یک تشکل کارگری اعلام کرد که «بیش از ۸ هزار کارگر پروژه‌ای نفت در بیش از ۶۰ شرکت پیمانکاری» در مناطق مختلف در اعتصاب کامل هستند.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت (ارکان ثالث) روز شنبه دوم تیر، با اشاره به آغاز اعتصاب کارگران پروژه‌ای از روز سی‌ام خرداد نوشت: «حذف پیمانکاران، افزایش دستمزدها و همچنین ۱۴ روز کار و ۱۴ روز استراحت» مهمترین مطالبات کارگران اعتصابی هستند.
کارگران اعتصابی همچنین بر لزوم بهبود شرایط خوابگاه‌ها و شرایط کاری و ایمنی محیط کار تاکید کرده‌اند.
بر اساس این گزارش، از جمله شرکت‌هایی که کارگران پروژه‌ای آنها اعتصاب کرده‌اند، «فولادکوشان، آزمون فلز و جهادگران با ۴۵۰ تن؛ سایت یک پتروپالایش شرکت کیان سازه، اکسیر صنعت، آذرآب، زلال ایران، ممتاز گستر و عمران ساحل با ۵۳۰ تن؛ کیان سازه و پتروسازه تدبیر رویان با ۱۹۰ تن؛ شرکت ستاره پارزا و مبین ترک با ۲۵۰ تن؛ پالایشگاه ۱۳ با ۶۰ تن؛ پیشگامان سیراف با ۳۰۰ تن؛ سایت یک پتروشیمی بوشهر با ۳۵۰ تن(گیلان میکا، کیان نصب و فراسکو)؛ و پتروشیمی دالاهو با ۳۵۰ تن» هستند.
پیشتر شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت با اعلام این که «در برابر کار یکسان باید مزد یکسان و شرایط کاری یکسان» وجود داشته باشد، نوشته بود: «حق همه ما کارگران ارکان ثالث، قرارداد موقت، حجمی، روزمزد، قرارداد معین و پیمانی و پروژه‌ای است که مانند کارگران رسمی از همه مزایای شغلی صنعت نفت برخوردار باشیم.»
خبرگزاری ایلنا هم روز شنبه نوشت: «با فرارسیدن فصل تابستان، دور جدیدی از اعتراضات نیروهای پروژه‌ای و پروژه مستمر جنوب کشور در حوزه نفت، گاز و ارکان ثالث آغاز شده که مطالعه تغییر زمان‌های کار و حذف پیمانکاران، اصلی‌ترین مطالبه آنان است.»
بر اساس این گزارش، کارزار جدید اعتراضی کارگران اعتصابی با شعار «سفره همه کارگران یکی است» و با نام « ۱۴-۱۴» (شبیه کارزار ۱۰-۲۰ در سال ۱۴۰۱) در پالایشگاه‌ها، پتروشیمی‌ها و دیگر مراکز نفت و گاز و ارکان ثالث شروع شده است و این کارگران با تحویل ابزار خود به خانه رفتند.
در این حال، به نوشته ایلنا، همزمان با انتشار خبر کارزار اعتراضی کارگران پروژه‌ای، علیرضا میرغفاری، از اعضای هیات مدیره کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگری، از ارسال پیامک‌های تهدیدآمیز در حمایت از پیمانکاران به کارگران معترض فعال خبر داد.
کارگران پروژه‌ای در سالیان اخیر بارها در اعتراض به شرایط معیشتی خود اعتصاب کرده اند. همچنین شمار اعتراض های کارگری مانند اعتصاب و تجمع در مناطق مختلف ایران طی سالیان گذشته روندی رو به رشد داشته است. این اعتراض ها به طور عمده متوجه پرداخت نشدن به موقع دستمزدها، پایین بودن دستمزدها، اخراج نیروی کار از کارخانه ها و شرکت ها و خصوصی سازی بوده است.
در این حال، روزنامه اعتماد روز پنجشنبه در گزارشی نوشت که «بررسی اعتراضات كارگری طی ۲۷ ماه اخير و از ابتدای سال ۱۴۰۱ تا خرداد امسال نشان می دهد كه در اين بازه زمانی، هزاران كارگر معادن زغال‌سنگ، مس، سنگ‌آهن و كروم در استان‌های كرمان، مازندران، يزد، خراسان رضوی، خراسان جنوبی و سمنان، در تجمعاتی که از چند ساعت تا چند روز و چند هفته ادامه داشته است، خواستار دريافت حق قانونی شان شده‌اند.»
بر اساس این گزارش، «در حالی كه از مجموع ۱۲ تجمع اعتراضی کارگران معادن در این ۲۷ ماه، محور مشترک ۱۰ تجمع اعتراضی، افزايش مزد و تعويق چند‌ماهه پرداخت دستمزد بوده آن هم در حالی كه در اين اعتراضات، صف کارگران معادن زغال‌سنگ ، بسيار طولاني‌تر بوده و به نظر مي‌رسد بستر تضييع حق كارگر معادن زبرزمینی، گسترده‌تر است.»
علیرضا نوایی: کارگران پروژه‌ای دیگر نگاهی به شورای عالی کار و نهادهای دولتی ندارند
علیرضا نوایی، فعال کارگری ساکن پاریس، در گفتگو با صدای آمریکا، مهمترین نکته در اعتراض کارگران پروژه‌ای در سال های اخیر را در آن می‌بیند که «دیگر نگاهی به شورای عالی کار و نهادهای دولتی ندارند و به مثابه یک قدرت کارگری اعلام می کنند که اگر دستمزدها به میزان رضایت‌بخش افزایش نیابد، روزهای مرخصی به ۱۴ روز نرسد و شرایط کاری و زیستی در پروژه بهبود پیدا نکند کار نمی‌کنیم.»
او می‌گوید: در همین چارچوب، شکل اعتراض کارگران پروژه ای به شکل ترک محل کار و بازگشت به محل زندگی و در کنار خانواده است و ادامه روند اعتراض را هم از محل زندگی دنبال می‌کنند که شاهد برگزاری مجمع برای تصمیم‌گیری بودیم.
او با اشاره به این‌که هرچند اقلیتی بر این باورند که محل زیست در پروژه را ترک نکنند و اعتراض را با تجمع ادامه دهند ولی به نظر می‌رسد این نظر با استقبال روبرو نمی‌شود.
این فعال کارگری در مورد تاثیر اعتراض کارگران پروژه‌ای عقیده دارد که آنها در ابتدا به رغم کار در پروژه‌های مختلف با یک سازماندهی به طور جمعی اقدام می‌کنند و اضافه می‌کند: اگر کارگران پروژه‌ای بتوانند مطالبه ۱۴ روز کار و ۱۴ روز مرخصی را پیش ببرند، در واقع، به تبعیض بین کارگران غیر رسمی یا پیمانی با کارگران رسمی پایان می‌دهند.
آقای نوایی تاکید می‌کند که همین امر موجب قدرت کارگران پروژه‌ای در ادامه راه برای دستیابی به مطالبات‌شان در سال جاری و سال آینده خواهد شد.
این فعال کارگری در این مورد که تاثیر چنین اعتصابی در بین دیگر کارگران نفت و نیروگاه ها چه خواهد بود، می‌گوید: به دیگر کارگران نشان می‌دهد که حرکت جمعی با سازماندهی متناسب بر اساس شرایط‌‌شان می‌تواند به تحقق مطالبات‌شان کمک کند و در نتیجه، آن را در دستور کار بگذارند.
علیرضا نوایی تاکید کرد: هر پبروزی برای کارگران در هر بخش دیگر، کارگران دیگر را برای احقاق حقوق شان از طریق اعتراض تشویق می‌کند.
او همچنین به این نکته اشاره می‌کند که اعتراضات کارگران واحدهای تولیدی و خدماتی از جمله کارگران پروژه‌ای، سازمان‌دهندگان اعتراضات کارگری را تربیت می‌کند که در نبود تشکل‌های مستقل کارگری فراگیر در برابر قدرت مقاومت می‌کنند و اجازه نمی‌دهند حقوق‌شان پایمال شود و از طرف دیگر، موجب گسترش ارتباطات بین سازمان‌دهندگان اعتراضات می‌شود که می تواند در آینده موثر باشد.
صادق کارگر: برای تحقق مطالبات، تغییر در شیوە سازماندهی و مطالبە‌گری لازم است
صادق کارگر، فعال سندیکایی در نروژ، در گفتگو با صدای آمریکا با اشاره به این‌که «در میانە تبلیغات کر کنندە بە بهانە برگزاری انتخابات فرمایشی، نامزدهای برگزیدە حکومت در دادن وعدەهای رنگارنگ فریب‌کارانە تکراری مشغول هستند»، گفت: «کارگران و بازنشستگان بە دور از این جنجال‌ها و بی‌اعتنا بە آن برای گرفتن حق و حقوق خود بە اعتراض و اعتصاب مشغولند و تلاش دارند حق و حقوق خود را با این تنها وسیلەای کە توانستەاند برای خود نگە دارند، به دست آورند.»
او با اشاره به شرکت کارگران پروژه ای در دهها شرکت پروژەای و پیمانی در اعتصابی کە برای سومین بار رخ می‌دهد، افزود: «مطالبات مطرح شده در اعتصاب‌های مشابە دو سال گذشتە نیز مطرح و طلب شد ولی با وجود گرفتن برخی امتیازات کوچک توسط اعتصابیون هیچ کدام بە استثنای اندکی افزایش دستمزد متحقق نشد.»
آقای کارگر تاکید کرد که «به همین جهت برای تحقق مطالبات، تغییر در شیوە سازماندهی و مطالبە‌گری لازم است.»
این فعال سندیکایی اشاره کرد که در اعتصابات قبلی، کارفرمایان با بهرە گرفتن از عدم انسجام سازمان‌یافتە بین اعتصابیون و انجام مذاکرە با کارگران به طور جداگانه ابتدا موفق شدند که درمیان اعتصاب‌کنندگان شکاف ایجاد کنند، و پس از آن از انجام توافقاتی کە پذیرفتە بودند، امتناع کردند.
وی دوباره تاکید کرد: «برای این‌کە تجربە ناموفق دفعات قبل تکرار نشوند، باید تغییراتی در نحوە سازماندهی اعتصاب به وجود آید» و اضافه کرد: «تجربە دو اعتصاب پیشین نشان داد کە اعتصاب کارگری را بدون حضور در محل از راە دور و صرفا بوسیلە فراخوان نمی‌توان رهبری کرد و بە سرانجام رساند.»
صادق کارگر در این مورد اعتقاد دارد که «هنگام اعتصاب، کارگران از ترک محل کار و سپردن اعتصاب بە حال خود اجتناب کنند و حتی الامکان، اعتصاب برای فصل دیگری غیر از تابستان برنامە ریزی شود.»
او گفت: «تا زمانی کە امکان تشکیل تشکل پایدار و فراگیر نیست، کمیتەهای سازماندهی و هدایت اعتصاب در واحدهایی کە اعتصاب در آنها می‌شود، تشکیل شود، امکانات ارتباطی مستمر بین هدایت‌گران اعتصاب در شرکت‌های مختلف از شروع تا پایان اعتصاب برقرار شود، مذاکرات با کارفرمایان و مقامات در همە شرکت‌ها بر اساس توافق جمعی تنظیم شدە انجام گیرد و تلاش شود کارگران دیگر و شهروندان در اعتصاب شرکت و یا حداقل بە نحو موثری از اعتصاب و مطالبات اعتصابیون حمایت کنند.»
به اعتقاد آقای کارگر، «یکی از علل اصلی بی‌نتیجە ماندن اعتصابات، نداشتن تشکل‌های کارگری است و مادام کە اتحادیە‌های کارگری پایدار سازماندهی نشدە باشند، کارفرمایان و دولت بە راحتی می‌توانند زیر توافقات خود بزنند؛ همانطور کە در گذشته کردەاند.»
