روزنامه نیویورک تایمز در یادداشت روز پنج شنبه (٩ مه) خود به بررسی فضای حاکم بر ایران پیش از انتخابات ریاست جمهوری پرداخته. در بخش هایی از این مقاله آمده است:
با وجودی که انتخابات دوره گذشته در سال ٢٠٠٩ هیجان انگیز و پرجنب و جوش بود و امید و خوش بینی بسیاری بین مردم به وجود آورده بود، اما نتایج انتخابات با درد و رنج سرکوب خشونت آمیز مردم به پایان یافت.
انتخابات ریاست جمهوری این دوره ایران روز ١٤ ژوئن و در شرایطی بسیار متفاوت برگزار می شود و وعده های تبلیغاتی چندان امیدوارکننده به نظر نمی رسند.
تلویزیون دولتی ایران برنامه زنده ای را پخش می کند که در آن عابران را روی یک صندلی نشانده و از آن ها می پرسند که اگر رئیس جمهوری بودند، چه می کردند.
یک مرد در پاسخ به این پرسش می گوید «به مردم خدمت می کنم»، فرد دوم از روی صندلی بلند می شود و می گوید «من این صندلی را نمی خواهم».
ناگهان زن جوانی میکروفون را می قاپد و می گوید «این برنامه بی معنی است، افرادی که روی این صندلی می نشینند فقط به فکر پر کردن جیب های خود هستند». این یک لحظه غافلگیرکننده و نادر از دیدگاه اقشاری از مردم ایران پیشاپیش انتخابات ریاست جمهوری آتی در ایران بود.
بخش بزرگی از شور و شوق انتخاباتی سال ٢٠٠٩ مردم، جای خود را به نوعی بی تفاوتی ناشی از ترس و غیبت نامزدهای جذّاب داده است. مردم زیاد در مورد تحریم انتخابات صحبت نمی کنند، اما هیچ شور و شوق و حتی انتظاری وجود ندارد که انتخابات فرقی در زندگی مردم به وجود بیاورد.
ایران در شرایطی در آستانه انتخابات ریاست جمهوری قرار دارد که بسیاری از مردم به طور علنی در مورد شرایط کشور اظهارنظر نمی کنند و فقط تعداد اندکی با دقت و احتیاط پشت درهای بسته اظهارنظر می کنند. محمد خاتمی، رئیس جمهوری پیشین که مدت های طولانی است به حاشیه رانده شده است از «فضای امنیتی خفقان آور» کشور به شدت انتقاد کرد.
اما آقای خاتمی چهره ای است که از دل حاکمیت ظهور کرده و بسیاری معتقدند که دولت دیدگاه های او را در مقام شخصیتی تحمل می کند که هوادار چندانی ندارد و حاکمیت را به چالش نمی کشد.
امروز بیشتر چهره های سرشناس مخالف در انتخابات سال ٢٠٠٩، از سیاستمدار گرفته تا چهره های ناراضی و خبرنگار یا به سکوت واداشته شده اند و یا از کشور متواری شده اند. بسیاری از آن ها هنوز زندانی هستند و میرحسین موسوی و مهدی کروبی، دو رقیب انتخابات ریاست جمهوری دوره پیش و رهبران به اصطلاح جنبش سبز در حبس خانگی به سر می برند.
بسیاری از مردم که اطمینان دارند در انتخابات دوره گذشته تقلب شده بود، هنوز احساس می کنند که فریب داده شده اند و شکایت ها و اعتراضاتشان با سرکوب نیروهای امنیتی در خیابان ها تهران روبرو شد.
برخلاف کارناوال های تبلیغاتی دوره ریاست جمهوری گذشته که مردم چند هفته پیش از انتخابات هر شب به خیابان ها می آمدند، در این دوره رای دهندگان ایرانی خسته و درمانده از نگرانی های اقتصاد بیمار کشور، تورم دو رقمی و ناامنی سیاسی هستند که جمهوری اسلامی برای ایران پدید آورده است.
هیچگونه شواهدی مبنی بر علاقه و حضور مردم برای شرکت در تبلیغات انتخاباتی، مشارکت گسترده و حتی رای دادن مشاهده نمی شود. بسیاری از مردم می گویند فقط در پی انتقام جویی از حاکمیت هستند.
اما میدان رقابت نامزدهای انتخاباتی بر خلاف دوره های گذشته بسیار مبهم و نامشخص است و احتمال دارد پس از ثبت نام همه نامزدهای انتخاباتی و پذیرش و یا رد صلاحیت آن ها از سوی شورای نگهبان شرایط تغییر کند.
در کنار ثبت نام نامزدهای جناح سنتی روحانیون راستگرا و قدرتمند و فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، مردم منتظر اعلام احتمالی نامزدی اسفندیار رحیم مشایی، چهره نزدیک به محمود احمدی نژاد هستند. گفته می شود آیت الله علی اکبر رفسنجانی، رئیس جمهوری پیشین نیز ممکن است برای نامزدی انتخابات ریاست جمهوری ثبت نام کند.
با وجود درد و رنجی که مردم ایران به مدت تقریباً شش ماه پس از انتخابات ریاست جمهوری دوره گذشته متحمل شدند، اما هنوز کسی از تحریم انتخابات این دوره صحبت نمی کند، حتی چهره های مخالف حکومت و هیچ یک از افرادی که از جنبش سبز حمایت کرده بودند، از نامزدهای این دوره حمایت نکرده اند.
با وجودی که انتخابات دوره گذشته در سال ٢٠٠٩ هیجان انگیز و پرجنب و جوش بود و امید و خوش بینی بسیاری بین مردم به وجود آورده بود، اما نتایج انتخابات با درد و رنج سرکوب خشونت آمیز مردم به پایان یافت.
انتخابات ریاست جمهوری این دوره ایران روز ١٤ ژوئن و در شرایطی بسیار متفاوت برگزار می شود و وعده های تبلیغاتی چندان امیدوارکننده به نظر نمی رسند.
تلویزیون دولتی ایران برنامه زنده ای را پخش می کند که در آن عابران را روی یک صندلی نشانده و از آن ها می پرسند که اگر رئیس جمهوری بودند، چه می کردند.
یک مرد در پاسخ به این پرسش می گوید «به مردم خدمت می کنم»، فرد دوم از روی صندلی بلند می شود و می گوید «من این صندلی را نمی خواهم».
ناگهان زن جوانی میکروفون را می قاپد و می گوید «این برنامه بی معنی است، افرادی که روی این صندلی می نشینند فقط به فکر پر کردن جیب های خود هستند». این یک لحظه غافلگیرکننده و نادر از دیدگاه اقشاری از مردم ایران پیشاپیش انتخابات ریاست جمهوری آتی در ایران بود.
بخش بزرگی از شور و شوق انتخاباتی سال ٢٠٠٩ مردم، جای خود را به نوعی بی تفاوتی ناشی از ترس و غیبت نامزدهای جذّاب داده است. مردم زیاد در مورد تحریم انتخابات صحبت نمی کنند، اما هیچ شور و شوق و حتی انتظاری وجود ندارد که انتخابات فرقی در زندگی مردم به وجود بیاورد.
ایران در شرایطی در آستانه انتخابات ریاست جمهوری قرار دارد که بسیاری از مردم به طور علنی در مورد شرایط کشور اظهارنظر نمی کنند و فقط تعداد اندکی با دقت و احتیاط پشت درهای بسته اظهارنظر می کنند. محمد خاتمی، رئیس جمهوری پیشین که مدت های طولانی است به حاشیه رانده شده است از «فضای امنیتی خفقان آور» کشور به شدت انتقاد کرد.
اما آقای خاتمی چهره ای است که از دل حاکمیت ظهور کرده و بسیاری معتقدند که دولت دیدگاه های او را در مقام شخصیتی تحمل می کند که هوادار چندانی ندارد و حاکمیت را به چالش نمی کشد.
امروز بیشتر چهره های سرشناس مخالف در انتخابات سال ٢٠٠٩، از سیاستمدار گرفته تا چهره های ناراضی و خبرنگار یا به سکوت واداشته شده اند و یا از کشور متواری شده اند. بسیاری از آن ها هنوز زندانی هستند و میرحسین موسوی و مهدی کروبی، دو رقیب انتخابات ریاست جمهوری دوره پیش و رهبران به اصطلاح جنبش سبز در حبس خانگی به سر می برند.
بسیاری از مردم که اطمینان دارند در انتخابات دوره گذشته تقلب شده بود، هنوز احساس می کنند که فریب داده شده اند و شکایت ها و اعتراضاتشان با سرکوب نیروهای امنیتی در خیابان ها تهران روبرو شد.
برخلاف کارناوال های تبلیغاتی دوره ریاست جمهوری گذشته که مردم چند هفته پیش از انتخابات هر شب به خیابان ها می آمدند، در این دوره رای دهندگان ایرانی خسته و درمانده از نگرانی های اقتصاد بیمار کشور، تورم دو رقمی و ناامنی سیاسی هستند که جمهوری اسلامی برای ایران پدید آورده است.
هیچگونه شواهدی مبنی بر علاقه و حضور مردم برای شرکت در تبلیغات انتخاباتی، مشارکت گسترده و حتی رای دادن مشاهده نمی شود. بسیاری از مردم می گویند فقط در پی انتقام جویی از حاکمیت هستند.
اما میدان رقابت نامزدهای انتخاباتی بر خلاف دوره های گذشته بسیار مبهم و نامشخص است و احتمال دارد پس از ثبت نام همه نامزدهای انتخاباتی و پذیرش و یا رد صلاحیت آن ها از سوی شورای نگهبان شرایط تغییر کند.
در کنار ثبت نام نامزدهای جناح سنتی روحانیون راستگرا و قدرتمند و فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، مردم منتظر اعلام احتمالی نامزدی اسفندیار رحیم مشایی، چهره نزدیک به محمود احمدی نژاد هستند. گفته می شود آیت الله علی اکبر رفسنجانی، رئیس جمهوری پیشین نیز ممکن است برای نامزدی انتخابات ریاست جمهوری ثبت نام کند.
با وجود درد و رنجی که مردم ایران به مدت تقریباً شش ماه پس از انتخابات ریاست جمهوری دوره گذشته متحمل شدند، اما هنوز کسی از تحریم انتخابات این دوره صحبت نمی کند، حتی چهره های مخالف حکومت و هیچ یک از افرادی که از جنبش سبز حمایت کرده بودند، از نامزدهای این دوره حمایت نکرده اند.
