم را در آوردند و مرا لخت و عریان کتک زدند. من سعی کردم فرار کنم اما آن ها بالاخره مرا پیدا کردند. من آنجا در میان جنگل مدت ها گریه کردم. اما کسی آنجا نبود. جایی هم نداشتم که به آنجا پناه ببرم. آن ها مرا پیدا کردند و با کتک به خانه شوهر فرستادند.»
بیش از۱۰۰ میلیون زن و دختر جوان تا کنون در کشورهای آفریقایی ختنه شده اند. عملی که موجب بریدن بخش عمده ای از آلت تناسلی این زنان می شود. گاه این بریدن آلت باعث تنگ کردن مجرای مهبل با ایجاد یک مهر و موم پوششی می شود که فقط یک مجرای کوچک برای ادرار و قاعدگی باز می گذارد و نزدیکی جنسی و زایمان را برای این زنان به شدت دردناک و گاه حتی کشنده می کند. عمل بریدن آلت تناسلی در زنان گاه باعث خونریزی های شدیدی می شود و مرگ آنی یا دردهای مزمن به همراه می آورد. بنا برگفته پزشکان، ختنه زنان موجب پیدایش دردهای روحی چند جانبه ای نیز می شود.
بسیاری از فعالان حقوق بشری در مبارزات خود علیه ختنه زنان خاطر نشان ساخته اند که این سنت کهن در بسیاری از کشورهای اسلامی رایج نیست و در قرآن نیزچیزی در ارتباط با آن نوشته نشده است. در سومالی، جایی که بیشتر دختران در سن ۸ سالگی ختنه می شوند، فیلم یک فعال حقوق بشری ضد ختنه به نام «حوا محمد» را نشان می دهد که از یک کلاس درس درمدرسه ای دیدار می کند. او به دختران خردسال حاضر در کلاس می گوید خداوند اعضای تناسلی زنانه را برای دلیل خاصی خلق کرده است بنا بر این بریدن آن نمی تواند کار درستی باشد: «انگار که بخواهیم در کارخدا دست ببریم و چیزی را که او به ما داده است، نابود کنیم.»
بخش دیگری از این فعالیت ها، ایجاد ارتباط با کسانی است که این عمل ختنه را بر روی زنان و دختران انجام می دهند. کسانی که اغلب از میان زنان بی سواد در دهات و قریات مختلف برخاسته اند. این فعالان به ختنه کنندگان می آموزند که عمل بریدن آلت تناسلی یک زن دیگر توسط آن ها کار اشتباهی است و سپس به این زنان کمک می کنند که مشاغل دیگری را برای امرار معاش خود پیدا کنند.
درسال ۲۰۰۰، دو دختر نوجوان، دو خواهر به نام های ادنا و بئاتریس کاندی مطلع شدند که پدرشان قصد دارد تا به زودی آنان را وادار به ختنه شدن کند. این دو دختر از مرکز حقوق بشر و دموکراسی تقاضای کمک کردند. وکیل حقوق بشری این مرکز توانست از طرق قانونی جلوی انجام عمل بریدن آلت تناسلی این دو دختر جوان را بگیرد.
بئاتریس رو به دوربین می گوید: «در ابتدا پدرم خیلی با ما عصبانی بود چون ما او را به دادگاه کشیدیم. این نخستین بار بود که چنین اتفاقی در کنیا می افتاد. در واقع با این کار تاریخ ساز و بردن پدرمان به دادگاه توانستیم جلوی ختنه شدن خودمان را بگیریم.»
هرچند دولت کنیا ختنه دختران زیر ۱۸ سال را ممنوع ساخته است اما هنوز هم این عمل به طورگسترده ای در سراسر این کشورانجام می شود. آگنس پریو که عضو قبیله ای به نام «ماسائی» است، اخیرا خانه امنی برای دختران و زنان جوان تاسیس کرده است. جایی که او در آن به این دختران و زنان آموزش هایی در ارتباط با آداب و سنن قدیمی می دهد تا آن ها را هرچه بیشتر برای زندگی در جامعه آماده کند. او هم چنین ساکنان دهات و شهرهای کوچک ازجمله زنان، دختران و والدین آنان را از قوانین مختلف مطلع می سازد: «ما به آن ها می گوییم آیا می دانید که با ختنه کردن دختر زیر سن قانونی، شما قانون شکنی می کنید؟ به آن ها می گوییم شکستن قانون به این صورت شما را به زندان می اندازد. برخی اوقات به آن ها می گوییم، می دانید که هنگام ختنه کردن شما دستتان را به خون بدن فرد دیگری آلوده می کنید و ممکن است این فرد حامل میکروب بیماری های کشنده ای ازقبیل ایدز باشد وشما را هم آلوده کند؟»
پریو که اخیرا برای تبلیغات فیلم مستند ختنه زنان در نیویورک به سرمی برد می گوید هنگامی که برای اولین بار درمخالفت با ختنه زنان به فعالیت پرداخت اغلب مردم او را دیوانه خطاب می کردند. شوهر پریو نیز پس از آنکه او را نابودکننده آداب و رسوم فرهنگی کشورشان خواند او را ترک کرد و پریو مجبورشد چهار فرزند خود را به تنهایی بزرگ کند: «دراوائل کار، این فعالیت ها برای من خطر جانی هم به همراه داشت. من موجب خشم بسیاری از افرادی شده بودم که می کوشیدند صدای مرا خفه کنند تا اعتقادات عمیق فرهنگی که ریشه در قرن ها دارد را حفظ کنند. به نظرآن ها من دیوانه بودم که درباره اعضای تناسلی زنان در ملاء عام صحبت می کردم. مسئله ای که به نوعی «تابو» بود.»
اما امروز مسئله ختنه زنان و صحبت درباره آن دیگر یک «تابو» محسوب نمی شود: «امروزه همه درباره آن صحبت می کنند. بدون هیچ ترس و واهمه ای. همین مسئله باعث شده است که ما بتوانیم قدم های بیشتری به جلو برداریم و من می دانم درجنگی که در پیش دارم موفق خواهم شد.»