دانشمندان به دنبال آن هستند که از ماده شیمیایی موجود در پوسته خرچنگ و شاه‌میگو برای ساخت باتری‌ها تجدیدپذیر و دوام بیشتر آنها استفاده کنند.
به گزارش گاردین، لیانگبینگ هو مدیر مرکز نوآوری مواد دانشگاه مریلند، و نویسنده ارشد پژوهش، می‌گوید که به نظر آنها «هم زیست‌تجزیه‌پذیری مواد یا تاثیرات زیست‌محیطی آنها و هم عملکرد باتری‌ها، برای محصولی که امکان سودآوری دارد، مهم است.»
تجزیه مواد شیمیایی مورد استفاده در باتری‌های معمولی مثل لیتیوم-یون ممکن است صدها یا هزاران سال طول بکشد. این مواد شیمیایی نیز اغلب خورنده و قابل اشتعال هستند. در برخی موارد باتری‌های ابزارهای الکتریکی مصرف‌کنندگان در هواپیماها شعله‌ور شده یا باعث آتش‌سوزی در چاله‌های زباله و مراکز بازیافت شده است.
پوسته بیرونی سخت‌پوستان مثل خرچنگ، میگو، و شاه‌میگو از سلول‌های حاوی «کیتین»، نوعی پلی ساکارید که پوسته آنها را سخت و مقاوم می کند ساخته شده است.
به گفته پژوهشگران، از طریق پردازش شیمیایی و افزودن محلول آبی اسید استیک به کیتین، می‌توان از آن به عنوان الکترولیت باتری استفاده کرد. الکترولیت مایع، خمیر، یا ژل درونی باتری است که به یون ها - مولکول‌های باردار - کمک می کند تا از یک سر به سر دیگر باتری حرکت کرده و انرژی را در باتری ذخیره کند.
هو و گروه پژوهشی او، با ترکیب این ماده با «روی» که یک فلز طبیعی است، و از آن به طور فزاینده‌ای برای ساختن باتری‌های ارزان و ایمن استفاده می شود، توانستند یک باتری تجدیدپذیر بسازند.
این باتری حتی پس از ۴۰۰ ساعت مصرف، ۹۷ درصد بازدهی الکتریکی دارد.
نتایج این پژوهش در ژورنال علمی «ماده» Matter منتشر شده است.
