دو تشکل کارگری در ایران روز پنجشنبه ۱۴ تیر از ادامه اعتصاب هزاران کارگر پروژه‌ای در بیش از ۱۲۰ شرکت خبر دادند. این اعتصاب از ۱۵ روز پیش آغاز شده و شمار کارگران شرکت کننده در آن افزایش یافته است.
به نوشته شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت(ارکان ثالث)، «کمپین ۱۴-۱۴ با اعتصاب کامل هزاران کارگر در قالب بیش از ۱۲۱ شرکت پیمانکاری همزمان با اعتراضات کارگران ارکان ثالث ملی حفاری در جریان است.»
این شورا با اعلام حمایت از اعتصاب این کارگران افزود: «ما کارگران ارکان ثالث بخش های مختلف نفت و گاز همان طور که در روز چهارشنبه ۱۳ تیر اعلام کردیم، با آغاز اعتراضات خود در اهواز مقابل شرکت ملی حفاری، مجدداً به این اعتراضات وارد شدیم و در دومین روز (پنجشنبه) اعلام کردیم که تا تحقق کامل خواسته های خود این اعتراضات ادامه خواهد داشت.»
بر پایه بیانیه این تشکل کارگری، مطالبات کارگران ارکان ثالث شامل «بازگشت به کار بدون قید و شرط یاسر احمدی نژاد، کارگر ملی حفاری، و همچنین آزادی و بازگشت به کار محمد رحیمی و بهرامی از شرکت توسعه فولاد گل گهر سیرجان، اجرای طرح طبقه بندی مشاغل و پرداخت بن کارت و نفت کارت و مهمترین و فوری ترین آن حذف کامل شرکت های مافیایی پیمانکاری» ذکر شده است.
بر پایه ویدیوهای منتشرشده از اعتصاب کارگران «ارکان ثالث» در روز چهارشنبه، معترضان در مقابل ساختمان شرکت ملی حفاری ایران در اهواز دست به تجمع زده بودند.
کارگران معترض همچنین خواستار افزایش حقوق، اجرای طرح ۱۴ روز کار و ۱۴ روز استراحت، بهبود شرایط خوابگاه‌ها و ایمنی محیط کار، و حذف واسطه‌های پیمان‌کار هستند.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت(ارکان ثالث) همچنین با اشاره به تحریم دور نخست «انتخابات فرمایشی» ریاست جمهوری از سوی کارگران ارکان ثالث، این انتخابات را «تنها دست به دست شدن قدرت میان استثمارگران و سرکوب کنندگان ما» دانست.
اعضای این شورا تاکید کرده‌‌اند:«ما صندوق های انتخاباتی محیط های کاری خودمان را خالی از رأی به مراکز شمارش آرا می فرستیم تا بدین ترتیب پیام خود را به عنوان کارگران معترض نفت به وضع موجود اعلام نماییم.»
شورای سازماندهی اعتراضات کارگری پیمانی نفت در بیانیه ای با اشاره به اعتصاب بیش از ۲۰ هزار کارگر پروژه ای در ۱۲۱ شرکت، از اعتصاب و تجمع کارگران ارکان ثالث در شرکت ملی حفاری در اهواز حمایت کرد.
کارگران پروژه‌ای در سالیان اخیر بارها در اعتراض به شرایط معیشتی خود دست به اعتصاب زده‌اند و شمار اعتراض‌های کارگری در سالیان گذشته روندی رو به رشد داشته است.
این اعتراضات به طور عمده مربوط به پرداخت نشدن به موقع یا پایین بودن دستمزدها، اخراج نیروی کار و سیاست خصوصی سازی و پیامدهای آن مانند ورکشستگی و تعطیلی واحدهای صنعتی و تولیدی بوده است.
