روز دوشنبه روزنامه نیویورک تایمز در مقاله ای با عنوان «اوباما و متحدانش خواستار واکنش محکم و یکپارچه به روسیه شدند» به آخرین تحولات شبه جزیره کریمه، روسیه، آمریکا و اتحادیه اروپا پرداخته است. در بخشهایی از این مقاله چنین آمده است:
روز یکشنبه در حالی که روسیه با نصب پرچم در پایگاههای تصرف شده اوکراین در کریمه پایه های استقرارش در آن شبه جزیره را محکم می کرد، پرزیدنت اوباما و متحدان بین المللی اش در لاهه آماده می شدند تا واکنشی یکپارچه و محکم به اقدام غیرقانونی روسیه نشان دهند.
سوزان رایس، مشاور امنیت ملی کاخ سفید تأیید کرده که سفر یک هفته ای آقای اوباما تحت الشعاع بحران اوکراین قرار گرفته است. در این سفر آقای اوباما علاوه بر شرکت در اجلاس سران برای امنیت جهانی، با پاپ فرانسیس و رهبران عربستان سعودی هم دیدار می کند.
اما هرچند آمریکا تحریم های سفت و سخت اقتصادی علیه روسیه درنظر گرفته، متقاعد کردن کشورهای اروپایی به پیوستن به او در تحریم ها کار دشواری است چون اروپا پیوندهای اقتصادی محکمتری با روسیه دارد.
اما سؤال اصلی این است که اتحاد غرب، چیزی بیش از تنبیه کلامی و تحریم هایی ملایم است، که در نبود واکنش نظامی، غرب را فاقد قدرت نشان می دهد؟
اتحادیه اروپا و سازمان پیمان آتلانتیک شمالی – ناتو – در برابر پشت پا زدن ناگهانی روسیه به قواعد همکاری و تمامیت ارضی همسایگانش، که دهه ها بر روابط شرق و غرب حاکم بود، گیج و مبهوت به نظر می رسند.
در حالی که اروپا در فکر واکنش منسجمی به مسکو است، روسیه کنترل خود را بر کریمه تثبیت می کند. روز یکشنبه یک روز پس از آن که نیروهای روس کنترل یک پایگاه نظامی اوکراین را در کریمه به دست گرفتند، در سکوت مرگباری که بر پایگاه حاکم بود، فرماندهان اوکراینی پایگاه بازداشت و به سواستوپل اعزام شدند. سپس روسها به پرسنل مستقر در پایگاه فرمان دادند که اسباب و وسائلشان را جمع کنند و به بخش اصلی اوکراین بازگردند.
مقاومت در برابر سربازان روس اندک و پراکنده بود. پایگاههای اوکراینی ها سقوط کرده و همه به دست نیروهای روسی افتاده است. روسیه در حدود ۲۰ هزار نیروی نظامی هم در مرز با اوکراین مستقر کرده است.
هرچند آقای اوباما هفته گذشته تحریم هایی علیه افرادی در روسیه درنظر گرفت که ثروت و مقامشان را مدیون ولادیمیر پوتین هستند، در تصمیم گیری برای تحریم ها این نکته را از نظر دور نداشت که اِعمال آنها بر اقتصاد جهانی اثر عمده ای نگذارد و همکاری اندک روسیه در مسأله سوریه، برنامه هسته ای ایران، خاورمیانه و کره شمالی را از این که هست کمتر نکند.
از سوی دیگر، میان اعضای اتحادیه اروپا در مورد میزان واکنش به روسیه وحدت نظر وجود ندارد. هر یک از ۲۸ عضو اتحادیه، با توجه به پیوندهای سیاسی و اقتصادی اش با روسیه، ملاحظاتی در برخورد با مسکو دارد که با دیگر اعضا متفاوت است. حتی آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان که در ۹ سال زمامداری اش به خوبی از عهده «مدیریت بحران» در شرایط مختلف برآمده، در برابر بحران کریمه با انتقاد آشکار از آقای پوتین – که رنجیدگی اش را از اقدام او نشان می دهد – گفته است باید میان سیاست های پوتین و «منافع گسترده تر روسیه» تفاوت قائل شویم. می توان تصور کرد که جانشین آقای پوتین منافع روسیه را به صورتی کاملاً متفاوت از وی تعبیر خواهد کرد.
باری، آنچه که در چشم انداز تجاوز روسیه به اوکراین و واکنش بین المللی به آن دیده می شود این است که حل این بحران «به هیچ وجه آسان نخواهد بود» و «زمان بسیاری خواهد برد.»
روز یکشنبه در حالی که روسیه با نصب پرچم در پایگاههای تصرف شده اوکراین در کریمه پایه های استقرارش در آن شبه جزیره را محکم می کرد، پرزیدنت اوباما و متحدان بین المللی اش در لاهه آماده می شدند تا واکنشی یکپارچه و محکم به اقدام غیرقانونی روسیه نشان دهند.
سوزان رایس، مشاور امنیت ملی کاخ سفید تأیید کرده که سفر یک هفته ای آقای اوباما تحت الشعاع بحران اوکراین قرار گرفته است. در این سفر آقای اوباما علاوه بر شرکت در اجلاس سران برای امنیت جهانی، با پاپ فرانسیس و رهبران عربستان سعودی هم دیدار می کند.
اما هرچند آمریکا تحریم های سفت و سخت اقتصادی علیه روسیه درنظر گرفته، متقاعد کردن کشورهای اروپایی به پیوستن به او در تحریم ها کار دشواری است چون اروپا پیوندهای اقتصادی محکمتری با روسیه دارد.
اما سؤال اصلی این است که اتحاد غرب، چیزی بیش از تنبیه کلامی و تحریم هایی ملایم است، که در نبود واکنش نظامی، غرب را فاقد قدرت نشان می دهد؟
اتحادیه اروپا و سازمان پیمان آتلانتیک شمالی – ناتو – در برابر پشت پا زدن ناگهانی روسیه به قواعد همکاری و تمامیت ارضی همسایگانش، که دهه ها بر روابط شرق و غرب حاکم بود، گیج و مبهوت به نظر می رسند.
در حالی که اروپا در فکر واکنش منسجمی به مسکو است، روسیه کنترل خود را بر کریمه تثبیت می کند. روز یکشنبه یک روز پس از آن که نیروهای روس کنترل یک پایگاه نظامی اوکراین را در کریمه به دست گرفتند، در سکوت مرگباری که بر پایگاه حاکم بود، فرماندهان اوکراینی پایگاه بازداشت و به سواستوپل اعزام شدند. سپس روسها به پرسنل مستقر در پایگاه فرمان دادند که اسباب و وسائلشان را جمع کنند و به بخش اصلی اوکراین بازگردند.
مقاومت در برابر سربازان روس اندک و پراکنده بود. پایگاههای اوکراینی ها سقوط کرده و همه به دست نیروهای روسی افتاده است. روسیه در حدود ۲۰ هزار نیروی نظامی هم در مرز با اوکراین مستقر کرده است.
هرچند آقای اوباما هفته گذشته تحریم هایی علیه افرادی در روسیه درنظر گرفت که ثروت و مقامشان را مدیون ولادیمیر پوتین هستند، در تصمیم گیری برای تحریم ها این نکته را از نظر دور نداشت که اِعمال آنها بر اقتصاد جهانی اثر عمده ای نگذارد و همکاری اندک روسیه در مسأله سوریه، برنامه هسته ای ایران، خاورمیانه و کره شمالی را از این که هست کمتر نکند.
از سوی دیگر، میان اعضای اتحادیه اروپا در مورد میزان واکنش به روسیه وحدت نظر وجود ندارد. هر یک از ۲۸ عضو اتحادیه، با توجه به پیوندهای سیاسی و اقتصادی اش با روسیه، ملاحظاتی در برخورد با مسکو دارد که با دیگر اعضا متفاوت است. حتی آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان که در ۹ سال زمامداری اش به خوبی از عهده «مدیریت بحران» در شرایط مختلف برآمده، در برابر بحران کریمه با انتقاد آشکار از آقای پوتین – که رنجیدگی اش را از اقدام او نشان می دهد – گفته است باید میان سیاست های پوتین و «منافع گسترده تر روسیه» تفاوت قائل شویم. می توان تصور کرد که جانشین آقای پوتین منافع روسیه را به صورتی کاملاً متفاوت از وی تعبیر خواهد کرد.
باری، آنچه که در چشم انداز تجاوز روسیه به اوکراین و واکنش بین المللی به آن دیده می شود این است که حل این بحران «به هیچ وجه آسان نخواهد بود» و «زمان بسیاری خواهد برد.»
