ممانعت طالبان از تحصیل دختران و جلوگیری از بازگشایی مدرسه‌های دخترانه در افغانستان، واکنش‌های زیادی را در میان کاربران ایرانی شبکه‌های اجتماعی برانگیخته است.
هفت ماه پس از آن که طالبان وعده داد مدارس دخترانه را بازگشایی خواهد کرد، روز چهارشنبه ۳ فروردین، سخنگوی وزارت آموزش افغانستان اعلام کرد تمام مدرسه‌های دخترانه پایه ششم به بالا تا اطلاع بعدی بسته می‌مانند. عزیز احمد ریان همچنین گفت که تصمیم‌گیرنده نهایی «رهبری امارت اسلامی» خواهد بود.
«بیدارزنی» که رسانه گروهی از فعالان حقوق زنان است، در رشته توییتی با اعتراض به این اقدام طالبان، ویدئویی از اعتراض دختران افغانستانی در خیابان منتشر کرد و نوشت: فریادِ «تحصیل، حق ماست» را چه کسانی می‌شنوند؟
بیدارزنی با تأکید بر این که «مراحل پلکانی قدرت‌گیری ارتجاع و سلب حقوق اساسی بشر، با همان متد همیشگی سکوت خبری و عادی‌سازی جنایت به‌پیش می‌رود»، ضمن یادآوری ارسال جت اختصاصی دولت نروژ برای سفر نمایندگان طالبان، عنوان کرد: «۱۰ نفر از زنان کابینه ۱۹ نفره نروژ، با مشروعیت‌بخشی به ارتجاع طالبان، جهت پیش‌برد گفت‌وگو با آنان، حجاب بر سر کردند و ۳۲ میلیون دلار کمک بشردوستانه به نیروهای طالبان اعطا شد. آیا این رقم، هزینه حق تحصیل کودکان دختر افغانستان و برچیده شدن فقر و فلاکت شده است؟»
اکرم احقاقی، روزنامه‌نگار در ایران نیز ویدئویی از راهپیمایی اعتراضی دختران دانش‌آموز در افغانستان منتشر کرد.
آزاده مختاری، روزنامه‌نگار در ایران، به اظهارات رئیس معارف ولایت غور پرداخته که هم‌زمان با ممنوع کردن تحصیل دختران توسط طالبان گفت: پیراهن و کت و شلوار لباس غیراسلامی است و مختص غربی‌ها است» و از این به بعد پسران دانش‌آموز باید با «لباس ملی پشتون‌ها» یعنی «پیراهن و تنبان» به مدرسه بروند.
علی محمدی‌نیا، یکی از کاربران فعال در توییتر، به نظر یووال نوح هراری درباره محرومیت دختران افغانستان از تحصیل توسط طالبان پرداخت و نوشت: «همه این‌ها ریشه در باور داشتن به قصه‌های قدیمی دارد، یکی به قصه‌های مذهبی باور دارد و و دیگری به قصه‌های تاریخ. در این بین بچه‌ها قربانی می‌شوند.»
یعقوب یسنا، دانش‌آموخته ادبیات فارسی در ایران، با انتشار مطلبی در اینستاگرام تأکید کرد: «طالبان زنان افغانستان را به گروگان گرفته‌اند. زیرا فلسفه وجودی گروه طالبان در مخالفت و دشمنی با زنان معنا می‌یابد. اگر به شغل و آموزش زنان احترام گزارند، مانند انسان‌ها و جریان‌های سیاسی معاصر می‌شوند؛ در این صورت دیگر نمی‌توانند زنان را گروگان گیرند، خشونت کنند و با گروگان‌گیری زنان از کشورهای جهان امتیازطلبی کنند.»
او تصریح کرد که رفتار طالبان با امتیازدهی کشورهای جهان در مقابل گروگان‌گیری زنان، تغییر نمی‌کند، چرا که «حضور فعال زنان در جامعه به معنای پایان ماهیت تندروانه و ضدبشری طالبان است.»
