خلاصه‌ای از مقاله افرایم کام و تسوی ماگن در روزنامه جروزالم پست
پرواز بمب افکن های روسیه از پایگاه شکاری همدان بیش از هر چیز دلایل عملیاتی داشته است: اگر بمب افکن های غول آسای دور برد «توپولف ۲۲» برای حمله به نیروهای مخالف بشار اسد در سوریه از پایگاه خود در موزدوک در اوستیای شمالی در جنوب روسیه استفاده کنند تنها می توانند ۵ تا ۸ تن بمب حمل کنند. اما در صورت حمله از پایگاه همدان وزن بمب ها می تواند تا ۲۲ تن افزایش بیابد. جت های جنگی «سوخوی ۳۴» هم بدون سوخت گیری در بین راه اساسا نمی توانند از روسیه به سوریه برسند.
استفاده روس ها از پایگاه هوایی حمیمیم در جنوب شرقی شهر لاذقیه در سوریه هم محدود به یک سال اخیر است.
استفاده از پایگاه هوایی نوژه در همدان، در عین حال، می تواند به دلیل تضعیف موقعیت نیروهای بشار اسد در حلب و نیاز به یک واکنش فوری رخ داده باشد. این امر می تواند همچنین نتیجه فشارهای تهران بر مسکو به دلیل افزایش تلفات سپاه پاسداران در سوریه باشد.
هر چند گفته شد که عملیات روسیه از همدان عجالتا پایان گرفته است، اما روابط تهران و مسکو طی پنج سال گذشته به شکل قابل توجهی گسترش یافته است. دو کشور به آمریکا پیام تشکیل یک ائتلاف نظامی منطقه ای قدرتمند را می فرستند. ولادمیر پوتین پاییز امسال بار دیگر به ایران سفر می کند.
مقام های آمریکا سعی کردند نشان دهند که از تمایل روسیه برای استفاده از پایگاه هوایی ایران برای حمله به سوریه اطلاع داشتند، اگر چه برای آن ها روشن نبود این اتفاق چه موقع رخ خواهد داد.
ترکیه با توجه به تجدید روابط خود با روسیه ممکن است برای به چالش کشیدن آمریکا بخواهد بازوی سوم ائتلاف نظامی روسیه با ایران بشود. تشکیل چنین مثلثی چالشی برای آمریکا و اسراییل خواهد بود.
با این وجود، از منظر عملیاتی، پرواز هواپیماهای روسی از ایران در نفس خود تاثیری بر اسراییل ندارد، زیرا روسیه در حمله به جهادیون در سوریه با اسراییل منافع مشترک دارد. این امر تداخلی هم با همکاری های نظامی اسراییل و روسیه نخواهد داشت.
اما در نگاهی وسیع تر همکاری نظامی ایران و روسیه در تضاد با منافع اسراییل خواهد بود. ایران مدت ها است در پی خرید عمده تسلیحاتی از روسیه است. اما قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل متحد مسکو را از فروش تسلیحات به تهران منع می کند.
ایران ممکن است از قبول میزبانی هواپیماهای روسی در پی مجاب کردن روسیه به امضای قرارداد تسلیحاتی باشد. نقش روسیه در توسعه برنامه هسته ای ایران را که مورد بحث میان دولت ولادمیر پوتین و دولت حسن روحانی قرار دارد باید در این معادله در نظر داشت.