لاورنس جی هاس، پژوهشگر ارشد در «شورای سیاست خارجی آمریکا»، در مقاله‌ای برای روزنامه «هیل» استدلال می‌کند تصمیم روز دوشنبه ۲۶ مهر ماه دولت پرزیدنت بایدن برای محدود کردن استفاده از تحریم‌های اقتصادی به عنوان ابزار سیاست خارجی، تغییری عظیم و تامل‌برانگیز است.
نویسنده در ابتدای مقاله به گزارش وزارت خزانه‌داری ایالات متحده پس از حملات تروریستی ١١ سپتامبر ٢٠٠١ اشاره می‌کند که بر اساس آن «تحریم‌های مالی و اقتصادی به ابزار اولین چاره‌اندیشی برای مقابله با طیف وسیعی از تهدیدات علیه امنیت ملی، سیاست خارجی، و اقتصاد ایالات متحده تبدیل شدند.»
وی در ادامه به افزایش ٩٣٣ درصدی تحریم‌های وضع‌شده توسط دفتر کنترل دارایی‌های خارجی وزارت خزانه‌داری موسوم به «اوفک» از سال ٢٠٠٠ (٩١٢ مورد تحریم) تا سال ٢٠٢١ (۹۴۲۱ مورد) اشاره می‌کند و می‌افزاید این افزایش خیره‌‌کننده حتی شامل تحریم‌های وضع‌شده توسط سایر وزارت‌خانه‌ها و یا تحریم‌های چندجانبه بین‌المللی مورد تشویق ایالات متحده نمی‌شود.
اهمیت استفاده از تحریم‌ها به عنوان یک جایگزین مناسب برای گزینه‌های دیپلماسی و جنگ جهت پیشبرد سیاست‌های ایالات متحده بدون خطر خونریزی، موضوعی است که این پژوهشگر در ادامه به آن می‌پردازد. وی برای تقویت این گفته خود، وادار شدن جمهوری اسلامی ایران برای آمدن به میز مذاکرات که به قرارداد سال ۲۰۱۵ موسوم به«برجام» منتهی شد را ذکر می‌کند.
در ادامه این مقاله، نویسنده با اشاره به این که طبق درخواست وزارت خزانه‌داری آمریکا، واشنگتن حتی الامکان باید اعمال تحریم‌ها را با متحدان خود هماهنگ کند، می‌پرسد: «آیا واشنگتن در صورت مواجهه با مخالفت متحدانش، به ویژه زمانی که در مقایسه با متحدانش در اروپا یا جاهای دیگر هدف بزرگتری برای یک رژیم یاغی [همانند حکومت ایران] محسوب می‌شود، باید از اعمال تحریم‌ها سر باز زند؟»
وی در ادامه با اشاره به گزارشی که مبنی بر «کاهش تاثیرات ناخواسته اقتصادی و سیاسی [تحریم‌ها] بر کارگران و کسب‌وکارهای محلی» است یادآور می‌شود فعالان اهل آفریقای جنوبی به هنگام بحث‌ها در واشنگتن بر سر اعمال تحریم‌ها علیه رژیم آپارتاید در دهه ١٩٨٠ میلادی استدلال می‌کردند منافع بلندمدت فشار بر این رژیم، بر سختی‌های کوتاه‌مدت و موقتی مردم می‌چربد.
این پژوهشگر در پایان مقاله خود، این پرسش را مطرح می‌کند که آیا کاهش استفاده آمریکا از تحریم‌ها، سیاستگذاران را مجبور خواهد کرد که میان دو گزینه «کارزار به انزوا کشاندن رژیم خاطی» و «استفاده از اقدام نظامی، به تنهایی یا همراه با دیگران، که خونریزی و تبعات ناخواسته به همراه دارد» یکی را انتخاب کنند؟
نویسنده می‌افزاید به رغم دشوار بودن این پرسش‌ها و عدم وجود پاسخ‌های آسان، دولت بایدن به دلیل شروع کردن به پرسیدن آنها شایسته تقدیر است.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
