اندی وارهول – چهره شاخص هنر پاپ آمریکا – به همت دانشگاه کارنگی ملون، موزه هنر کارنگی و موزه وارهول در شهر پیتسبورگ پنسیلوانیا پیدا شد.
این تصاویر از یک کامپیوتر آمیگا ساخت شرکت کومودور سال ۱۹۸۵ بازیابی شد.
وقتی به زیرزمین خانه کیت بیر، مهندس نرم افزار در شهر پیتسبورگ پا می گذارید خیال می کنید وارد ماشین زمان شده اید. صفحه مونیتورهای قدیمی و جاگیر، و دیسک خورهای پر سر و صدای کامپیوتری که در آن زیرزمین قرار دارد، پیش از این که آقای بیر آنها را جمع آوری کند، سال ها در خانه صاحبانشان خاک خورده اند. اما به نظر او کار با کامپیوترهای قدیمی راحت تر بود:
«غالباً سطحی از سادگی در این کامپیوترها وجود داشت که دیگر در کامپیوترهای مدرن دیده نمی شود.»
دیگر اعضای باشگاه کامپیوتر دانشگاه کارنگی ملون به او «استاد کامپیوترهای آمیگا» لقب داده اند.
کامپیوترهای آمیگا سال هاست که جای خود را به مدل های جدید با تکنولوژی برتر داده اند، اما در سال ۱۹۸۵ جدیدترین و بهترین کامپیوتر عصر خود بودند.
در ضیافت ناهاری که شرکت کومودور به مناسبت ورود کامپیوترهای آمیگا برپا کرد، نام اندی وارهول هم در فهرست میهمانان دیده می شد – نقاشی های او از مریلین مونرو و قوطی کنسرو سوپ مارک کمبل مایه شهرت عالمگیر وارهول شده بود. شرکت کومودور می خواست قابلیت های دستگاه جدیدش را به معرض نمایش بگذارد: تبلت نقاشی و طراحی و دوربین دیجیتالی، که یک ابزار انقلابی بود. آقای بیر می گوید:
«اندی وارهول چند عکس دیجیتالی گرفت و هنوز مردم به این که عکاسی دیجیتالی چیست فکر نکرده بودند که او عکس ها را اصلاح کرد.» همانجا بود که مردم پی به هنر دیجیتالی وارهول بردند.
با درگذشت وارهول در سال ۱۹۸۷، کامپیوتر و فلاپی دیسک های او را در بایگانی موزه وارهول گذاشتند، و داستان تجربه او با دوربین دیجیتالی کامپیوتر آمیگا می رفت که به فراموشی سپرده شد.
اما جستجوی ویدیوهای ضیافت ناهار برای کامپیوتر آمیگا در سال ۱۹۸۵ بر روی یوتیوب، موزه کارنگی، موزه وارهول و باشگاه کامپیوتر آقای بیر را به فکر انداخت تا محتوای کامپیوتر آمیگای اندی وارهول را بکاوند و آن تصاویر دیجیتالی را پیدا کنند. به گفته آقای بیر «هیچکس نمی دانست روی آن دیسک ها چه چیزی پیدا می کنیم.»
انجام مهندسی نرم افزار به صورت معکوس کاری شاق و وقتگیر بود، ولی ارزشش را داشت: بیست اثر دیجیتالی وارهول از کامپیوتر بازیافت شد که کمتر کسی آن ها را دیده بود. از آن جمله تصویر دیجیتالی کنسرو سوپ کمبل و پرتره شخصی اندی وارهول.
پیدا شدن این تصاویر یک درس تاریخی دربرداشت و آن این که «اگر حواسمان را جمع نکنیم تکنولوژی از رده خارج می شود، و دیگر به آثاری که این قدر برایمان عزیز است دسترسی نخواهیم داشت.»
آثار وارهول بازیابی شده و در بایگانی موزه هنری کارنگی نگهداری می شود. این آثار را می توانید در مجموعه مستندهای اینترنت با نام «گرفتار» (Trapped) ببینید.
