نمایشگاه «رویای آمریکایی» در موزه بریتانیا با نمایش بیش از دویست اثر از هفتاد هنرمند جهان، از هنر مدرن برآمده از رویای آمریکایی تجلیل کرده است.
از جمله هنرمندانی که آثارشان در این نمایشگاه به نمایش درآمده، اندی وارهول هنرمند آوانگارد آمریکایی و از پایه گذاران جنبش «پاپ آرت» یا هنر پاپ است.
نقاشی مرلین مونرو اثر اندی وارهول
«پاپ آرت» در دهه شصت و هفتاد میلادی در بریتانیا و آمریکا آغاز شد.
«پاپ آرت» آنچه مردم در زندگی روزمره با آن سر و کار داشتند را به شکل اثر هنری ارائه می داد و با زبانی گزنده و طنزآمیز طعنه می زد به فرهنگ مصرف گرایی و مشکلاتی که جامعه مدرن با آن دست به گریبان است.
اندی وارهول در دوران فعالیت هنری اش طعم رویای آمریکایی را چشید؛ کشوری که با پشت سر گذاشتن جنگ دوم جهانی از جا برخاست و تبدیل به سرزمین رویاها شد.
کاترین دانت ،مسئول نمایشگاه «رویای آمریکایی» در موزه بریتانیا می گوید :«آمریکا بعد از جنگ، از لحاظ پویایی اجتماعی کشوری جالب بود. مردم از حومه به شهرها آمدند. اقتصاد رونق گرفت، درآمدها بالاتر رفت، تقاضا برای محصولات لوکس مانند اتوموبیل، تلویزیون، یخچال و ماشین لباسشویی بیشتر شد. بازار هنر هم رونق پیدا کرد. به خصوص آثاری که قیمت مناسب داشتند»
در دهه شصت میلادی آمریکا، روشهای تکثیر آثار چاپی نیز متحول شد.
با رواج فن چاپ در هنر، آثار هنری برای بسیاری از مردم قابل دسترس شد چرا که بر خلاف نقاشی های رنگ روغن که بسیار گران قیمت بودند، چاپ اجازه انتشار تعداد زیادی نسخه از یک اثر را می داد و از همین رو قیمت پایینتر می آمد.
هنرمندان به سرعت آثارشان را به دست چاپ سپردند تا پاسخگوی تقاضای قشر متوسط باشند.
آثار به نمایش در آمده در نمایشگاه «رویای آمریکایی» بازتاب دهنده مسائل اجتماعی و فرهنگی زمان خود هستند؛ از تبعیض نژادی و جنسیتی تا اپیدمی ایدز در دهه هشتاد.
اثری پیرامون ایدز از کیث هرینگ
استل لووت، منتقد هنری و مورخ می گوید با رواج پاپ آرت، هنرمندان راهی پیدا کردند برای ابراز عقیده در مورد آنچه در جامعه می گذشت. از همین رو، بسیاری از آثار آن دوران مضامین سیاسی دارند.
خانم لووت معتقد است برپایی چنین نمایشگاهی در دورانی که آمریکا رئیس جمهوری جدید دارد و فضا سیاسی است، اقدامی مناسب برای ارتباط برقرار کردن با مردم است.
نمایشگاه «رویای آمریکایی»، رنگ باختن رویای آمریکایی در گذر زمان را نیز به نمایش گذاشته است.
موزه بریتانیا برای این نمایشگاه، آثاری را از موزه هنرهای مدرن نیویورک و همینطور از موزه هنر ملی واشنگتن وام گرفته است.