نرگس محمدی، فعال حقوق بشر زندانی در زندان زنجان، در حالی که قادر به راه رفتن نبود و صندلی اش را چهار تن از هم بندی هایش حمل می کردند، با خانواده خود ملاقات کرد. خانواده خانم محمدی پس از این دیدار که امروز، شنبه ۱۳ خرداد، در زندان زنجان روی داد، از مشکل او در سخن گفتن نیز خبر داده اند.
به گفته تقی رحمانی، همسر خانم محمدی که درپاریس به سر می برد، وضعیت بیماری فلج عضلانی نرگس در زندان زنجان روبه وخامت گذاشته و دست کم روزی دوبار به آن مبتلا می شود که هربار مدت آن تا بازگشت به حال عادی طولانی تر از بار گذشته است.
خانم محمدی در حالی که به دشواری سخن می گفت، به خانواده خود گفته است هربار که حالت فلج دست می دهد تنها به او مسکن تزریق می کنند. درحالی که تزریق مسکن می تواند بیماری رابدتر کند.
خانواده نرگس محمدی می گویند وضعیت او به حدی وخیم شده است که برای انجام کارهای شخصی خود نیازمند کمک دیگران است. به طوری که برای رفتن به دست شویی، هم بندی هایش به او کمک می کنند. این در حالی ست که شرایط زندگی در بند عمومی زنان در زندان زنجان به گفته تقی رحمانی حتی برای افراد سالم نیز طاقت فرساست. به طوری که این بند از ضروری ترین وسایل اولیه مانند یک یخچال نیز محروم است.
خانم محمدی در سال ۱۳۸۹ در بند ۲۰۹ انفرادی زندان اوین به نوعی بیماری عصبی مرموز فلج عضلانی مبتلا شد که کار او را، در حالی که به اغما فرو رفته بود، به بیمارستان کشاند. در آن زمان پزشک زندان به مسئولان زندان هشدار داده بود که اگر او را به بیمارستانی در خارج از زندان منتقل نکنند، زهرا کاظمی دیگری خواهند داشت.
در دوسال گذشته خانم محمدی در بیرون زندان تحت درمان بود و تاحدی آثار بهبودی در او پدیدار شده بود. اما پس از آن که ماه گذشته در زنجان بازداشت و به انفرادی ۲۰۹ اوین منتقل شد، بار دیگر عوارض بیماری در او پیدا و روز به روز تشدید شد. خانم محمدی ماه گذشته در ملاقات با خانواده خود در اوین گفته بود هربلایی سرش بیاید مسئولش وزارت اطلاعات است.
در حالی که خانم محمدی در انفرادی اوین بشدت به درمان و بستری شدن نیاز داشت، نه تنها هیچ درمانی به او داده نشد، بلکه بی هیچ مقدمه ای به بند عمومی زندان زنان زنجان منتقل شد. این در حالی ست که به گفته آقای رحمانی انتقال خانم محمدی به بند عمومی زندان زنان زنجان نمونه کامل بی قانونی است «مطابق قوانین، نوع زندان بر اساس نوع جرم، تحصیلات، شأن و شخصیت زندانی طبقه بندی و تعیین می شود. اما نرگس محمدی که به عنوان زندانی سیاسی در تهران محاکمه شده بدون هیچ مجوز و حکم قانونی به بند عمومی زنان در زنجان تبعید شده است. حال آن که به حکم دادگاه تجدیدنظر در تهران او به شش سال زندان محکوم شده و مجازات تبعید در حکم او وجود ندارد. بر اساس قوانین، زندانیان باید در همان محلی که محاکمه می شوند مدت زندان خود را طی کنند.»
مشاهده وضعیت جسمی خانم محمدی نه تنها نگرانی شدید خانواده او شده، بلکه بر روحیه دو فرزند پنج ساله او نیز که شاهد وضعیت مادر خود بوده اند تأثیر ناگوار گذاشته است. به گفته تقی رحمانی، وضعیت روحی بچه ها پس از این ملاقات و دیدن ناتوانی مادرشان که روی صندلی حمل می شده و به دشواری سخن می گفته بسیار آشفته شده است. آقای رحمانی می گوید: «آنان که پیش از این تاکنون دوبار در عمر کوتاه خود با یورش سرزده شبانه ماموران امنیتی به خانه شان از خواب پریده و شاهد رفتار و سخنان خشن آنان در تفتیش خانه و بازداشت پدر و مادر بوده اند پس ازاین ملاقات مدام از مادر بزرگ خود، که از آنان نگهداری می کند، می پرسند «چرا آقا بدها مامان را مریض کرده اند؟» و «چرا مامان این طوری حرف می زند؟».
به گفته آقای رحمانی بچه ها لفظ آقا بدها را در مورد ماموران امنیتی و لباس شخصی که اونیفورم پلیس بر تن ندارند، به کار می برند.
به گفته تقی رحمانی، همسر خانم محمدی که درپاریس به سر می برد، وضعیت بیماری فلج عضلانی نرگس در زندان زنجان روبه وخامت گذاشته و دست کم روزی دوبار به آن مبتلا می شود که هربار مدت آن تا بازگشت به حال عادی طولانی تر از بار گذشته است.
خانم محمدی در حالی که به دشواری سخن می گفت، به خانواده خود گفته است هربار که حالت فلج دست می دهد تنها به او مسکن تزریق می کنند. درحالی که تزریق مسکن می تواند بیماری رابدتر کند.
خانواده نرگس محمدی می گویند وضعیت او به حدی وخیم شده است که برای انجام کارهای شخصی خود نیازمند کمک دیگران است. به طوری که برای رفتن به دست شویی، هم بندی هایش به او کمک می کنند. این در حالی ست که شرایط زندگی در بند عمومی زنان در زندان زنجان به گفته تقی رحمانی حتی برای افراد سالم نیز طاقت فرساست. به طوری که این بند از ضروری ترین وسایل اولیه مانند یک یخچال نیز محروم است.
خانم محمدی در سال ۱۳۸۹ در بند ۲۰۹ انفرادی زندان اوین به نوعی بیماری عصبی مرموز فلج عضلانی مبتلا شد که کار او را، در حالی که به اغما فرو رفته بود، به بیمارستان کشاند. در آن زمان پزشک زندان به مسئولان زندان هشدار داده بود که اگر او را به بیمارستانی در خارج از زندان منتقل نکنند، زهرا کاظمی دیگری خواهند داشت.
در دوسال گذشته خانم محمدی در بیرون زندان تحت درمان بود و تاحدی آثار بهبودی در او پدیدار شده بود. اما پس از آن که ماه گذشته در زنجان بازداشت و به انفرادی ۲۰۹ اوین منتقل شد، بار دیگر عوارض بیماری در او پیدا و روز به روز تشدید شد. خانم محمدی ماه گذشته در ملاقات با خانواده خود در اوین گفته بود هربلایی سرش بیاید مسئولش وزارت اطلاعات است.
در حالی که خانم محمدی در انفرادی اوین بشدت به درمان و بستری شدن نیاز داشت، نه تنها هیچ درمانی به او داده نشد، بلکه بی هیچ مقدمه ای به بند عمومی زندان زنان زنجان منتقل شد. این در حالی ست که به گفته آقای رحمانی انتقال خانم محمدی به بند عمومی زندان زنان زنجان نمونه کامل بی قانونی است «مطابق قوانین، نوع زندان بر اساس نوع جرم، تحصیلات، شأن و شخصیت زندانی طبقه بندی و تعیین می شود. اما نرگس محمدی که به عنوان زندانی سیاسی در تهران محاکمه شده بدون هیچ مجوز و حکم قانونی به بند عمومی زنان در زنجان تبعید شده است. حال آن که به حکم دادگاه تجدیدنظر در تهران او به شش سال زندان محکوم شده و مجازات تبعید در حکم او وجود ندارد. بر اساس قوانین، زندانیان باید در همان محلی که محاکمه می شوند مدت زندان خود را طی کنند.»
مشاهده وضعیت جسمی خانم محمدی نه تنها نگرانی شدید خانواده او شده، بلکه بر روحیه دو فرزند پنج ساله او نیز که شاهد وضعیت مادر خود بوده اند تأثیر ناگوار گذاشته است. به گفته تقی رحمانی، وضعیت روحی بچه ها پس از این ملاقات و دیدن ناتوانی مادرشان که روی صندلی حمل می شده و به دشواری سخن می گفته بسیار آشفته شده است. آقای رحمانی می گوید: «آنان که پیش از این تاکنون دوبار در عمر کوتاه خود با یورش سرزده شبانه ماموران امنیتی به خانه شان از خواب پریده و شاهد رفتار و سخنان خشن آنان در تفتیش خانه و بازداشت پدر و مادر بوده اند پس ازاین ملاقات مدام از مادر بزرگ خود، که از آنان نگهداری می کند، می پرسند «چرا آقا بدها مامان را مریض کرده اند؟» و «چرا مامان این طوری حرف می زند؟».
به گفته آقای رحمانی بچه ها لفظ آقا بدها را در مورد ماموران امنیتی و لباس شخصی که اونیفورم پلیس بر تن ندارند، به کار می برند.
