دومین نشست انستیتو «زنان، صلح و امنیت» دانشگاه جورج تاون شهر واشنگتن، روز هفدهم شهریور به صورت مجازی با عنوان «زنان در خط مقدم، استراتژی‌های تغییر» برگزار شد.
این نشست میزبان نرگس محمدی، نرگس منصوری، و گیتی پورفاضل، سه تن از فعالان حقوق زنان و از امضاکنندگان بیانیه ۱۴، از داخل ایران بود که به راه‌کارهای تغییر وضعیت زنان در ایران پرداختند.
گیتی پورفاضل، حقوق‌دان، یکی از مهمانان ویژه این نشست بود. او که از مرداد ۹۹ زندانی بوده است، به دلیل ابتلا به کرونا در مرخصی به سر می‌برد و به زندان باز خواهد گشت.
خانم پورفاضل در این نشست گفت: «تشکل‌های زنان باید روز به روز بیشتر شود. اکنون تشکل‌هایی مثل مادران صلح داریم که قدم‌های موثری بر می‌دارند و اعتراض می‌کنند و باید مجددا آن ارگان‌ها و سازمان‌هایی که قبلا داشتیم دوباره زنده کنیم.»
او برای نمونه به «اتحادیه زنان حقوق‌دان که شادروان دکتر مهرانگیز منوچهریان راه‌اندازی کرده بود و عضو اتحادیه بین‌المللی زنان حقوق‌دان بود» اشاره کرد و گفت: «ما می‌توانستیم مسائل حقوقی خود، از جمله مواردی که تضییع حقوق زنان بود، را به جامعه جهانی منعکس کنیم. ایشان چون در سازمان ملل دعوت می‌شدند و سخنرانی‌هایی در آن جا به عنوان یک زن ایرانی داشتند، کاربرد زیادی داشت و همین‌ها پایه‌گذاری کرد که زنان متوجه حقوق خودشان بشوند و این‌ها را طلب کنند.»
او تأکید کرد: «حق را باید طلب کرد. آن را همین طور به انسان نمی‌دهند، مگر این که انسان برای حقش مبارزه بکند.»
نرگس محمدی، فعال حقوق کارگری و زنان در این نشست با اشاره به راه‌کارهای موجود در زمینه فعالیت زنان، گفت: «این نقطه قوت جنبش زنان در ایران است که در دوره‌های مختلف راه‌کارهای متنوعی را در پیش گرفته و به دستاوردهای جدی هم رسیده است.»
او برای نمونه به روی آوردن بخش بزرگی از زنان در جنبش‌های اجتماعی دوره‌های مختلف در جامعه ایران به «فعالیت‌های مدنی» اشاره کرد و گفت که زنان از طیف‌های مختلف «در کنار هم توانسته‌اند فصل جدیدی برای ایجاد تغییر در وضعیت زنان را رقم بزنند.»
نرگس منصوری، فعال حقوق کارگری نیز با نام بردن از افرادی چون گیتی پورفاضل، فاطمه سپهری، و شهلا انتصاری، گفت: «ما به سبب وضعیت اسف‌بار جامعه ایران وظیفه ملی و میهنی خود دانستیم که بیانیه‌ای موسوم به بیانیه ۱۴ بانوان کنشگر مدنی ایران را امضا و منتشر کنیم. حکومت دیکتاتور حاکم بر ایران خواست حقوق شهروندی ما را برنتافت و با اقدامی فراقانونی بدون حکم بازداشت توسط نهاد امنیتی سپاه ما را ربود و در مکانی نامعلوم تحت بازجویی‌های طولانی و شکنجه‌های روحی و روانی و نگهداری در سلول انفرادی - که خود مصداق شکنجه است - و حتی تهدید به مرگ، قرار دادند، و با پرونده‌سازی با اتهامات واهی چون اقدام علیه امنیت کشور در بی‌دادگاه انقلاب محکوم و زندانی شدیم.»
شهرزاد سمسار، نازنین بنیادی، مسیح علینژاد، و آزاده پورزند، فعالان حقوق زنان، از دیگر شرکت‌کنندگان این نشست بودند که بر لزوم اتحاد و کمک جامعه جهانی فارغ از گرایش‌های سیاسی، اقتصادی، و اجتماعی با هدف تغییر وضعیت زنان در کشورهایی مانند ایران و افغانستان تأکید کردند.
