پژوهشگران کتابخانه تامس کوپر در دانشگاه کارولینای جنوبی، نسخه دیجیتالی دست نوشته های فیتزجرالد، نویسنده معروف آمریکایی را تهیه کرده و آن را برای اولین بار در معرض استفاده دانشجویان، محققان، و کلیه علاقمندان قرار داده اند.
تنها چند هفته قبل از اکران فیلم سینمایی «گتسبی بزرگ» که اقتباسی است از رمان معروف و تحسین شده اسکات فیتزجرالد به همین نام، دفترچه روزنوشت های نویسنده به شکل آنلاین به نمایش گذاشته شد.
این دست نوشته ها، یادداشت های اسکات فیتزجرالد درباره امور مالی اش است.
الیزابت سودوت، مدیر کتابخانه و کلکسیونر کتاب های کمیاب به خبرگزاری
اسوشیتدپرس گفت: «دفترچه به نمایش گذاشته شده، مجموعه ای است منحصر به فرد که فیتزجرالد با دست خود از کارهای روزانه اش ثبت کرده است.»
دفترچه ۲۰۰ صفحه ای دست نوشته های فیتزجرالد در گنجینه کتاب های نادر در زیرزمین کتابخانه تامس کوپر نگهداری می شود. برگ های زرد شده این دفترچه که در پاکت مخصوص محافظ نگهداری می شود، محلی است که فیتزجرالد با خطی خوش و فاخر، زندگی مالی قبل از ظهور کامپیوتر و حسابداری ماشینی را به تصویر می کشد. این دفترچه رکوردی است از درآمدها و حساب و کتاب های فیتزجرالد از کارها و آثارش که شاخص ترین آن ها «گتسبی بزرگ» است. دفترچه یادداشت نویسنده همچنین حساب و کتاب های او از وضع فروش ده ها داستان کوتاه، کتاب، و اقتباس های سینمایی و تئاتری از آثار اوست.
فیتزجرالد در این دفترچه با دقت و در ستون هایی مرتب آثارش را فهرست و همچنین محل چاپ و میزان درآمدش را یادداشت کرده است. او در گوشه و کنار دفترچه نظرات پراکنده اش را نوشته، از جمله یک جا سال ۱۹۱۹ را مهمترین سال زندگی اش توصیف می کند. همان سال اولین رمانش برای چاپ قبول شد و زلدا سایر پذیرفت که با او ازدواج کند. او می نویسد: « در این سال تکلیف تمام زندگیم روشن شد. هم خوشبختی بود و هم بدبختی اما واقعا موفقیت آمیز بود.»
الیزابت سودوت می گوید دفترچه نشان می دهد که «املای فیتزجرالد خیلی خوب نبوده و حساب و کتابش هم وضع بهتری نداشته.» او می گوید فیتزجرالد می دانسته که دارد چه می کند و در واقع می خواست سابقه کارش را برای آینده ثبت کند و مدام آن را بروز می کرد.
خانم سودوت پیش بینی می کند که با اکران فیلم سینمایی گتسبی بزرگ در دهم ماه مه، موج استقبال از مجموعه مربوط به اسکات فیتزجرالد در کتابخانه آنان رونق بیشتری بگیرد. فیلم را باز لورمان کارگردانی کرده و لئوناردو دی کاپریو نقش گتسبی را بازی می کند. غیر از نسخه دیجیتال، دفترچه واقعی روزنوشت های فیتزجرالد برای یک ماه از ششم مه در معرض نمایش خواهد بود.
این یکی از کامل ترین مجموعه ها درباره نویسنده محبوب آمریکایی است و بیش از ٣۰۰۰ نشریه، دست نوشته، نامه، کتاب، نمایشنامه، و خاطرات نویسنده را دربرمی گیرد. عصا، کیف و فلاسک نقره ای و کنده کاری شده ای که زلدا در سال ١٩١٨ به او داد نیز از جمله اشیاء مجموعه است.
دست نوشته های اسکات فیتزجرالد نشان می دهد که او در سال ۱۹۲۵ برای کتاب گتسبی کمتر از ۲۰۰۰ دلار دریافت کرده، یعنی همان مقداری که برای چاپ یک داستان کوتاه در یک نشریه می گرفت.
او بعدا بابت «گتسبی بزرگ» پول بیشتری به دست آورد. مثلا در یادداشت هایش آورده که از فروش امتیاز سینمایی خارجی آن بیش از 16 هزار و پانصد دلار نصیبش شده است. در جای دیگری هم می گوید بابت به تئاتر رفتن آن در نیویورک، شیکاگو و جاهای دیگر حدود ٥٠٠٠ دلار دریافت کرده است.
جمع آوری اشیاء متعلق به اسکات فیتزجرالد برای اولین بار در دهه ١٩٥٠ توسط پرفسور متیو بروکلی آغاز شد. او برخی از اشیا از جمله دفتر روزنوشت های نویسنده را از تنها فرزند فیتزجرالد دریافت کرد. بروکلی قصد داشت این مجموعه تبدیل به ابزار آموزش و تحقیق شود و کل آن را در سال ١٩٩٤ به دانشگاه اهدا کرد.
تنها چند هفته قبل از اکران فیلم سینمایی «گتسبی بزرگ» که اقتباسی است از رمان معروف و تحسین شده اسکات فیتزجرالد به همین نام، دفترچه روزنوشت های نویسنده به شکل آنلاین به نمایش گذاشته شد.
این دست نوشته ها، یادداشت های اسکات فیتزجرالد درباره امور مالی اش است.
الیزابت سودوت، مدیر کتابخانه و کلکسیونر کتاب های کمیاب به خبرگزاری
اسوشیتدپرس گفت: «دفترچه به نمایش گذاشته شده، مجموعه ای است منحصر به فرد که فیتزجرالد با دست خود از کارهای روزانه اش ثبت کرده است.»
دفترچه ۲۰۰ صفحه ای دست نوشته های فیتزجرالد در گنجینه کتاب های نادر در زیرزمین کتابخانه تامس کوپر نگهداری می شود. برگ های زرد شده این دفترچه که در پاکت مخصوص محافظ نگهداری می شود، محلی است که فیتزجرالد با خطی خوش و فاخر، زندگی مالی قبل از ظهور کامپیوتر و حسابداری ماشینی را به تصویر می کشد. این دفترچه رکوردی است از درآمدها و حساب و کتاب های فیتزجرالد از کارها و آثارش که شاخص ترین آن ها «گتسبی بزرگ» است. دفترچه یادداشت نویسنده همچنین حساب و کتاب های او از وضع فروش ده ها داستان کوتاه، کتاب، و اقتباس های سینمایی و تئاتری از آثار اوست.
فیتزجرالد در این دفترچه با دقت و در ستون هایی مرتب آثارش را فهرست و همچنین محل چاپ و میزان درآمدش را یادداشت کرده است. او در گوشه و کنار دفترچه نظرات پراکنده اش را نوشته، از جمله یک جا سال ۱۹۱۹ را مهمترین سال زندگی اش توصیف می کند. همان سال اولین رمانش برای چاپ قبول شد و زلدا سایر پذیرفت که با او ازدواج کند. او می نویسد: « در این سال تکلیف تمام زندگیم روشن شد. هم خوشبختی بود و هم بدبختی اما واقعا موفقیت آمیز بود.»
الیزابت سودوت می گوید دفترچه نشان می دهد که «املای فیتزجرالد خیلی خوب نبوده و حساب و کتابش هم وضع بهتری نداشته.» او می گوید فیتزجرالد می دانسته که دارد چه می کند و در واقع می خواست سابقه کارش را برای آینده ثبت کند و مدام آن را بروز می کرد.
خانم سودوت پیش بینی می کند که با اکران فیلم سینمایی گتسبی بزرگ در دهم ماه مه، موج استقبال از مجموعه مربوط به اسکات فیتزجرالد در کتابخانه آنان رونق بیشتری بگیرد. فیلم را باز لورمان کارگردانی کرده و لئوناردو دی کاپریو نقش گتسبی را بازی می کند. غیر از نسخه دیجیتال، دفترچه واقعی روزنوشت های فیتزجرالد برای یک ماه از ششم مه در معرض نمایش خواهد بود.
این یکی از کامل ترین مجموعه ها درباره نویسنده محبوب آمریکایی است و بیش از ٣۰۰۰ نشریه، دست نوشته، نامه، کتاب، نمایشنامه، و خاطرات نویسنده را دربرمی گیرد. عصا، کیف و فلاسک نقره ای و کنده کاری شده ای که زلدا در سال ١٩١٨ به او داد نیز از جمله اشیاء مجموعه است.
دست نوشته های اسکات فیتزجرالد نشان می دهد که او در سال ۱۹۲۵ برای کتاب گتسبی کمتر از ۲۰۰۰ دلار دریافت کرده، یعنی همان مقداری که برای چاپ یک داستان کوتاه در یک نشریه می گرفت.
او بعدا بابت «گتسبی بزرگ» پول بیشتری به دست آورد. مثلا در یادداشت هایش آورده که از فروش امتیاز سینمایی خارجی آن بیش از 16 هزار و پانصد دلار نصیبش شده است. در جای دیگری هم می گوید بابت به تئاتر رفتن آن در نیویورک، شیکاگو و جاهای دیگر حدود ٥٠٠٠ دلار دریافت کرده است.
جمع آوری اشیاء متعلق به اسکات فیتزجرالد برای اولین بار در دهه ١٩٥٠ توسط پرفسور متیو بروکلی آغاز شد. او برخی از اشیا از جمله دفتر روزنوشت های نویسنده را از تنها فرزند فیتزجرالد دریافت کرد. بروکلی قصد داشت این مجموعه تبدیل به ابزار آموزش و تحقیق شود و کل آن را در سال ١٩٩٤ به دانشگاه اهدا کرد.
