دو سال پس از پایان جنگ جهانی دوم و آرام شدن اوضاع در هیروشیما، دانش آموزان این شهر نقاشی‌های چشم گیری از ویرانی‌های حاصل از جنگ کشیدند که بعدها موضوع یک فیلم مستند با نام "تصاویر یک مدرسه هیروشیما" شد که شیزومی شیگتو مانال، شهروند آمریکایی متولد هیروشیما به روی اکران برد.
شیزومی در توصیف مشاهدات خود می‌گوید: ساختمان مدرسه تقریباً سالم مانده بود، اما درون اتاق‌ها پر از چوب و تخته بود، داخل ساختمان کاملاً ویران شده بود.
داستان از کلیسای All Souls در واشنگتن آغاز می‌شود که پس از بمباران شهر هیروشیما، برای کودکان وسائل لازم مدرسه می فرستد؛ و کودکان نیز برای سپاسگزاری نقاشی‌های خود را برای کلیسا می‌فرستند که سال‌ها در زیر زمین کلیسا نگهداری شده و تقریباً از یاد رفته بودند.
این کودکان دانش آموز با تخلیه هیروشیما از جنگ جان سالم بدر برده بودند و وقتی شیزومی، که درصدد تهیه مستند خود بود با این دانش آموزان گفتگو می‌کرد، بسیاری از آنها نقاشی‌ها را به خاطر نمی‌آوردند.
شیزومی می‌گوید "همه آنها به یاد می‌آوردند که چیزهایی مثل مداد، مداد شمعی و کاغذ نقاشی از آمریکا دریافت کرده بودند، چون پس از پرتاب بمب همه اشیاء مدرسه از بین رفته بود. به همین دلیل آنها با نقاشی‌های خود امیدها و آرزوهای خود را بازتاب داده بودند."
این نقاشی‌ها در سال ۲۰۱۰ میلادی بازسازی و به هیروشیما برگردانده شد تا در مدرسه آن شهر به نمایش گذاشته شوند.
شیزومی می‌گوید آنها حادثه و رنج‌هایی که بسیاری از مردم آنجا تحمل کردند را به یاد می‌آورند.
به باور شیزومی دیدار باراک اوباما رئیس جمهوری آمریکا، حتی اگر از حادثه بمباران اتمی یاد نکند، طرز تفکر کسانی را که این حادثه را به یاد می‌آورند، و اکنون پا به سن گذاشته‌اند، تغییر خواهد داد.
شیزومی می‌گوید "آقای اوباما لازم نیست چیزی بگوید؛ آنچه که اهمیت دارد دیدار رئیس جمهوری آمریکا از این مدرسه است."
