روز آخر کنفرانس بین المللی به سوی آزادی های مدنی، حقوق بشر و دموکراسی در ایران که در دانشگاه مریلند برگزار شد، به نقش هنرو میزان اثرگذاری آن بر روند دموکراسی خواهی در ایران اختصاص داشت. اما سخنرانان این نشست، درباره تاثیرات این عامل چه نظری داشتند؟
نویسنده، شاعر، آهنگساز و هنرمند، همه در یک پانل از هنر و ارتباط آن با حقوق بشر گفتند. اما آیا باید به هنر به دید ابزاری، برای پیشبرد دموکراسی در ایران نگاه کرد؟
پرستو فروهر در اين رابطه گفت، «چندان با کاربرد واژه اهرم یا ابزار در ارتباط با هنر موافق نیستم. به باور من بهتر است که از واژه بستر استفاده کنیم. به این معنی که هنر می تواند فضایی بگشاید برای تعمیق گفتمان و درک آزادی های مدنی و حقوق بشر.»
اما این بستر فرهنگی در ایران با توجه به فشاری که بر هنرمندان وجود دارد، چگونه و کجا فراهم شده است؟
آرش سبحانی، يکی از مهمانان پانل گفت، «این فشاری که اینها (دولت) می آوردند و می خواستند طبقه متوسط را دور کنند، خفه کنند و نابود کنند، باعث شده که فرهنگ اصولا یک چیز (پدیده) زیرزمینی شود در ایران و فقط موسیقی نیست.)»
با این حال آن دسته از ایرانیان هنرمندی که در خارج از کشور بستر فرهنگی را بیشتر فراهم دیده اند، برای ایرانیان داخل کشور و به جای آنها از مشکلات وبه خصوص از سرکوب معترضان گفتند.
اما سیمین بهبهانی، یکی از سخنرانان کنفرانس که به دلیل ممنوع الخروج بودن و بیماری نتوانسته بود حضور پیدا کند، از طریق پیام ویدنویی می گوید که با وجود تمام سختی ها، روزنه های امید وجود دارد و تا زمان مرگ از پا نباید نشست. وی در پايان سخنانش اين بيت را خواند: هشتاد و اند با من گوید خروش کم کن زن/ گویم خموش بودن را تنها به گور می بینم.
کنفرانس «به سوی فرهنگ آزادی های مدنی، حقوق بشر و دموکراسی،» پس از سه روز بحث درباره وضعیت حقوق بشر در ایران، با دو پیشنهاد به پایان رسید. یکی ایجاد نهادی مشابه سازمان عفوبین الملل اما تنها متمرکز بر مسایل حقوق بشری در ایران و دیگری برگزاری کنفرانس های سالانه حقوق بشری با هدف تعریف و ترویج فرهنگ حقوق بشری در ایران. البته این پیشنهاد ها موافقان ومخالفانی هم داشت.
