ساکنان منطقه وسیع آب‌شیرین که تالاب‌های جنوبی عراق را تشکیل داده‌اند و یونسکو آنها را در فهرست میراث جهانی قرار داده است، زمانی زندگی خودکفایی داشتند اما اکنون در مواجهه با خشکسالی، راهی جز مهاجرت برای‌شان باقی نمانده است.
در سال‌های اخیر، رودخانه‌هایی که تالاب‌های عراق را تغذیه می‌کنند، دچار خشکسالی شدند و با نفوذ خلیج فارس در آنها، شور شده‌اند. این مشکل محیط زیستی منجر به از بین رفتن ماهی‌ها و تهدیدی برای شیوه زندگی مردم در منطقه‌ای شده است که زمانی محل تمدن غنی بین‌النهرین باستان بود.
خمیس عادل، ماهیگیری که تمام عمر در این منطقه زندگی کرده است، به خبرگزاری رویترز گفت: «آب شیرین تمام شده. قبلاً انواع ماهی وجود داشت، اما حالا، به دلیل شوری و کمبود آب و سدهایی که ساخته شده، همه آنها از بین رفته است.»
کجا برویم؟
این پرسشی است که بسیاری از کسانی که در کنار این آبراهها زندگی می‌کنند، از خود می‌پرسند.
ماهیگیران، کشاورزان و قایق‌سازان که زندگی‌شان وابسته به این آبراهها بوده است، به دنبال یافتن شغل در مناطق شهری هستند؛ جایی که بیکاری در آنها بالا است و نارضایتی باعث اعتراض‌های مکرر می‌شود.
رویترز به استناد آمار سازمان بین‌المللی مهاجرت سازمان ملل می‌گوید تا سپتامبر سال گذشته، بیش از ۶۲ هزار تن در سراسر عراق به دلیل چهار سال خشکسالی پی در پی آواره شده‌اند. این رقم احتمالاً با بدتر شدن شرایط افزایش خواهد یافت.
مقامات عراقی و مردم محلی می‌گویند که این تغییرات ناشی از عواملی همچون، طوفان، سدسازی در بالادست رودخانه‌ها توسط ترکیه و ایران، سوء مدیریت منابع آب، آلودگی شدید رودخانه‌ها و تغییرات آب‌و‌هوایی است.
بر اساس این گزارش، همان‌گونه که رودخانه‌ها و تالاب‌ها خشک می‌شوند، اقتصاد عراق نیز آسیب می‌بیند. در کشوری که بیشتر اقتصاد آن دولتی است، افراد بیشتری به دنبال مشاغل دولتی هستند و این، فشار بیشتری را بر منابع مالی وابسته به نفت وارد می‌کند.
