نشست رهبران گروه هفت این هفته در یک شهر کوچک در جنوب آلمان برگزار شد. در زیر نگاهی به حواشی این نشست را می‌خوانید:
اهالی شهر کوچک و کوهستانی «گارمیش» با جمعیتی کمتر از ۲۸ هزار نفر در ایالت بایرن یا باواریا اصولا مهمان‌نوازند و چرخ اقتصادشان را همین مهمان‌ها می‌چرخانند اما کمتر به میهمانانی عادت داشته‌اند که پیش پایشان، سامانه دفاع ضدموشکی مستقر شود، سر هر چهارراه ایست بازرسی برپا شود و تعداد هلیکوپترهای آسمان از جمعیت پرنده‌های شهر پیشی بگیرد!
مذاکره سیاسی در پیست اسکی
منطقه‌ای که محل برگزاری ملاقات رهبران هفت کشور متمول جهان بوده، جز یک بار دیگر در هفت سال پیش که میزبان همین نشست در سال ۲۰۱۵ بود، مهمترین مهمانانش پیش از این، اسکی‌بازانی بودند که از جاهای مختلف برای اسکی در کوه‌‌های آلپ به آنجا سفر می‌کردند.
وقتی قرار باشد سران آمریکا، بریتانیا، ایتالیا، آلمان، کانادا، فرانسه و ژاپن دور هم جمع شوند، پیش از آنها، پای هزاران نیروی امنیتی و همراهشان صدها خبرنگار، کارشناس، فعال حقوق بشری و... هم باز می‌شود؛ بنده هم یکی از آن صدها.
اینجا باید مراقب نقشه گوگل باشید
پلیس‌هایی که ما دیدیم، همه خیلی جدی ولی مودب و مهربانند. بیرون چادر محل استقرار خبرنگاران، از پیتر یکی از پلیس‌های محافظ محل برگزاری نشست گروه هفت، سراغ مغازه‌ای را می‌گیرم که بشود کارت حافظه خرید. او می‌گوید از شهر کُلن آلمان آمده و دو چهارراه آن‌ورتر را هم نمی‌شناسد: «برای اطلاعات محلی روی هیچ‌کدام از ما نمی‌توانی حساب کنی. من بودم از نقشه گوگل استفاده می‌کردم.» این را می‌گوید و می‌رود. البته اشتباه شد. کسی که می‌رود من هستم و باید سر پستش می‌ماند. می‌گوید شیفت‌هایشان ۱۲ ساعتی است و او ده ساعت دیگر باید نگهبانی دهد.
نقشه گوگل هم خیلی زود آب پاکی را روی دستم می‌ریزد. تا اولین جایی که بشود سراغ کارت حافظه گرفت، دو کیلومتری فاصله است و با توجه به بسته بودن خیلی از راه‌ها به روی ماشین‌ها، تنها گزینه پیاده رفتن و برگشتن است. ترجیح می‌دهم به جای «کارت حافظه»، روی حافظه خودم حساب کنم!
ذکر خیر نقشه گوگل شد. اگر گذرتان به این سمت‌ها افتاد، مبادا که بخواهید چشمی فاصله‌ها را روی نقشه ارزیابی کنید. در گارمیش هرگز فاصله بین هیچ دونقطه‌ای خط صاف نیست.
اعتراض غیر «مسالمت‌آمیز»؟
کمی آن‌سوتر گروهی که به نظر فعال محیط زیستی و حقوق بشری به نظر می‌آیند، شعار می‌دهند و پلاکاردهای رنگارنگی به دست دارند. قاعدتا به سیاست‌های سران کشورهای دنیا معترضند، اما از آن‌جایی که من هر چه دیدم و شنیدم آلمانی بود، امیدوارم لااقل روی سواد آلمانی سران شش کشور دیگر زیادی حساب نکرده باشند. یک روز پیشتر شمارشان خیلی بیشتر بود و در شهر راهپیمایی «مسالمت‌آمیز» کردند. البته وقتی به ازای هر یک تظاهرکننده، پنج پلیس حضور داشته‌باشند، معترضان حتی بخواهند هم خیلی نمی‌توانند غیر مسالمت‌آمیز باشند!
خلاصه‌ی حرف حساب معترضان این است که جای گسترش تولید و صادرات جنگ افزار و جنگ‌افروزی به فکر تغییرات اقلیمی باشید که آینده زمین و زمینیان را به خطر انداخته. اما وقتی در فاصله‌ای کمتر از دو هزار کیلومتر از اینجا و در فضایی که هیچ نسبتی با «مسالمت» اینجا ندارد، اوکراینی‌ها زیر آتش نظامیان روسیه هستند، به کرسی نشاندن چنین خواسته‌هایی سخت‌تر از همیشه است. هر چند که موضوع تغییرات اقلیمی جزو دستور کار رهبران گروه هفت بوده و آنها گفته‌اند که وعده های پیشین‌شان درباره کاهش استفاده از سوخت‌های فسیلی و ذغال سنگ پایبندند، اما معلوم نیست که با به خطر افتادن امنیت انرژی در پی کاهش یا قطع واردات انرژی از روسیه، تداوم این پایبندی عملی باشد. عجیب نیست اگر صدای این معترضان در غریو موشک‌های روسی و ضجه مادران اوکراینی گم شود.
میهمان «موقتی»، حبیب خدای گارمیش
شهروندان گارمیش دلیل زیادی برای به هم خوردن آرامش همیشگی‌شان ندارند.
این نشست سه‌روزه، همه این هیاهو و ترافیک پلیس و سیاستمدار و خبرنگار به پایان می‌رسد و همه میهمان‌ها به خانه‌هایشان بر می‌گردند و گارمیش دوباره می‌ماند و توریست‌هایی که نصف سال برای اسکی و نصف دیگر سال برای دوچرخه سواری به اینجا می‌آیند.
