به گزارش سایت کلمه که به میرحسین موسوی نزدیک است، فعال برجسته دانشجویی و سخنگوی سازمان دانش آموختگان ایران (ادوار تحکیم وحدت) بعد از ظهر روز پنجشنبه ۲۲ اسفندماه از زندان اوین آزاد شد.
عبدالله مومنی که در انتخابات سال ۱۳۸۸ ریاست ستاد شهروند آزاد مهدی کروبی را برعهده داشت ، روز ۳۰ خرداد ۱۳۸۸ در محل این ستاد انتخاباتی بازداشت و زندانی شده بود. بازداشت مومنی به گفته شاهدان عینی با ضرب و شتم شدید او همراه بود.
سایت کلمه نوشته است آزادی عبدالله مومنی یک روز زودتر از معمول و به صورت غافل گیرانه انجام شده که احتمالا برای جلوگیری از تجمع در برابر زندان اوین بوده است.
عبئدالله مومنی در پنجمین دادگاه علنی رویدادهای پس از انتخابات پرجنجال سال ۱۳۸۸، که به پیروزی شبهه انگیز محمود احمدی نژاد منجر شد، توسط قاضی ابوالقاسم صلواتی محاکمه و به ۶ سال حبس و ۲ سال حبس تعلیقی قابل اجرا محکوم شد. این حکم در دادگاه تجدید نظر به پنج سال حبس تعزیری تقلیل یافت.
به نوشته کلمه، عبدالله مومنی در سراسر مدت زندان هیچ گاه به مرخصی نرفت و به مدت بیش از یک صد روز در سلول های انفرادی بند ۲۰۹ و ۲۴۰ اطلاعات اسیر بود. او همچنین به مدت ۶۰ روز نیز به خاطر چندین نوبت اعتصاب غذا در بند انفرادی سازمان زندان ها محبوس بود.
شکنجه بی سابقه و نامه به رهبری
عبدالله مومنی در تابستان ۱۳۸۹ ، یک سال پس از دستگیری، نامه ای از زندان برای آیت الله خامنه ای نوشت و در آن از شکنجه های وحشتناک و بی سابقه بازجویان پرده برداشت. او بر اثر شکنجه و وضعیت طاقت فرسای زندان بخشی از شنوایی خود را از دست داد و به بیماری های گوناگون مبتلا شد. افشا گری های او در این نامه تکان دهنده – که در سایت های خبری منتشر شد- علت فشار ها و محرومیت های او در زندان ارزیابی می شود.
حبس در قبر
رقیه مومنی دخترخوانده عبدالله مومنی که حدود دوماه پس از دستگیری عمو و پدرخوانده اش به ملاقات او رفته بود، در نامه ای به رهبر جمهوری اسلامی نوشته بود:« وضعیت روحی او را چنان نابسامان دیدم که تکرار آن صحنه در آینده مرا وحشت زده خواهد نمود. عمویم عبدالله مومنی قادر به تکلم نبود و تعادل خود را کاملا از دست داده بود.»
رقیه مومنی که پدرش را در جنگ ایران و عراق از دست داده است، نوشته بود که پدر خوانده اش «درسلولی شبیه قبر» در حبس انفرادی بوده است. همسر مومنی نیز گفته بود که او در همان مدت کوتاه بیش از ۲۰ کیلو وزن کم کرده و تعادل جسمی و روانی اش را ازدست داده بوده است.
به گفته فعالان عبدالله مومنی تا مدت ها پس از بازداشت در اختیار سپاه پاسداران بوده است.
شکنجه و اعتراف
عبدالله مومنی در نامه به رهبر جمهوری اسلامی درباره انگیزه خود برای نوشتن نامه گفته بود وقتی در زندان شنید که در سخنرانی نماز عید فطر آقای خامنه ای گفته است «اعتراف و اقرار هر متهم دردادگاه و درمقابل دوربین ها و بینندگان میلیونی شرعاً، عرفاً و عقلاً حجت، مسموع و نافذ است»، تصمیم به نوشتن این نامه گرفت. او نوشته است:«قصد کردم طی این نامه شکنجه ها و رفتارهای غیرقانونی و غیرشرعی رفته بر خودم را شرح دهم تا به این پرسش پاسخ جدی داده شود که آیا اعترافاتی که از طریق چنین شیوه های غیرانسانی و غیراخلاقی اخذ می شود نیز از نظر شما معتبر است یا خیر».
عبدالله مومنی در این نامه از ضرب و جرح شدید، هتاکی و فحاشی، خفه کردن تا حد بیهوشی، فروکردن و نگاه داشتن سر در در کاسه توالت، ۸۶ روز حبس در سلولی انفرادی با ابعاد ۱/۶۰ در ۲/۲۰ متری، تهدید مکرر به اعدام، تهدید به آزار و تجاوز جنسی، بی خوابی های مکرر، ایستادن بر روی یک پا، تهدید به اعدام، واداشتن به اعترافات به انحراف های اخلاقی، خوراندن برگه های بازجویی به وی، وادار شدن به تمرین اعترافات ساختگی قبل از جلسه دادگاه، عدم استقلال کامل قاضی پرونده و دیگر مقام های قضایی، و نفوذ کامل مقام ها و بازجوهای اطلاعاتی بر پرونده او که ماهیت سیاسی دادگاه او را نشان می داد، سخن گفته بود.
او دراین نامه اعلام کرده بود که همه اظهاراتش در دادگاه از شدت فشار تحمل ناپذیر بازجویان و صرفا روخوانی بوده و آن سخنان را بیان اعتقاد خود نمی داند.
به نوشته رقیه مومنی، عبدالله مومنی پس از شهادت برادرش در جبهه، در هفده سالگی به خواست پدر و مادر باهمسر برادرش ازدواج کرد تا از دختر آنان سرپرستی کند.
عبدالله مومنی که در انتخابات سال ۱۳۸۸ ریاست ستاد شهروند آزاد مهدی کروبی را برعهده داشت ، روز ۳۰ خرداد ۱۳۸۸ در محل این ستاد انتخاباتی بازداشت و زندانی شده بود. بازداشت مومنی به گفته شاهدان عینی با ضرب و شتم شدید او همراه بود.
سایت کلمه نوشته است آزادی عبدالله مومنی یک روز زودتر از معمول و به صورت غافل گیرانه انجام شده که احتمالا برای جلوگیری از تجمع در برابر زندان اوین بوده است.
عبئدالله مومنی در پنجمین دادگاه علنی رویدادهای پس از انتخابات پرجنجال سال ۱۳۸۸، که به پیروزی شبهه انگیز محمود احمدی نژاد منجر شد، توسط قاضی ابوالقاسم صلواتی محاکمه و به ۶ سال حبس و ۲ سال حبس تعلیقی قابل اجرا محکوم شد. این حکم در دادگاه تجدید نظر به پنج سال حبس تعزیری تقلیل یافت.
به نوشته کلمه، عبدالله مومنی در سراسر مدت زندان هیچ گاه به مرخصی نرفت و به مدت بیش از یک صد روز در سلول های انفرادی بند ۲۰۹ و ۲۴۰ اطلاعات اسیر بود. او همچنین به مدت ۶۰ روز نیز به خاطر چندین نوبت اعتصاب غذا در بند انفرادی سازمان زندان ها محبوس بود.
شکنجه بی سابقه و نامه به رهبری
عبدالله مومنی در تابستان ۱۳۸۹ ، یک سال پس از دستگیری، نامه ای از زندان برای آیت الله خامنه ای نوشت و در آن از شکنجه های وحشتناک و بی سابقه بازجویان پرده برداشت. او بر اثر شکنجه و وضعیت طاقت فرسای زندان بخشی از شنوایی خود را از دست داد و به بیماری های گوناگون مبتلا شد. افشا گری های او در این نامه تکان دهنده – که در سایت های خبری منتشر شد- علت فشار ها و محرومیت های او در زندان ارزیابی می شود.
حبس در قبر
رقیه مومنی دخترخوانده عبدالله مومنی که حدود دوماه پس از دستگیری عمو و پدرخوانده اش به ملاقات او رفته بود، در نامه ای به رهبر جمهوری اسلامی نوشته بود:« وضعیت روحی او را چنان نابسامان دیدم که تکرار آن صحنه در آینده مرا وحشت زده خواهد نمود. عمویم عبدالله مومنی قادر به تکلم نبود و تعادل خود را کاملا از دست داده بود.»
رقیه مومنی که پدرش را در جنگ ایران و عراق از دست داده است، نوشته بود که پدر خوانده اش «درسلولی شبیه قبر» در حبس انفرادی بوده است. همسر مومنی نیز گفته بود که او در همان مدت کوتاه بیش از ۲۰ کیلو وزن کم کرده و تعادل جسمی و روانی اش را ازدست داده بوده است.
به گفته فعالان عبدالله مومنی تا مدت ها پس از بازداشت در اختیار سپاه پاسداران بوده است.
شکنجه و اعتراف
عبدالله مومنی در نامه به رهبر جمهوری اسلامی درباره انگیزه خود برای نوشتن نامه گفته بود وقتی در زندان شنید که در سخنرانی نماز عید فطر آقای خامنه ای گفته است «اعتراف و اقرار هر متهم دردادگاه و درمقابل دوربین ها و بینندگان میلیونی شرعاً، عرفاً و عقلاً حجت، مسموع و نافذ است»، تصمیم به نوشتن این نامه گرفت. او نوشته است:«قصد کردم طی این نامه شکنجه ها و رفتارهای غیرقانونی و غیرشرعی رفته بر خودم را شرح دهم تا به این پرسش پاسخ جدی داده شود که آیا اعترافاتی که از طریق چنین شیوه های غیرانسانی و غیراخلاقی اخذ می شود نیز از نظر شما معتبر است یا خیر».
عبدالله مومنی در این نامه از ضرب و جرح شدید، هتاکی و فحاشی، خفه کردن تا حد بیهوشی، فروکردن و نگاه داشتن سر در در کاسه توالت، ۸۶ روز حبس در سلولی انفرادی با ابعاد ۱/۶۰ در ۲/۲۰ متری، تهدید مکرر به اعدام، تهدید به آزار و تجاوز جنسی، بی خوابی های مکرر، ایستادن بر روی یک پا، تهدید به اعدام، واداشتن به اعترافات به انحراف های اخلاقی، خوراندن برگه های بازجویی به وی، وادار شدن به تمرین اعترافات ساختگی قبل از جلسه دادگاه، عدم استقلال کامل قاضی پرونده و دیگر مقام های قضایی، و نفوذ کامل مقام ها و بازجوهای اطلاعاتی بر پرونده او که ماهیت سیاسی دادگاه او را نشان می داد، سخن گفته بود.
او دراین نامه اعلام کرده بود که همه اظهاراتش در دادگاه از شدت فشار تحمل ناپذیر بازجویان و صرفا روخوانی بوده و آن سخنان را بیان اعتقاد خود نمی داند.
به نوشته رقیه مومنی، عبدالله مومنی پس از شهادت برادرش در جبهه، در هفده سالگی به خواست پدر و مادر باهمسر برادرش ازدواج کرد تا از دختر آنان سرپرستی کند.
