نرگس محمدی ۱۲ روز است در بیمارستان بستری است. به گفته تقی رحمانی همسر خانم محمدی که در پاریس اقامت دارد، از زمان انتقال سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر به بیمارستان او هیچ گونه تماسی با خانواده خود، چه با تلفن یا به صورت ملاقات نداشته است.
تقی رحمانی به صدای آمریکا می گوید:« این امر مایه نگرانی شدید ما را فراهم کرده چون حتی اگر او ممنوع الملاقات هم باشد دست کم بایست تماس تلفنی کوتاه یا ملاقاتی چند دقیقه ای از پشت پنجره به خانواده او می دادند».
تقی رحمانی می گوید: « همه قرائن نشان می دهد که شیوه برخورد با او در زندان براساس انتقام گیری است نه اجرای حکم زندان».
به گفته او:« خانواده هرروز به بیمارستان می رود و بر دیدار با نرگس پافشاری می کنند. یک مأمورزن در داخل اتاق و یک مأمورمرد پشت در اتاق او کشیک می دهند و از هر دیداری جلوگیری می کنند. مقام های بیمارستانی و پزشکان نیز به طور کلی ابراز بی اطلاعی می کنند. به پزشکان نرگس هم اجازه رسیدگی به او را نداده اند. حال آن که آنها از سابقه بیماری نرگس آگاهند و می توانند بر اساس شناختی که از وضع او دارند به درمان او کمک کنند».
او می افزاید:« چون آنها واقعیت ها را نمی گویند بخشی از خبرهای ما درباره نرگس از روی شایعات بود که متاسفانه در جمهوری اسلامی همیشه شایعات به حقیقت می پیوندد. شایعات قوی وجود دارد مبنی بر این که در زمان انتقال نرگس به بیمارستان درگیری شدیدی بین زندانیان در بند وجود داشته و احتمال می رود که نرگس به خاطر بیماری فلج عضلانی اش که در حالت های عادی هم بارها در زندان زمین خورده و حرکت برایش سخت شده، به زمین خورده و ضرباتی به سرش وارد آمده باشد».
ـ چرا فکر می کنید به سرش ضربه خورده؟
ـ «به خاطر این که نرگس را اول به بیمارستان ولی عصر در زنجان به بخش مغز و اعصاب برده اند و بعد از آنجا به بیمارستان دکتر بهشتی منتقل کرده و در بخش اعصاب و روان و مغز بستری کرده اند. معلوم هم نیست این بیمارستان ها مجهز باشند. به پزشکان خودش هم اجازه عیادت از او را نمی دهند...»
به گفته این فعال ملی ـ مذهبی، نرگس محمدی پیش از انتقال به بیمارستان هفته ای یک بار با خانواده خود ملاقات داشت. در ملاقات ها حرف زدن برایش دشوار بوده، چند بار هم صورتش کبود بود و هم بندی هایش اورا برای ملاقات با خانواده روی صندلی حمل کرده بودند. این ها نشان می داد که بیماری فلج عضلانی او شدت یافته و علت کبودی صورتش هم گویا به خاطر زمین خوردن بوده.
صدای امریکا ـ علت این محافظت شدید و جلوگیری ازهرگونه تماس با او را به چه تعبیر می کنید؟
تقی رحمانی:« به ما که چیزی نمی گویند. حدس ما این است که او صدمه شدیدی خورده و احتمالاً قادر به حرف زدن نیست.»
سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشرایران وقتی اولین بار زندانی شد، از سلامت کامل برخوردار بود. اما در زندان به بیماری ای ناشناس مبتلا شد.
او در نامه ای که در اوائل تیرماه ۱۳۹۱ به دادستان تهران نوشت بر همین موضوع تأکید کرد:
« من در صحت و سلامت کامل در تاریخ ۸۹/۳/۲۰ وارد بازداشتگاه اوین شدم و در ۸۹/۴/۱۰ با بیماری خطرناک اعصاب و روان آزاد و به بیمارستان منتقل شدم».
در آن زمان وضعیت نرگس محمدی در زندان به حدی وخامت یافت که بهداری زندان به مسئولان زندان که با بردن او به بیمارستان مخالفت می کردند، توصیه کرده بود اگر اورا به بیمارستان منتقل نکنند با موردی مشابه زهرا کاظمی روبرو خواهند شد.
به گفته پزشکانِ خانم محمدی، درمان بیماری ناشناخته ای که او در زندان به آن مبتلا شده نیاز به محیطی آرام و بدون استرس دارد. نه تنها محیط زندان به خودی خود برای او مضر است، بلکه گذراندن دوران حبس در انفرادی و بازجویی دادن و سپس انتقال به بند عمومی زنان در زندان زنجان وضع او را بشدت وخیم کرده است.
نرگس محمدی در همان نامه خطاب به دادستان تهران وضع خود را در زندان زنجان چنین توصیف می کند:« اکنون من در میان بیش از۵۰ زن قاتل، محکومان به اعدام (مواد مخدر) وجرائم فساد اخلاقی با بیماری‌های خطرناک و حتی زنان غیرمتعادل (به لحاظ روانی) هستم که از زمانی که وارد بند شده‌ام تا کنون جز اضطراب و ناآرامی و ترس که لحظه به لحظه موجب تشدید بیماری‌ام می‌شود چیزی ندیده‌ام.
پرونده پزشکی و نظر پزشکان متخصص و معالج بنده حکایت از این موضوع دارد که بیماری من با تشدید اضطراب رابطه‌ای مستقیم دارد و این در حالی است که از زمان ورود به این بند با شرایط وحشتناکی که قادر به نوشتن و توصیف آن نیستم، دست به گریبانم. وارد کردن چنین استرس‌هایی به من معادل خوراندن جام‌های زهر کشنده‌ای است که لحظه به لحظه به ازبین رفتن من کمک می‌کند».
این مدافع حقوق بشر در نامه به دادستان تهران وضع خود را با هاله سحابی و هدی صابر مشابه دانسته و آن را نوعی قتل عمد شمرده و اعلام کرده است که مسئولیت مرگ تدریجی او در زندان زنجان برعهده مسئولان است:
«مصراً و مؤکدا اعلام می‌کنم که چنین رفتار و اقدامی با من در واقع مرگ تدریجی من است که مسئولیت آن با مسئولان است. مسئولان محترم که پرونده پزشکی من را کاملا در اختیار دارند آگاهند که نگهداری من در محیط پراضطراب زندان به ویژه بند جرائم عادی (قتل، اعدام، مواد مخدر و…) در شرایطی که بنا به مصالح عمومی جامعه ازگفتن آن سر باز می‌زنم، نوعی کشتن عمد است که مسئولیت مستقیم آن برعهده آنان می‌باشد. امیدوارم بنا نباشد که همچون شهادت هاله سحابی و هدی صابر که گفته شد به علت گرمای هوا و اعتصاب غذا بود! حادثه دیگری البته به ظاهر طبیعی رخ دهد که به این ترتیب اعلام می‌کنم، نه تنها طبیعی نخواهد بود بلکه تشدید بیماری یا بروز هر حادثه ناگوار دیگری در این شرایط برای من کاملا عامدانه است.»
تقی رحمانی، همسر نرگس محمدی به صدای آمریکا می گوید:« این همان وضعیتی است که ما ازش می ترسیدیم. در مورد نرگس نه فقط قانون تقسیم بندی زندان ها بر اساس نوع جرم، شخصیت، وضع جسمانی، زمان و مکان رعایت نشده، بلکه با هدف انتقام گیری می خواهند به او آسیب برسد.»
او می افزاید:« همه این هاست که خانواده را بشدت نگران می کند. حداقل انتظار ما این است که به ما جواب بدهند. این حق ماست.»
تقی رحمانی به صدای آمریکا می گوید:« این امر مایه نگرانی شدید ما را فراهم کرده چون حتی اگر او ممنوع الملاقات هم باشد دست کم بایست تماس تلفنی کوتاه یا ملاقاتی چند دقیقه ای از پشت پنجره به خانواده او می دادند».
تقی رحمانی می گوید: « همه قرائن نشان می دهد که شیوه برخورد با او در زندان براساس انتقام گیری است نه اجرای حکم زندان».
به گفته او:« خانواده هرروز به بیمارستان می رود و بر دیدار با نرگس پافشاری می کنند. یک مأمورزن در داخل اتاق و یک مأمورمرد پشت در اتاق او کشیک می دهند و از هر دیداری جلوگیری می کنند. مقام های بیمارستانی و پزشکان نیز به طور کلی ابراز بی اطلاعی می کنند. به پزشکان نرگس هم اجازه رسیدگی به او را نداده اند. حال آن که آنها از سابقه بیماری نرگس آگاهند و می توانند بر اساس شناختی که از وضع او دارند به درمان او کمک کنند».
او می افزاید:« چون آنها واقعیت ها را نمی گویند بخشی از خبرهای ما درباره نرگس از روی شایعات بود که متاسفانه در جمهوری اسلامی همیشه شایعات به حقیقت می پیوندد. شایعات قوی وجود دارد مبنی بر این که در زمان انتقال نرگس به بیمارستان درگیری شدیدی بین زندانیان در بند وجود داشته و احتمال می رود که نرگس به خاطر بیماری فلج عضلانی اش که در حالت های عادی هم بارها در زندان زمین خورده و حرکت برایش سخت شده، به زمین خورده و ضرباتی به سرش وارد آمده باشد».
ـ چرا فکر می کنید به سرش ضربه خورده؟
ـ «به خاطر این که نرگس را اول به بیمارستان ولی عصر در زنجان به بخش مغز و اعصاب برده اند و بعد از آنجا به بیمارستان دکتر بهشتی منتقل کرده و در بخش اعصاب و روان و مغز بستری کرده اند. معلوم هم نیست این بیمارستان ها مجهز باشند. به پزشکان خودش هم اجازه عیادت از او را نمی دهند...»
به گفته این فعال ملی ـ مذهبی، نرگس محمدی پیش از انتقال به بیمارستان هفته ای یک بار با خانواده خود ملاقات داشت. در ملاقات ها حرف زدن برایش دشوار بوده، چند بار هم صورتش کبود بود و هم بندی هایش اورا برای ملاقات با خانواده روی صندلی حمل کرده بودند. این ها نشان می داد که بیماری فلج عضلانی او شدت یافته و علت کبودی صورتش هم گویا به خاطر زمین خوردن بوده.
صدای امریکا ـ علت این محافظت شدید و جلوگیری ازهرگونه تماس با او را به چه تعبیر می کنید؟
تقی رحمانی:« به ما که چیزی نمی گویند. حدس ما این است که او صدمه شدیدی خورده و احتمالاً قادر به حرف زدن نیست.»
سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشرایران وقتی اولین بار زندانی شد، از سلامت کامل برخوردار بود. اما در زندان به بیماری ای ناشناس مبتلا شد.
او در نامه ای که در اوائل تیرماه ۱۳۹۱ به دادستان تهران نوشت بر همین موضوع تأکید کرد:
« من در صحت و سلامت کامل در تاریخ ۸۹/۳/۲۰ وارد بازداشتگاه اوین شدم و در ۸۹/۴/۱۰ با بیماری خطرناک اعصاب و روان آزاد و به بیمارستان منتقل شدم».
در آن زمان وضعیت نرگس محمدی در زندان به حدی وخامت یافت که بهداری زندان به مسئولان زندان که با بردن او به بیمارستان مخالفت می کردند، توصیه کرده بود اگر اورا به بیمارستان منتقل نکنند با موردی مشابه زهرا کاظمی روبرو خواهند شد.
به گفته پزشکانِ خانم محمدی، درمان بیماری ناشناخته ای که او در زندان به آن مبتلا شده نیاز به محیطی آرام و بدون استرس دارد. نه تنها محیط زندان به خودی خود برای او مضر است، بلکه گذراندن دوران حبس در انفرادی و بازجویی دادن و سپس انتقال به بند عمومی زنان در زندان زنجان وضع او را بشدت وخیم کرده است.
نرگس محمدی در همان نامه خطاب به دادستان تهران وضع خود را در زندان زنجان چنین توصیف می کند:« اکنون من در میان بیش از۵۰ زن قاتل، محکومان به اعدام (مواد مخدر) وجرائم فساد اخلاقی با بیماری‌های خطرناک و حتی زنان غیرمتعادل (به لحاظ روانی) هستم که از زمانی که وارد بند شده‌ام تا کنون جز اضطراب و ناآرامی و ترس که لحظه به لحظه موجب تشدید بیماری‌ام می‌شود چیزی ندیده‌ام.
پرونده پزشکی و نظر پزشکان متخصص و معالج بنده حکایت از این موضوع دارد که بیماری من با تشدید اضطراب رابطه‌ای مستقیم دارد و این در حالی است که از زمان ورود به این بند با شرایط وحشتناکی که قادر به نوشتن و توصیف آن نیستم، دست به گریبانم. وارد کردن چنین استرس‌هایی به من معادل خوراندن جام‌های زهر کشنده‌ای است که لحظه به لحظه به ازبین رفتن من کمک می‌کند».
این مدافع حقوق بشر در نامه به دادستان تهران وضع خود را با هاله سحابی و هدی صابر مشابه دانسته و آن را نوعی قتل عمد شمرده و اعلام کرده است که مسئولیت مرگ تدریجی او در زندان زنجان برعهده مسئولان است:
«مصراً و مؤکدا اعلام می‌کنم که چنین رفتار و اقدامی با من در واقع مرگ تدریجی من است که مسئولیت آن با مسئولان است. مسئولان محترم که پرونده پزشکی من را کاملا در اختیار دارند آگاهند که نگهداری من در محیط پراضطراب زندان به ویژه بند جرائم عادی (قتل، اعدام، مواد مخدر و…) در شرایطی که بنا به مصالح عمومی جامعه ازگفتن آن سر باز می‌زنم، نوعی کشتن عمد است که مسئولیت مستقیم آن برعهده آنان می‌باشد. امیدوارم بنا نباشد که همچون شهادت هاله سحابی و هدی صابر که گفته شد به علت گرمای هوا و اعتصاب غذا بود! حادثه دیگری البته به ظاهر طبیعی رخ دهد که به این ترتیب اعلام می‌کنم، نه تنها طبیعی نخواهد بود بلکه تشدید بیماری یا بروز هر حادثه ناگوار دیگری در این شرایط برای من کاملا عامدانه است.»
تقی رحمانی، همسر نرگس محمدی به صدای آمریکا می گوید:« این همان وضعیتی است که ما ازش می ترسیدیم. در مورد نرگس نه فقط قانون تقسیم بندی زندان ها بر اساس نوع جرم، شخصیت، وضع جسمانی، زمان و مکان رعایت نشده، بلکه با هدف انتقام گیری می خواهند به او آسیب برسد.»
او می افزاید:« همه این هاست که خانواده را بشدت نگران می کند. حداقل انتظار ما این است که به ما جواب بدهند. این حق ماست.»
