مایکل روبن، پژوهشگر «انستیتو آمریکن اینترپرایز» و مقام پیشین وزارت دفاع ایالات متحده، در یادداشتی در نشریه «واشنگتن اگزمنر» با اشاره به نامه تازه آنتونی بلینکن، وزیر خارجه آمریکا، به اشرف غنی، رئیس جمهور افغانستان، درباره راه های پیش رو در روند صلح افغانستان و پیش نویس طرح صلحی که زلمای خلیل زاد، نماینده ویژه ایالات متحده در امور افغانستان، به دولت افغانستان و طالبان ارائه داده، نوشته است این اقدامات از ساده اندیشی در برابر تروریست های اسلامگرا حکایت دارد.
روبن می گوید این ساده اندیشی حتی از برنامه پرزیدنت باراک اوباما و جان کری برای توانمند سازی ایران فراتر می رود.
بلینکن برگزاری یک کنفرانس بین المللی را پیشنهاد داده است که بلافاصله دولت منتخب افغانستان را از مشروعیت می اندازد. او به دنبال تحمیل راه حلی است که کنترل موثر دولت افغانستان را به طالبان واگذار می کند. او سپس ترکیه، دولتی که موجب قدرت گرفتن داعش شد، را میانجی اصلی میان کابل و طالبان معرفی کرده است. وزیر خارجه آمریکا در آخر به رهبران منتخب افغانستان اطمینان داده که آمریکا در پی کاهش خشونت در افغانستان است.
آن چه خلیل زاد به نیابت از بلینکن و پرزیدنت بایدن ارائه داده است یک شورای عالی مذهبی است که طالبان می تواند هفت آن عضو آن را تعیین کند. این شورا سپس نقش دیوان عالی را ایفا خواهد کرد و درباره مشروعیت هر قانون مصوب دولت نظر خواهد داد. هر چند دولت کنونی می تواند هفت عضو دیگر شورا و رئیس جمهور عضو مضاعفی را منصوب کنند، چنین اقدامی صحنه را برای ترور مخالفان طالبان آماده می کند. پیشنهاد خلیل زاد حتی احتمال انحلال مجلس را به پیش می کشد. مشکل این است که هیچ تضمینی نیست شورای صلح از قدرت دست بردارد.
آیت الله خمینی هم پیش از انقلاب ایران به دفعات به دیپلمات های ساده لوح اطمینان داد که علاقه ای به حفظ قدرت شخصی ندارد. در واقع، بایدن و بلینکن می کوشند نظام میانه رو جمهوری افغانستان را با نسخه سنی از حکومت مذهبی ایران جایگزین کند.
طی یک سال گذشته موارد متعددی از نقض توافق صلح ایالات متحده با طالبان رخ داد که خلیل زاد و پرزیدنت ترامپ به آن بی اعتنایی کردند و طالبان کماکان به پناه دادن به القاعده ادامه می دهد.
در صورت پیشبرد توافق صلح و پیوستن طالبان به یک دولت انتقالی، اعضای طالبان بخشی از سرویس دیپلماتیک افغانستان خواهند شد. این امر یک گروه بسیار نزدیک به القاعده را با امتیازهای ناشی از مصونیت های دیپلماتیک نه تنها به قلب واشنگتن بلکه به نیویورک مقر سازمان ملل متحد خواهد آورد.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
در همین مورد، یک دیدگاه دیگر را نیز بخوانید:
