همزمان با نبود نظارت دقیق و اصولی دولت جمهوری اسلامی بر ایمنی کارگاه‌ها، خشکسالی و رکود شدید اقتصادی نیز موجب تغییر کاربری برخی کارگاه‌ها و ناایمن‌تر شدن آنها شده، تا آنجا که باغی زراعی در رفسنجان تبدیل به «زغال‌سازی» و موجب مرگ یک کارگر در کوره آن شده است.
به گزارش خبرگزاری «ایلنا»، حوالی ساعت ۱۶ روز گذشته (سه‌شنبه دوازدهم دی‌ماه) یک کارگر حین کار در کارگاه زغال‌سازی اطراف روستای «بید راویز» شهرستان رفسنجان استان کرمان، بر اثر «سقوط در کوره زغال» دچار حادثه شد.
بر اساس این گزارش، گروه‌های امداد و نجات پس از چند ساعت تلاش، تنها توانستند پیکر بی‌جان این کارگر را از درون کوره خارج کنند.
با وجود هشدارهای بین‌المللی و آمارهای بالای تلفات کارگاهی در ایران، همچنان این حوزه از نظارت پایین دولتی برای جلوگیری از کاهش «حوادث کار» برخوردار است.
احسان سهرابی، فعال کارگری یازدهم مهرماه اقدامات مقامات جمهوری اسلامی در ارتباط با امنیت محیط‌های کاری را نمایشی دانسته و گفته بود: با «مقاوله‌نامه» دولتی، نمی‌توان مانعِ مرگِ کارگران شد و «حوادث در بنگاه‌های تولیدی کاهش نیافته است.»
این فعال کارگری همچنین اعلام کرده بود که «حوادث در بنگاه‌های تولیدی کاهش نیافته» و در ارتباط با علت آن نیز گفت که «زمینه بروز این حوادث همچنان وجود دارد.» او تاکید کرد که تنها «تعداد ناچیزی» از حوادث کارگاهی «رسانه‌ای می‌شوند» و بسیاری از حوادث «حتی در آمار رسمی هم نمی‌آیند.»
از سوی دیگر، خشکسالی و رکود شدید اقتصادی ناشی از ناکارآمدی مدیریت کشور، سبب تعطیلی بسیاری از بنگاه‌ها و یا تغییر کاربری غیراصولی برخی کارگاه‌ها و تشدید خطرآفرینی برای بخش نیروی کار شده است.
در همین راستا، بر پایه گزارش خبرگزاری «ایلنا»، طی سال‌های اخیر به دلیل خشکسالی، «برخی کشاورزان و باغداران باغات پسته منطقه رفسنجان به تولید زغال روی آورده‌اند.»
رکود تورمی شدید ناشی از سیاست‌های غلط اقتصادی دولت‌های جمهوری اسلامی، طی سال‌های اخیر موجب ورشکستگی بسیاری از صاحبان مشاغل خرد، کشاورزان، باغداران، دامداران و صاحبان کارگاه‌های تولیدی کوچک شده است.
نبود نظارت نهاد دولتی متولی یا مجموعه صنفی بر این تغییر کاربری‌ها، آموزش ندیدن نیروهای کار، در اختیار قرار ندادن لوازم ایمنی از سوی کارفرمایان و غیراستاندارد بودن کارگاه‌ها نیز موجب افزایش حوادث کاری شده است.
در این حال، به‌سبب جلوگیری از فعالیت رسمی سندیکاها و اتحادیه‌های کارگری مستقل در ایران طی چهار دهه گذشته تاکنون، نظارت دقیق و پاسخگویی مشخصی در ارتباط با وضعیت قراردادهای کاری، ایمنی و سلامت کارگران در کارگاه‌ها، وجود ندارد.
